تحلیل روز | چرا حرف‌های جواد خیابانی، دوستی خاله خرسه است؟

به گزارش متافوتبال و به نقل از خبرآنلاین، دوستداران فوتبال در ایران، همه. حالا باید دعا کنیم تا تیم‌هایمان دور از هواداران‌شان شایستگی خود را نشان بدهند و با غلبه بر رقبا به مرحله بعد راه پیدا کنند. تا اینجای کار به خیر گذشته است. یعنی اعتراض عرب‌ها از یک‌طرف و هیجان‌زدگی و بی‌تدبیری عده‌ای از دوستان داخل کشور، از طرف دیگر، هزینه‌اش این شده که به جای زمین خانگی در کشوری بیگانه به مصاف عرب‌ها برویم اما دلمان خوش باشد که از لیگ قهرمانان بیرون نیفتاده‌ایم. 
از میان این دوستان بی‌تدبیر فوتبال یکی هم جواد خیابانی است. آنهایی که حضور گزارشگر خوشروی فوتبال را در برنامه رضا رشیدپور در شبکه سه دیده‌اند، حتما متوجه ماجرا شده‌اند. در میان همه حرف‌های خیابانی که در فضای مجازی بازتاب زیادی هم داشت و عده‌ای برایش هورا کشیدند و البته عاقلترها پوپولیستی‌شان نامیدند، یکی هم این ادعای او بود که ما نباید در برابر عرب‌ها کوتاه بیاییم. خیابانی که مثل همیشه لحنش رنگ و بوی مثلا وطن‌پرستانه و البته عرب‌ستیزانه داشت، در مورد شکایت فدراسیون فوتبال عربستان که گفته بود ایران امنیت کافی برای برگزاری بازی‌ تیم‌هایش را ندارد، هیچ اشاره‌ای به اتفاقات پیش آمده برای سفارت آن کشور و کنسولگری‌اش در مشهد نکرد و تاکید داشت که درخواست عرب‌ها بی‌مورد است. خیابانی پا را یک قدم فراتر گذاشت و گفت اصلا نباید به خواسته عرب‌ها وقعی گذاشت و نباید بازی در زمین بی‌طرف را قبول کرد و بهتر است از لیگ قهرمانان کناره‌گیری کنیم! این حرف‌ها را هم به حساب وطن‌پرستی‌اش می‌گفت و حتما قند در دل خیلی‌ها هم آب کرده است. خوشبختانه این بار خیابانی نبود که برای فوتبال ما تصمیم می‌گرفت و مسیر صحیحی که لازم بود طی شد تا باشگاه‌های ایرانی دوباره به قانون‌گریزی متهم نشوند. خوشبختانه امثال خیابانی در فدراسیون ما نیستند تا با چنین اقدامات احساساتی و بچگانه‌ای، هزینه‌های بیشتری به فوتبال تحمیل شود و کار به حذف باشگاه‌های ایرانی یا کاهش سهمیه ما در لیگ قهرمانان آسیا بیانجامد. اما یادمان باشد که متاسفانه خیابانی -بدون آن که بداند- یکی از همان دوستان ناآگاهی است که در نهایت خیرخواهی می‌توانند بزنند همه چیز را نابود کنند. خاله خرس‌هایی که دوستی‌شان از دشمنی کم ندارد. همان‌هایی که وقتی عربستان اعتراض کرد، دوباره بدون اطلاع و بررسی شروع کردند به شلتاق و گفتن این  که «کنفدارسیون فوتبال آسیا اهمیتی به این حرف‌ها نمی‌دهد»، گفتن این که «مسائل سیاسی چه ربطی به فوتبال دارد؟» و این که «حرف عرب‌ها راه به جایی نخواهد برد و نباید کوتاه آمد».
اینها همان‌هایی هستند که قبلا هم گفته بودند «فیفا نمی‌تواند غلطی بکند» و فدراسیون فوتبال ما سال‌ها تغلیق شد. یادتان که هست؟ همه هم البته از روی خیرخواهی و وطن‌پرستی. این کارها هم شبیه همان ترقه انداختن در استادیوم است؛ یک جاهلی برای ابراز خوشحالی و زهر چشم گرفتن از حریفان خارجی نارنجکی پرتاب می‌اندازد و مدام باید بابت‌اش هزینه بدهیم. شبیه همان الدرم بلدرم‌هاست که تحریم‌ها را کاغذ پاره می‌خواندند و ترقه‌های بین‌المللی در می‌کردند و هنوز که هنوز است داریم هزینه‌هایش را می‌دهیم و خواهیم داد.
حالا شاید انتظار از آن هوادار عامی غافل از همه جا، که می‌خواهد همه احساسات و عشق‌اش را در ترقه در کردن خلاصه کند، زیاد نباشد؛ از بی‌خبرهایی که از دیوار سفارت بالا می‌روند و آنهایی که رگ غیرت‌شان همیشه بیرون زده و دارند برای این و آن خط و نشان می‌کشند. اما از مسئول و مدیر و کارشناس مثلا همه‌چیزدان این مملکت توقع می رود که خودش را کنترل کند. که فکر کند. اگر جواد خیابانی که مورد اعتماد است و همیشه میکروفن در مقابلش روشن است هم متوجه حرف‌هایش و تبعات آنها نباشد و بخواهد بنزین روی آتش‌های برافروخته بریزد و به خرابی‌ها کلنگ بیشتری بزند، کی می‌تواند اوضاع را به ثبات برساند؟ کی باید به جوگیرها و بی‌فکرها بگوید که نباید ترقه پرت کرد و نباید به حریف توهین کرد و نباید از دیوار سفارت کشورهای دیگر بالا رفت؟ این همه بایکوت شدن و هزینه دادن و تحقیر شدن و انزوا بس‌مان نیست؟