گزارش ویژه | آیا نسل جدید فوتبال کشورمان رنگ و روی جهانی شدن را به خود خواهد دید؟!

علی بابازاده - تحریریه متافوتبال | سرانجام انتظارات به پایان رسید و تیم ملی کشورمان حریفان خود را در راه روسیه 2018 شناخت. درحالی که افکار عمومی نظرات خود مبنی بر آسان یا سخت بودن قرعه تیم ملی را بر زبان می آوردند، باید اعلام کنیم که جدای از تفکر در این زمینه، باید ابتدا و در اولین گام چالش های پیش روی فوتبال کشورمان را شناخته و سپس در مورد صعود و یا عدم صعودمان به بالاترین سطح فوتبال جهان اعلام نظر کنیم.

از برزیل تا روسیه: گذشته برای عبرت گرفتن است!
در روزهایی که مقدماتی جام جهانی برزیل را سپری میکردیم، حاشیه های کمتری نسبت به الان در اطراف تیم ملی دیده می شد. در آن زمان آتش اختلافات به واسطه کنار گذاشتن چند بازیکن محبوب به دست کیروش روشن شد، مشکلاتی که پس از آن و با درک حق انتخاب مربی، کمی از آن ها چشم پوشی شد تا مانع از پیشرفت فوتبال کشورمان نشود!
همچون دفعات قبل، در مقدماتی 2014 نیز ما نیازمند به یک حماسه بودیم، حماسه ای که با اتحاد و همدلی در بین کادر فنی، بازیکنان، مسوولین و مردم انجام گرفت و توانستیم در بازی فوق العاده، کره جنوبی را در خاک خود شکست دهیم! یک جدال حساس که مشت گره کرده کارلوس کیروش، واکنش های بی نظیر رحمان احمدی و دست شکسته آندرانیک را تا به همین امروز در ذهنمان به یادگار گذاشته است.
قبل از بازی با کره جنوبی و در روزهایی که همه میتوانستند به دلیل باخت به ازبکستان و لبنان، مرد پرتغالی را در تیررس انتقادات خود قرار دهند، با صبر و حوصله، مانع از برهم زدن آرامش تیم ملی شده و با حمایت همه جانبه، توانستیم حماسه سئول را رقم بزنیم. این اتحاد نه تنها تیم ملی را در راه رسیدن به برزیل کمک کرد، بلکه در خود برزیل هم عصای دست ملی پوشان شد. یادمان نمیرود که پس از همگروهی با آرژانتین، انتظار رقم خوردن چه نتیجه ای را میکشیدیم! اما 90 دقیقه مقابل فینالیست جام جهانی، دویدیم و مانع از گلزنی شاگردان سابه یا شدیم تا در نهایت فوق ستاره جهان، آخرین ضربه خود را به قعر دروازه فرستاد. در حالی اگر داور پنالتی به حقمان را اعلام میکرد، شاید آن شب در بلوهوریزونته، ما ایرانی ها شادترین افراد روی زمین بودیم.
بنابراین باید باور کرد، اگر تیم کشورمان با همین حاشیه های امروزی و نبود اتحاد و همدلی در آن زمان راهی برزیل میشد، نتایج به مراتب ضعیف تری برایمان رقم میخورد.

مشکلات داخلی، چالشی که ما را از هدف مان دور میکند!
شرایط امروزه تیم ملی را تحت هیچ شرایطی نمیتوان ایده آل تصور کرد، چگونه میتوان در داخل اسیر نابسامانی های فدراسیون و وزارت باشیم و انتظار نتایج خوب، در مقابل حریفان مستحکم خارجی را بکشیم؟! از همین رو خواهد بود که در مسیر جام جهانی روسیه مشکلات عدیده ای را پیش روی خود میبینیم. به عنوان مثال هنوز خبری جدی از رفع مشکل البسه تیم ملی و اورجینال پوشیدن ستاره های فوتبال کشورمان شنیده نمیشود. زمین تمرین اصلی به طور کامل شخم زده شده و همچنان مکان مناسبی تا به حال برای تمرین انتخاب نشده است! دیگر چالشی که این روزها کمتر کسی به آن توجه میکند، قوانین AFC مبنی بر عدم حضور تماشگران در طبقه دوم ورزشگاه آزادی است، نبود صندلی و وجود پله های سیمانی اگر تا خرداد ماه مشکلش حل نشود، حداقل از ورود 40 هزار نفر از مشتاقان جلوگیری خواهد کرد. جدای از این مسائل، اختلاف نظر بین افرادی چون کیروش، اسدی و پیروانی که این اواخر به برنامه 90 هم کشیده شد، مسائلی نیست که بتوان از آن چشم پوشی کرد.
فدراسیون فوتبال چندی پیش خبر داد که تشکیل کارگروه برای رفع این معضلات را دستور کار قرار داده؛ باید دید در شرایطی که وزارت ورزش را سکوتی عجیب فراگرفته، آیا فدراسیون به تنهایی میتواند تمام این مسائل را حل کند یا خیر؟!

پیش به سوی روسیه: چه با کیروش، چه بدون کیروش!
قرعه کشی دور دوم از سری مسابقات مقدماتی جام جهانی برگزار شد و 5 همگروه خود را شناختیم.
اولین دوگانگی در جدال با عربستان بود. خیلی ها بر این باور بودند همگروهی با عربستان، اتفاق خوشایندی خواهد بود تا به دنبال جبران ضربه های سیاسی آن ها باشیم! اما باید بپذریم که مسابقه با آن ها به دردسر هایش نمی ارزد.
ایران با تیم های کره جنوبی، قطر، چین، ازبکستان و سوریه همگروه شده است که به لطف شانس خوب، بازی ها را در تهران و مقابل قطر شروع کرده و درنهایت با میزبانی از سوریه، در ورزشگاه آزادی به پایان میرساند. طی پروسه ای یک ساله که از شهریور ماه آغاز خواهد شد، هر مسابقه یک فینال برای ما محسوب میشود.
کره جنوبی یقینا به قصد انتقام و ما هم به نیت پیروزی دوباره به مصاف آن ها خواهیم رفت و نشان از سنگین بودن نبرد با آن ها دارد.
ازبکستان و قطر، اگر از عربستان و عراق بالاتر نباشند، پایین تر هم نخواهند بود. ولی فاکتوری که در اینجا به کارمان خواهد آمد، شناخت از این تیم ها است! چرا که ما به مراتب طی این چند سال بازی های بیشتری با ازبک ها و قطری ها نسبت به عراق و عربستان انجام داده ایم. دو تیم دیگر این گروه یعنی سوریه و چین هم کاملا به واسطه شناخت کم ما نسبت آن ها دردسر ساز خواهند بود.
پس باید توجه داشت که در این مرحله، هیچ تیم ضعیفی حضور ندارد و تیم ملی ما که این روزها باوجود افرادی هچون، عزت اللهی، آزمون، طارمی، پورعلی گنجی، اخباری و ترابی جوان تر از همیشه به نظر میرسد، راه پر پیچ و خمی را برای جهانی شدن طی خواهد کرد.
مسیری که شاید آن را بدون کارلوس کیروش طی بکنند؛ پس از مشخص شدن حریفان، کیروش در صحبتی اعلام کرد که «تمام حریفان ما از شانس صعود برخوردار بوده و همگی میتوانند برای ما حریفی قدرتمند محسوب شوند»
اما ادامه حرف های کیروش مربوط به جدایی او از تیم ملی بود؛ کارلوس در این باره اعلام کرده است که اکنون زمان مناسبی برای صحبت کردن درباره رفتن یا ماندنم نیست! امافقط دوست دارم که بهترین ها برای فوتبال ایران رقم بخورد.
 شاید نتوان به طور قاطع گفت که او می‌میاند یا میرود، ولی هرچه که هست، ماندن کیروش، شانس ما برای رسیدن به روسیه افزایش میدهد؛ چرا که او برای حفظ شخصیت و درخشان تر کردن کارنامه فوتبالی خود هم که شده، در فوتبال کشور ما به کم راضی نمیشود و در صدد رساندن دوباره ایران به جام جهانی خواهد بود. مهمتر از آن در چنین زمانی تعغیر مربی جز ضرر و از دست دادن وقت چیزی برای ما نخواهد داشت. پس چه بهتر که با کارلوس کیروش، مردی که زیر و روی فوتبال ما را میشناسد، ادامه دهیم!