گزارش ویژه | توپچی ها شخصیت و روحیه قهرمانی ندارند

به گزارش متافوتبال و به نقل  از گل، الکس چمبرلین در بازی اخیر آرسنال که با توقف بدون گل این تیم همراه بود، با رقص و پایکوبی و به نظر بدون اینکه ذره ای نگران بازی پیش رو باشد، وارد میدان شد. روحیه ای که در زمان اقتدار آرسنال و در تیمی که به “شکست ناپذیرها” معروف شد، به هیچ وجه دیده نمی شد.

زمانی تیری هانری بعد از فصلی که آرسنال با شکست ناپذیری قهرمان لیگ برتر شده بود،  گفت که باید برای “کشتن” به میدان بروی.

ستاره فرانسوی سابق توپچی ها افزوده بود: ” مثل یک بوکسور باید باشی، بوکسور بخاطر تفریح و خنده وارد رینگ نمی شود. باید برای کشتن به میدان بری و روحیه ما هم اینجوری بود”.

نظر بازیکنانی که فصل 2003-2004 یعنی برای آخرین بار توانستند آرسنال را قهرمان لیگ کنند، در مورد بازیکنان فعلی آرسنال چه می تواند باشد؟

پس از اینکه توییتر رسمی باشگاه آرسنال فیلمی از الکس اکسلد چمبرلین در کنار دیگر بازیکنان آرسنال هنگام ورود به میدان برای بازی مقابل ساوتهمتون را منتشر کرد، به نظر نمی رسید که این بازیکن چندان توجهی به حساسیت بالای بازی پیش رو داشته باشد. او در حال خنده و پایکوبی در کنار دیگر بازیکنان آرسنال وارد زمین شد. منتشر شدن این فیلم، بازتاب بسیار منفی بین هواداران سرخپوشان لندنی داشت و خیلی از هواداران از اینکه این بازیکن بدون تمرکز و با به سخره گرفتن بازی، در زمین حاضر شده بود، برآشفتند. توقف مقابل ساوتهمپتون که به معنای از دست رفتن 2 امتیاز خیلی مهم دیگر و فاصله گرفتن بیشتر با صدر جدول بود هم بر واکنش های منفی هواداران دامن زد.

با این حال، به نظر نمی رسد که در بین تیم فعلی آرسنال کمتر کسی به رفتار چمبرلین اهمیت دهد. توپچی ها اکنون با فصل 2003 2004 خیلی متفاوت شده اند و آن روحیه جنگندگی و حضور در زمین برای در هم کوبیدن حریفان را ندارند. بازیکنانی مانند تونی آدامز، پاتریک ویرا یا فرانک مک لینتاک قطعا هیچگاه در چنین زمان حساسی و در یک بازی مهم اینگونه به شوخی و خنده نمی گذراندند و حواسشان بیشتر به نحوه کسب سه امتیاز بود. البته آنها هم خندیدن و به رقص و پایکوبی و شادی پرداختند اما به شکلی کاملا متفاوت با چمبرلین یا دیگر بازیکنان آرسنال. آنها خنده هایشان را با مسجل کردن عنوان قهرمانی آن هم در وایت هارت لین، ورزشگاه رقیب دیرینه یعنی تاتنهام انجام دادند.

آن تیم شامل بازیکنانی مانند ویرا، هانری، لهمان و سول کمپل بود، بازیکنانی که برای رسیدن به اوج و پیروزی عطش داشتند و به هیچ وجه نمی خواستند مقابل حریفان کوتاه بیایند.

روی کین فصل گذشته در جمله ای معروف در توصیف توپچی ها، گفته بود که “بازیکنان آرسنال بیشتر به دنبال گرفتن سلفی و شش تیکه کردن شکمشان هستند”.

البته روحیه و ذهنیت آرسنال بعد از دو قهرمانی پیاپی در دو سال اخیر در جام حذفی بهتر شده است اما به نظر می رسد که در توپچی ها هنوز نبود روحیه جنگندگی کافی احساس می شود. 12 سال از آخرین قهرمانی آرسنال در لیگ برتر می گذرد و در بین بازیکنان فعلی این تیم تنها پیتر چک و دنی ولبک آن هم با چلسی و منچستریونایتد طعم قهرمانی در لیگ انگلیس را چشیده اند.

آرسن ونگر همواره اصرار دارد که بگوید جو رختکن آرسنال بسیار صمیمانه است و بازیکنان بسیار به هم نزدیکند و جو روانی دوستانه ای حاکم است. با این حال، صمیمی و دوست بودن به عنوان هم تیمی یک چیز است و اتحاد و داشتن یک انگیزه جمعی سیری ناپذیر برای پیروزی و قهرمانی چیز دیگر.

شاید در حال حاضر در ترکیب آرسنال، تنها الکسیس سانچز به گونه ای رفتار می کند که شبیه توصیفات تیری هانری است یعنی تلاش برای پیروزی به هر قیمتی و داشتن یک روحیه جنگندگی بسیار بالا.

شخصیت بازیکنان آرسنال این روزها با شخصیت تیمی که برای اخرین بار قهرمانی را برای تیم شمال لندنی به ارمغان آورد، کاملا متفاوت است. آنها ترجیح می دهند که به جای به دست آوردن سه امتیاز در تونل منتهی به ورزشگاه به شادی و خنده سر کنند. آرسنال یک بار دیگر در سر دوراهی چند سال اخیر گرفتار شده یعنی تلاش همه جانبه برای رسیدن به قهرمانی یا نزدیک شدن به عنوان قهرمانی و واگذار کردن کورس به حریفان در اواخر فصل. در چند سال اخیر آرسنالی ها همواره مسیر دوم را انتخاب کرده اند و معلوم نیست که این فصل هم بتوانند آن شخصیتی که لازمه یک قهرمانی است را از خود نشان دهند.

ترجمه از شفقنا