سالگرد خداحافظی کاپیتان / چرا نکونام نگذاشت کی‌روش با زلاتان ابراهیموویچ و سوئدی ها برایش مراسم بگیرند؟

به گزارش متافوتبال و به نقل از خبرآنلاین، دیروز سالگرد خداحافظی جواد نکونام از تیم ملی ایران بود. او 11 فروردین سال گذشته، بعد از 151 بازی ملی، برای همیشه از تیم ملی خداحافظی کرد و بازوبند کاپیتانی را به بازیکن دیگری سپرد و رفت. نکونام در شرایطی از تیم ملی خداحافظی کرد که توانست رکورد بازی های ملی را بشکند و دو بازی بیشتر از علی دایی انجام دهد؛ رکوردی که بعید به نظر می رسد حالا حالاها کسی بتواند آن را بشکند. 
نکونام شب 11 فروردین و بعد از بازی دوستانه مقابل سوئد که با گلزنی خودش همراه شد، خداحافظی اش را اعلام کرد. البته این کارلوس کروش سرمربی تیم ملی بود که پس از صرف شام رو به بازیکنان گفت در ادامه مسیر نکونام را به عنوان کاپیتان و بازیکن در کنار خود نخواهند داشت. شماره 6 در حالی تیم ملی را ترک کرد که در دو بازی آخر خود یعنی بازی با شیلی و سوئد هم برای تیم ملی ایران گل زد تا این خاطره ای شیرین برایش باشد. نکونام می گوید: «در فروردین ماه سال 94، من با پیراهن تیم ملی دو بازی بزرگ ملی انجام دادم و توانستم در هر دو مسابقه گل بزنم. آن دو گل باعث شد من باخوشحالی از تیم ملی خداحافظی کنم و خاطره خوبی در ذهنم برای همیشه باقی بماند ولی نمی توانم منکر تلخ بودن آن اتفاق هم باشم. 11 فروردین یادآور اتفاق تلخ خدحافظی ام از تیم ملی است.»

نکونام تنها به یک بازیکن تیم ملی گفته بود که قصد دارد خداحافظی کند و او کسی نبود جز مسعود شجاعی. البته کارلوس کروش هم در جریان قرار گرفته بود: «بله، من تنها به مسعود گفتم. کروش هم از قبل می دانست. او حتی قبل از بازی به من گفت اگر بخواهی با فدراسیون فوتبال سوئد صحبت می کنم تا یک مراسم شیک برایت برگزار کنند. مراسمی که در خور نام تو باشد و حتی زلاتان در آن نقش داشته باشد. کروش گفت تو برای تیم ملی ایران سال ها زحمت کشیدی ولی من گفتم نه و مخالفت کردم.» اما دلیل مخالفت نکونام چه بود؟ «چون زشت بود که مراسم خداحافظی کاپیتان تیم ملی ایران را سوئد بگیرد. دوست داشتم اگر مراسمی برای من برگزار می شود، در کشور خودمان باشد. من ایرانی ام و دوست نداشتم خارجی ها چنین کاری برایم انجام دهند.»

مدت زیادی از خداحافظی نکونام نمی گذرد اما خیلی ها در تیم می گویند جای او خالی است؛ مردی که نقش رهبری تیم را در زمین به عهده داشت. او خارج از زمین هم نقشی پررنگ داشت. کسی که وقتی در اردو بود، کروش می دانست کاری جز دیدن فیلم و آنالیز رقبا ندارد چون تیم در آرامش کامل است. در یک سال گذشته چندین و چند بازیکن تیم ملی گفتند که جای نکونام خالی است و حتی بعد از تساوی ایران مقابل ترکمنستان، شایعاتی درباره بازگشت احتمالی او به تیم ملی شنیده می شد. این بازیکن البته آن شایعات را تکذیب کرد و گفت خداحافظی اش، به عنوان بازیکن بی بازگشت خواهد بود. نکونام می گوید: «بچه ها که همیشه به من لطف دارند. همه کنار هم یک تیم بودیم. الان هم با بچه ها در تماس هستم. هر وقت بخواهند، کنارشان خواهم بود. رفاقت و دوستی ما حتی بیشتر از قبل شده است.»
حالا خیلی ها منتظر بازگشت جواد به تیم ملی هستند، نه به عنوان بازیکن بلکه به عنوان مربی. او که سال ها در اسپانیا، ایران، کشورهای عربی و تیم ملی با مربیان بزرگی کار کرد و تجربیات زیادی به دست آورد. باید دید در سال 95 و تنها یک سال و اندی پس از خداحافظی، آیا تیم ملی و نکو به این دوری پایان می دهند؟