گزارش روز | باور، تلاش و حمایت؛ عوامل خلق معجزه در آنفیلد

به گزارش متافوتبال و به نقل از فرهنگستان فوتبال، سرخ‌پوشان مرسی‌ساید بعد از استانبول، آنفیلد را برای خلق معجزه انتخاب کردند. لیورپول نشان داد تیمیست که تحت هر شرایطی، حتی در مقابل رقیبی به مراتب قوی‌تر نیز می‌تواند با بازگشت به بازی یک شگفتی و یک شب رویایی در تاریخ باشگاه رقم بزند.

بیش از ۴۴ هزار هوادار لیورپول زمین این شهر بندری را در دقیقه‌ی ۹۰ به لرزه درآوردند، همانند میلیون‌ها هوادار این تیم در سرتاسر جهان. اما سوال اینجاست؛ شاگردان کلوپ چگونه به بازی بازگشتند؟ چگونه افسانه استانبول باز هم تکرار شد؟

در شکل‌گیری این اتفاق ۲ عامل نقشی کلیدی داشت؛ یورگن کلوپ و هواداران حاضر در آنفیلد. برای بازتر شدن موضوع وارد جزئیات می‌شوم.

یورگن کلوپ

سرخ‌پوشان مرسی‌ساید با پشتوانه‌ی گل زده در سیگنال ایدونا پارگ پای به آنفیلد گذاشتند اما در همان ۹ دقیقه‌ی نخست بازی، تمام پشتوانه‌شان را از دست رفته دیدند. پس از آن بود که حملات لیورپول دامنه‌دارتر شد. حملانی که بعضاً با بدشانسی و بعضاً بی دقتی همراه شد و هیچکدام در نیمه‌ی اول به بار ننشست. با سوت جونیت چاکیر به نشانه‌ی پایان نیمه‌ی نخست، سوت جادویی در کلبد لیورپولی نواخته شد. البته نوازنده‌ی این سوت نه داور بازی بلکه سرمربی کاریزماتیک، محبوب و خوش فکر لیورپول بود.

یورگن در رختکن تیم، مقابل شاگردانش ایستاد و دقیقاً این جملات را به زبان آورد: «می‌تواند صدای مردم را بشنوید، می‌توانید تمام اعتماد و باورشان را به خود احساس کنید، می‌توانید بوی این اشتیاق را استنشاق کنید. ۱۱ سال پیش، بازیکنانی که پیراهن آنها اکنون بر تن شماست، در حالی در استانبول وارد رختکن شدند که ۳ بر ۰ از میلان عقب افتاده بودند. اما آنها باور کردند و باورشان را به یک رویا، به یک افسانه‌ی شیرین و به یک قصه‌ی عاشقانه تبدیل کردند. باور کنید که می‌توانید، باور کنید که تنها نیستید، باور کنید که امشب شب شماست»

کار کلوپو جواب داد و با شروع نیمه‌ی دوم، اوریگی بارقه‌های امیدواری را در اردوی سرخ‌پوشان زنده کرد. هرچند گل سوم مارکو رویس باز هم این کورسوهای امید را کم کرد اما یورگن در کنار زمین به حدی به تیم‌اش روحیه می‌داد که هیچ کدام از بازیکنان نمی‌توانستند قطع امید کنند و به تلاششان ادامه دادند.

تعویض‌های «آقای نرمال» مرسی‌ساید هم مزید به علت شد تا در دقیقه‌ی ۹۴ و پس از به ثمر رسیدن گل چهارم لیورپول توسط لورن، او به سمت هواداران و نیمکت تیم‌اش برگردد و با لبخندی پر معنا به همه‌ی آنها پیغامی قاطع از آنچه رقم خورده بفرستد.

کلوپ در پایان بازی گفت: «نمی‌دانم چه بگویم، از همه‌ی کسانی که ما را در خلق این رویا یاری کردند سپاس‌گذارم.»

در جواب یورگن به نمایندگی از همه‌ی لیورپولی‌ها می‌گویم: «دستت را همچون عضوی قدیمی در خانواده به گرمی می‌فشاریم و برای حضورت در آنفیلد از تو تشکر می‌کنیم.»

هواداران

یورگن کلوپ پیش از شروع این بازی گفته بود: «بیشتر از یک گل زده در خانه‌ی حریف، به جو حاکم در آنفیلد و حمایت همه‌جانبه‌ی هواداران تا آخرین ثانیه‌ی این بازی دلخوشیم. اطمینان دارم آنفیلد سرنوشت را رقم می‌زند، آنفیلد جاییست که در آن رویاها رنگ حقیقت به خود می‌گیرند. این حمایت هواداران است که همه‌ی ما را برای انجام کارهایی بزرگ قوی می‌کند. مسئولیت‌پذیری ما در قبال حمایت آنها اجتناب‌ناپذیر است.»

دیگر نیازی به معرفی و بازخوانی شعار معروف «تو هرگز تنها قدم نخواهی زد» وجود دارد؟ این شعاریست که حتی بعد از گل سوم دورتموند در ورزشگاه شدت بیشتری گرفت و پس از هر گل لیورپول بر دسبل‌اش افزوده می‌شد.

پس از گل سوم میزبان، هواداران این تیم شعار «استانبول، استانبول، استانبول» را یک صدا در آنفیلد فریاد می‌زدند تا آنکه در نخستین ثانیه‌های وقت‌های تلف شده، زمین شهر بندری لیورپول زیر پاهای حاضرین در آنفیلد به لرزه در آمد. لرزه‌ای که دلیلش بالا و پایین پریدن بیش از ۴۴ هزار لیورپولی بود.

آنفیلد خاطره‌ی استانبول ۲۰۰۵ را زنده کرد تا به دنیا اثبات کند، با این هواداران هر لحظه می‌توان به بازی برگشت. سرخ‌پوشان مرسی‌ساید با هوداران خود همیشه بازگشت‌پذیرند.