یادداشت روز | پرخاش و جنجال سکوها را نمی‌توان از فوتبال جدا کرد / فرضیه‌های خود را روی فوتبال امتحان نکنیم!

علی بابازاده-تحریریه متافوتبال | جذابیت و حساسیت این روزهای لیگ برتر خلیج فارس نگاه مردم و مسوولین را بیش از اندازه به نتایج و جدول مسابقات معطوف کرده است؛ این هیجان درواقع باعث شده تا خیلی از ما چشم بر روی حقایق فوتبال خود بسته و فقط به فکر کری خواندن و دعا برای قهرمانی تیم محبوب خوب باشیم.
 این حقایق چیزی نیست جز باران سنگ، شکستن سر تماشگران و حمله به ماشین افرادی که از شهری دیگر برای حمایت تیم خود دست به سفر میزنند! چالش هایی که طی بیست روز گذشته حداقل دو بار برای هواداران پرسپولیس پیش آمده و یقینا به زودی هم فراموش خواهد شد؛ به عنوان مثال نتیجه چهار بر دو دربی بدون شک سال ها در خاطر همگان باقی خواهند ماند، ولی حوادث بازی با تراکتور که با پرتاب نارنجک همراه شد و بهانه به دست عربستانی ها داد و یا بازی ملوان-پرسپولیس که هشداری زودهنگام تر از پرتاب سنگ بود، خیلی سریع توسط مردم و مسوولین فراموش شد؛ اما آیا واقعا میتوان روزی را تصور کرد که یک بازی فوتبال بدون هیچ جنجالی به خاتمه برسد؟
جواب را میتوان در یک کلمه خلاصه کرد، خیر! کاملاً مشخص است که ورزش و علل الخصوص فوتبال با حواشی، تنش، استرس، خشونت و تخلیه روانی اجین شده است. این دست از حوادث نه تنها در فوتبال ایران بلکه به وفور در فوتبال روز اروپا هم قابل مشاهده است؛ درگیری های خیابانی که بیشتر مواقع حتی در بازی تیم هایی چون بایرن مونیخ و شالکه هم اتفاق می افتد تا کار به دخالت پلیس و دستگیری طرفداران کشیده شود و یا جدال های همیشگی رم-لاتزیو، یوونتوس-تورینو و سلتیک و رنجرز مثال هایی در رده باشگاهی و دیدارهایی چون صربستان- آلبانی و آرژانتین-انگلستان در رده ملی؛ جز بازی‌هایی محسوب می‌شوند که همواره با جنجال همراه بوده‌اند؛ این ها بزرگترین مثال ها به حساب می آیند به این علت که هستند مسابقاتی به مراتب کم اهمیت تر و بدون حساسیت مذهبی و اختلاف منطقه ای که فوق العاده خشن تر برگزار شده اند!
مقایسه بین هواداران فوتبال اروپا و فوتبال کشور خودمان باتوجه به شرایط موجود، تفاوت امکانات و اختلاف فرهنگ ها کار درستی نیست. اگر توجه کرده باشید در قاره سبز شعارهای نژادپرستانه همواره به گوش می‌رسد، پرتاب موز به سمت دنی آلوز و توهین به پل پوگبا و پاتریس اورا در خاطر همگان هست؛ جای شکرش باقیست که فعلا این عمل ناپسند پایش به ورزشگاه های ما باز نشده و در عوض جای خود را به موارد دیگری همچون پرتاب سنگ و نارنجک و کتک کاری داده که باید به دنبال راه حل بود؛ اولین چاره اتخاذ تصمیمات صحیح و به جاست؛ سیاست هایی طی این چند سال گذشته به مرحله اجرا رسیده که اکثر آنها موفقیت آمیز نبوده:
محرومیت تماشگران یکی از آنهاست؛ کمتر جای دنیا پیش می آید که قیمت بلیط ورزشگاه ها را برای تشویق مردم به حضور در استادیوم رایگان و یا به هزار تومان کاهش دهند و سپس به دلیل حرکات افراطی آن ها را محروم کنند! این سیاست دقیقا همانند تصمیمی بود که سازمان لیگ در روز بازی دربی اتخاذ کرد: ورزشگاه بدون زباله! پیشنهادی عقلانی اما شکست خورده، آن هم در همان ساعات اولیه. فروش بلیط الکترونیکی بازهم مردم را مجاب نکرد تا دیرتر به ورزشگاه بیایند، پس چطور میتوان انتظار داشت تا شخصی که حداقل پنج ساعت جلوتر بر روی سکوهای سیمانی نشسته، کمترین زباله ممکن را تولید کرده و درشرایطی که خوشحال از برد و یا غمگین از شکست در حال خروج است، زباله های خود را نیز با خود ببرد؟! هوادارانی که حداقل امکانات چون آب خوری و سرویس بهداشتی در اختیارشان نیست و در کمال ناباوری مورد ضرب و شتم ماموران هم قرار میگیرند به تنها چیزی که فکر نمی‌کنند همین انجام کار فرهنگی است.
دلیل بعدی را باید در میدان مسابقه جستوجو کرد، اثر پذیری طرفداران؛ برمیگردیم به بازی پرسپولیس-تراکتور، آیا میتوان خطای محسن بنگر بر روی سینا عشوری و درگیری های بعد از آن را در پرتاب نارنجک بی تاثیر دانست؟!
و یا بازی سرخپوشان تهرانی با ملوان؛ چند درصد از اتفاقات تلخ آن روز را باید به حرکات مازیار زارع و ایجاد تنش او در میدان مسابقه نسبت داد؟ حرکاتی از روی عصبانیت که در نهایت به سکوها انتقال پیدا کرد و سپس باعث حمله به خودروهای تهرانی در پارکینگ ورزشگاه و حبس بازیکنان در رختکن شد.
بنظر می‌رسد جنس درگیری ها در فوتبال کشور ما بسیار متفاوت تر و قابل کنترل تر از دعواهای فوتبال اروپا و آمریکاست؛ درست است که به هیچ وجه نمیتوان برای همیشه هیجان و به دنبال آن خشونت را از فوتبال جدا کرد، ولی لااقل میتوان با تصمیم گیری به موقع و درست آن را به کمترین حد ممکن کاهش داد؛ وقتی میتوان بازی را در ورزشگاه غدیر برگزار نکرد و درگیری هارا زودتر پیش بینی کرد، چرا این کار را نکنیم و جان مردم را به بازی بگیریم؟

بهتر است حالا که از لیگ خوب و جذابی بهره مند هستیم، آن را با سیاست های اشتباه به چالش نکشیم و چه بهتر که هواداران هم تحت تاثیر لیدرها قرار نگرفته و فقط به تشویق تیم خود بپردازند تا در کنار آن بازیکنان نیز با حرکات خود تماشگران را تحت فشار عصبی قرار ندهند!
 کارهایی را میتوان انجام داد تا حداقل در بدترین شرایط، درگیری های مان سرشکسته و زد و خورد بین لیدر و سرپرست را برجای نگذارد که حداقل در این مورد از برخی کشورهای اروپایی پیشی بگیریم.