نگاه روز | پرسپولیس زیبا اما پرخاشگر و بی اخلاق؛ وقتی فرهنگ به بی فرهنگی تبدیل می شود

به گزارش متافوتبال و به نقل از شفقنا، فوتبال رشته ای ورزشی به شمار می آید و ورزش را غالبا در حوزه تربیت بدنی تعریف می کند. تریبت بدنی همچنانکه از اسم آن پیداست به تربیت بدن توجه می کند و توانایی های بدنی فرد را تقویت می کند اما آیا در ورزش که فوتبال هم جزئی از آن است تنها به توانایی بدنی توجه می شود و به توانایی های روحی توجه نمی شود؟

فوتبال یک رشته گروهی به شمار می آید که در آن مجموعه ای از افراد در کنار هم گرد می آیند و تیمی را با نام خاصی تشکیل می دهد و این تیم طرفداران خاص خود را دارد و می تواند با پیشرفتی که دارد و موفقیت های که به دست می آورد توجه افراد زیادی را به خوب جلب کند. هر کدام از اعضای گروه برای موفقیت تیم خود نهایت تلاش را به کار می گیرند و اگر می خواهند موفق باشند باید دست به فداکاری و جانفشانی بدهند.

وقتی دامنه کار ورزشکار گسترش پیدا می کند طبیعی است که نگاه های بیشتری را هم به خود جلب خواهد کرد و دیگر این فردیت است که از بین می رود و جامع به وجود می آید.یک فوتبالیست وقتی در یک تیم بزرگ بازی می کند طبیعی است که به شهرت زیادی دست پیدا می کند و در این حالت نه تنها الگویی برای اطرافیان خود می شود بلکه برای دیگر افراد هم حتی اگر او را از نزدیک ندیده باشند به یک الگو تبدیل می شود.

بنابرین می توان اینگونه نتیجه گرفت که ورزش هر چند یک نوع تربیت بدنی است اما رسالت اجتماعی هم دارد و باید ورزشکار هنر چگونه زیستن در یک اجتماع را یاد بگیرد و به اصطلاح رفتار و منش پهلوانی و جوانمردانه داشته باشد.

در باشگاه های اروپایی بعد از باشگاه پسوند دیگری به کار نمی برند اما نهایت تلاش خود را به کار می گیرند تا باشگاه آنها به یک نماد اخلاق تبدیل شود. سران بارسلونا بارها اعلام کرده اند که تیم آنها فراتر از یک باشگاه است و به مسائل اجتماعی و فرهنگی توجه زیادی می کند. آنها دوست دارند باشگاه خود را یک مدرسه بنامند که در آن اصول اخلاق و هنر چگونه زندگی کردن به بازیکنان یاد داده می شود.

این باشگاه اسپانیایی با وجود مخالفت های زیادی که وجود داشت لوئیس سوآرس را جذب کرد. سوآرس در لیورپول گلزنی تمام عیار بود و از محبوبیت زیادی هم در آنفیلد برخوردار بود اما حاشیه های زیادی در فوتبال جزیره به وجود آورد تا جایکه لقب خون آشام و نژاد پرست را به او داده بودند. او به بازیکنان حریف توهین نژآد پرستانه می کرد، حاضر بود برای فریب داور خود را زمین بزند و بازیکنان مقابل را هم گاز می گرفت اما بارسلونا توانست این بازیکن را در مدرسه فوتبالی خود آموزش دهد و روح و روان او را پاک کند.

سوآرس الان در بارسلونا به بازیکنی آرام تبدیل شده است.نه تنها شم گلزنی این بازیکن کاهش پیدا نکرده است بلکه به مراتب بهتر از لیورپول هم بازی کرده است و این همان نقشی است که یک باشگاه می تواند داشته باشد.

امروزه بازیکنان فوتبال در اروپا در کارهای خیریه زیادی شرکت می کنند و علاقه زیادی به کمک کردن به همنوع خود نشان می دهند و این به خوبی بیان می کند که رسالت فوتبال تنها تقویت کردن بدن نیست بلکه فضای را برای مهارت های مهم اجتماعی به وجود می آورد.

در فوتبال ایران شرایط به کلی متفاوت است. بیشتر باشگاه صفت دهن پر کن  فرهنگی را یدک می کشند اما در آنها تنها چیزی که وجود ندارد صفت فرهنگی است و انگار این واژه را تنها به خاطر باری که دارد روی سر در باشگاه خود نصب کرده اند.

وقتی صحبت از فرهنگ به وجود می آید بدون شک باید پای آگاهی هم به میان آید. آگاه کردن پروسه ای زمان بر به شمارمی آید و نیاز به مقدمات و برنامه ریزی طولانی مدت دارد. یک بازیکن باید این آگاهی را داشته باشد که الگویی بسیاری از مردم است و نباید کارهای را خلاف جامعه ای که در آن زندگی می کند انجام دهد، او باید یاد بگیرد که به داوران احترام بگذارد، باید یاد بگیرد که بازی یک رقابت است که همیشه احتمال برد و باخت در آن وجود دارد و باید در هر حالتی به حریف احترام گذاشت.

آیا بازی خشن بی اخلاقی است؟

یک بازیکن باید ارزش پیراهنی را که بر تن می کند بداند. او باید نهایت تلاش خود را به کار گیرد تا زمینه را برای پیروزی تیمش فراهم کند و این همان انتظاری است که هواداران از او دارند. خشونت در فوتبال اگر عمدی نباشند نمی تواند دلیلی بر بی اخلاقی فرد باشد. گاتوزو نمونه بارزی در این زمینه است. ستاره سابق میلان در زمین بسیار جنگجو بود و کارت های زرد زیادی دریافت می کرد اما کسی او را به بی اخلاقی متهم نمی کرد.

پرسپولیس خشن و عصبی

پرسپولیس با هدایت برانکو ایوانکوویچ بازیهای درخشانی را در فصل جاری به نمایش گذاشته است اما این تیم یک مشکل اساسی دارد و آن اینکه بازیکنان این تیم به نظر می رسد که از نظر روحی و روانی به خوبی آماده نشده اند. این تیم بیشترین تعداد کارت زرد و قرمز را به خود اختصاص داده است.

قرمز پوشان پایتخت تا الان که تنها 22 هفته از رقابت های لیگ می گذرد 49 کارت زرد دریافت کرده اند و 5 بار هم بازیکنان این تیم با کارت قرمز داور از بازی اخراج شده اند و این نشان می دهد که شاگردان برانکو خشن بازی می کنند.

پرسپولیس بد اخلاق ترین تیم

در فوتبال هر تیم باید یک بازیکن در اختیار داشته باشد که بازوبند کاپیتانی را بر بازو بندد. او باید یک شخصیت کاریزماتیک داشته باشد و بتواند بازیکنان را از لحاظ انگیزشی تقویت کند و فضای ناآرام تیم را آرام تر کند اما در پرسپولیس کاپیتان ها بیشتر از دیگر بازیکنان عصبی تر هستند.

رضا نورمحمدی

رضا نور محمدی که بعد از فوت هادی نوروزی بازوبند کاپیتانی پرسپولیس را بر بازو می بندد جنجالی تر از هر بازیکنی است. او حتی به هم تیمی سابق خود هم رحم نکرد و در دیدار پرسپولیس برابر صبا در هفته هشتم به شدت با قاسم دهنوی درگیر شد و حرف های بسیار زشتی در بین آنها رد و بدل شد که حتی گزارشگر هم جرات نمی کرد که آن را دوبله کند.

نور محمدی نشان داده است که از زدن بازیکنان حریف ابایی ندارد و اگر فرصت پیش بیاید و داوران او را بنینند حاضر است که بازیکن حریف را بزند و این نمی تواند نقش یک کاپیتان خوب را بازی کند. یک مدافع باید جنگنجو و خشن باشد اما نه خشونتی که در آن عمدی وجود داشته باشد و به بازیکن حریف آسیب رساند.

محسن بنگر

کاپیتان دیگر پرسپولیس محسن بنگر است که او هم دسته کمی از رضا نور محمدی ندارد و بازی اخیر او در برابر تراکتور سازی چیزهای زیادی را ثابت کرد. بنگر در هفته چهارم برابر ذوب آهن با کارت قرمز داور از بازی اخراج شد تا دومین کاپییتان اخراجی پرسپولیس در فصل جاری باشد. بنگر هم چه زمانی که در سپاهان بازی می کرد و چه الان که در پرسپولیس بازی می کند بازیکنی خشن و تند مزاج است و ترس و ابایی از زدن بازیکن حریف ندارد.

بنگر در دیدار برابر تراکتور سازی خطای شدید و عمدی را روی بازیکن حریف انجام داد که بدون شک کارت قرمز داشت و محرومیت هم برای او در نظر گرفته خواهد شد. نکته جالب اینکه او بعد از این خطای شدیدی که انجام داد به شدت با بازیکن حریف هم درگیر شد و با حرکتی که انجام داد هواداران تیم خود را تحریک کرد تا فضای ورزشگاه ملتهب شود.

درست است که در آن صحنه درگیری بنگر با عشوری بازیکن جوان ذوب آهن هم مقصر اصلی بود و باید احترام بزرگتر را نگه می داشت اما بنگر چون بازوبند کاپیتانی را بازو می بست و بزرگتر میدان بود باید فضا را آرام تر می کرد نه اینکه خود باعث درگیری و تنش بیشتر اوضاع شود.

و اما سوشا مکانی

نوبت به یکی از جنجالی ترین بازیکنان لیگ امسال می رسد و او کسی جز سوشا مکانی نیست که در ابتدای فصل بسیار پرخاشگر و خشن نشان می داد و به قول یکی از پیشکسوتان سرشناس باشگاه پرسپولیس او تنها یک قمه کم دارد. سنگربان پرسپولیس که جا پای دروازبان های اسطوره ای این باشگاه گذاشته است خشونت و پرخاشگری را با تعصب اشتباه گرفته است و مدام در حال درگیری با بازیکنان حریف است و گاهی اوقات هم با خودی ها به مشکل می خورد و توهم توطئه پیدا می کند.

سوشا در دیدار برابر پدیده در هفته شانزدهم با کارت قرمز از بازی اخراج شد اما جنجال سازی این بازیکن به داخل مستطیل سبز منتهی نمی شود بلکه عکس های از او در فضای مجازی منتشر شد که بازتاب زیادی در رسانه های داخلی و خارجی داشت و حتی باعث شد تا سنگربان پر طرفدارترین تیم ایران زندانی شود. بازیکنی که قرار است الگویی کودکان و جوانان باشد متهم اعلام و به زندان می رود تا برای همه ثابت شود که فوتبال ایران با وجود آنکه کارهای فرهنگی را در دستور کار خود قرار می دهد اما هنوز مریض است و می تواند سنگربان پرسپولیس را نماد بی اخلاقی در فصل جاری دانست.