گزارش ویژه | درباره آرسن ونگر؛ مردی که حتی امسال هم نتوانست جام بیاورد!

علی بابازاده - تحریریه متافوتبال | فصلی دیگر از رقابت های لیگ جزیره در حال پایان یافتن است و حسرت قهرمانی در لیگ برتر انگلستان همچنان بر دل هواداران آرسنال باقی مانده؛ آخرین قهرمانی توپچی ها برمی‌گردد به فصل 2004-2003 که با آن تیم رویایی خود فاتح جام شدند و پس از آن هرگز رنگ قهرمانی در لیگ را به خود ندیدند؛ در آن زمان نابغه ای چون تیری آنری بار اصلی تیم را با 30 گل زده به دوش می‌کشید و آقای گل مسابقات شد. علاوه بر آنری، ستاره هایی چون رابرت پیرس و پاتریک ویرا در ورزشگاه هایبری آن زمان هنرنمایی می‌کردند و آرسن ونگر را در قلب هواداران جای داده بودند.
حدود 12سال از آن زمان سپری شده و اکنون برخلاف گذشته، کمتر کسی را می‌بینید که از عملکرد ونگر رضایت مطلق داشنه باشد!
البته برعکس دوستداران آرسنال، مالکان و مدیر عاملان تیم همواره ونگر را تحسین می‌کنند که اتفاقی‌ست کاملاً طبیعی؛ سیاست های او بر پایه پول خرج کردن بنا نشده و بازیکنان کم نام و نشان را به استعدادی بزرگ تبدیل کرده و سپس با فروش آن ها به تیم های دیگر، به باشگاه سود مناسبی می‌بخشد.
همین فاکتور آرسن ونگر باعث شد تا آرسنال در بین سال های 2006 تا 2012 با سیاست های مالی و طرح های ریاضتی، مشکلات خود در کنار پدیده بحران مالی را کنار گذاشته، سودآوری را چند برابر کرده و آرسنال را همواره جزو پر در آمدها قراردهد.
 با این حساب کمتر مدیرعاملی می‌تواند از او انتقاد کند! حتی در فصل 2016-2015 که بدلیل نتایج ضعیف، هواداران خواستار برکناری او هستند.
سال گذشته با عنوان اولی در جام حذفی برای آرسنال به پایان رسید تا توپچی ها نگاهی امیدوارانه به فصل جدید داشته باشند: آرزوی قهرمانی لیگ که در تصورات بسیار نزدیک بود و در واقعیت هیچ سنخیتی با طرز فکر ونگر نداشت. به همین منظور آندره آرشاوین که مدت ها در تیم لندنی بازی می‌کرد طی مصاحبه ای مشکل آرسنال را بر زبان آورد، او گفت: «تمام مجموعه آرسنال، تحت نظر آرسن ونگر و دیدگاه های او نسبت به فوتبال است! این محافظه کاری یک مانع بزرگ برای موفقیت آن هاست» اما منظور آرشاوین از محافظه کاری چه بود؟ پس از قهرمانی در سال 2004 گویا ونگر برای همیشه از لیگ برتر اشباع شد، هیچگاه دست به خرید های بزرگ و جذب فوق ستاره ها نزد و تراز مالی مثبت را به قهرمانی ترجیح داد. نتوانست برای آن تیم شگفت انگیز و افرادی چون پت ویرا، رابرت پیرس و یا حتی تیری آنری، جانشین هایی مناسب و همیشگی پیدا کند، چرا که به عنوان مثال رابین فن پرسی را در دوران خوب به یونایتد فروخت و تلاشی برای ماندنش نکرد، با فلامینی، آبو دیابی و آرتتا در صدد ساخت ویرا جدید بود و نه تنها لوییس سوارز را نخرید، بلکه با پیشنهاد خود اندک میل او برای پیوستن به آرسنال را نیز از بین برد.
در آن زمان لیورپول مبلغ جدایی سوارز را چهل میلیون پوند اعلام کرده بود، ونگر در این شرایط تنها یک میلیون پوند را در نظر گرفت و با 41 میلیون پوند به دنبال جذب لوییز سوارز بود، انتقالی که در نهایت شکل نگرفت و بعد ها تیری آنری از آن به عنوان اشتباهی بزرگ یاد کرد. تمام این موارد از دوازده سال گذشته دست به دست هم داده تا آرسنال نتواند برای یک بار هم که شده، بالاتر از همه در جدول جزیره قرار بگیرد. حادثه ای که حداقل قرمز های لندن امسال انتظارش را می‌کشیدند! تصورش را بکنید که چلسی قهرمان سال گذشته با مورینیو دچار افت و مباحثی چون خیانت و نفرین پزشک خود شد، لیورپول مثل چند فصل اخیر بزرگترین هدفش سهمیه چمپیونز لیگ بود، منچستر یونایتد بعد از فرگوسن روز خوش به خود ندیده و در حال تقلی زدن با فن خال است؛ به نحوی که هم اکنون دوستداران شیاطین سرخ حاضرند که اگر بهای اخراج مربی شان باخت در جام حذفی و بازیهای لیگ است، آن را بپردازند. همشهری آن ها سیتی نیز با پیگیرنی تهدیدی برای قهرمانی نخواهد بود و امید اصلی شان لیگ قهرمانان اروپاست.
نکته غیرقابل انکار برای توپچی ها دقیقا همین موارد است، چطور میتوان در سالی که همه غول های انگلستان به خوابی عمیق فرو رفته اند، آرسنال باز هم قهرمان نشود و قافیه را به تیم هایی چون لسترسیتی و تاتنهام ببازد؟ و نکته جالب تر اینجاست که آرسنال طی 18 سال اخیر همواره جزو 4 تیم برتر بوده و در فصل جاری از لستر، صدرنشین کنونی هر 6 امتیاز ممکن را گرفته و در هردو بازی رفت و برگشت روباه ها را شکست داده!
تصور بر این بود که آرسنالی‌ها امسال با حضور الکسیس سانچز، اوزیل و پیتر چک بتوانند نتیجه بهتری بگیرند. آن ها هم اکنون در رده چهارم با 64 امتیاز قرارگرفته‌آند  و در پنج بازی آخر، 3 تساوی و 2 برد نصیب شان شده.

به لطف همین تساوی ها منچستر سیتی خود را به آرسنال نزدیک کرد و اکنون هم امتیاز با آن هاست اما عملا هردو تیم شانس اولی را از دست داده اند.
در صدر جدول نیز لسترسیتی 76 امتیازی آنقدر خوب عمل کرده که بتوان به احتمال فراوان آن ها را شگفتی ساز فوتبال جهان نام برد.
علت های زیادی را می‌توان مثال زد که مانع از درخشش آرسنال شد و راه آن ها را سد کرد؛ ضعف در دفاع و خوردن 34 گل یکی از آن هاست. شاگردان ونگر در دفاع ضعیف تر از لستر و تاتنهام عمل کرده اند. دقیق تر که نگاه کنیم به آمار خط حمله بر میخوریم؛ از جمله علل شکوفایی لستر و تاتنهام، بازیکنان هجومی آن ها هستند: ریاض محرز، جیمی واردی و اوکازاکی از لستر و هری کین و دله الی در تاتنهام عنصرهایی بودند که آرسنال بازیکنانی شبیه به آن هانیز ندارد! شاید در مقطعی از فصل ژیرود و سانچز چشم نواز بازی می‌کردند، ولی در بیشتر مواقع این دو به تنهایی کارآمد نخواهند بود، آن هم موقعی که سبک تمرینی ونگر درکنار تیم پزشکی مصدومیت ها را تشدید می‌کرد تا والکات، کمپل و ولبک نتوانند به خوبی توانایی های خود را نشان دهند.
یک سال از قرارداد آرسن ونگر با تیم لندنی باقی مانده و او قول داده بود پیش از اتمام قراردادش یک بار دیگر دست آرسنال را به مقام نخست لیگ برتر برساند! چند درصد میتوان احتمال داد، ونگری که بهترین فرصت خود یعنی این فصل را از دست داد، بتواند در سال آتی تیمش را قهرمان بکند؟
آن هم در شرایط حساس فصل 2017-2016 و تیم هایی قوی با تفکراتی جدید.
لستر کلودیو رانیری را نباید دست کم گرفت، پوچتینو به نظر بازهم از تاتنهام یک مدعی پرو پا قرص خواهد ساخت! چلسی را با کونته و منچستر سیتی را درکنار پپ گواردیولا تصور کنید. یونایتد هم به احتمال فراوان آقای خاص را روی نیمکت خود خواهد دید. لیورپول هم با کلوپ در راه پیشرفت قدم برمی‌دارد.
در این شرایط که اکثر تیم ها پوست اندازی کرده و تغییر استراتژی داده اند، ادامه دادن آرسنال با ونگر کمی عجیب به نظر می‌رسد. یادمان نرود برکناری فقط بخشی از ماجراست و پیدا کردن جانشینی برای او بخشی مهم‌تر.
به هر حال آنطور که پیداست دیر یا زود آرسنال هم مانند منچستر یونایتد، روزی تغییر مربی خواهد داد و شخص دیگری را جایگزین مرد فرانسوی خواهد کرد.
چرا که 20 سال فرصت برای یک مربی، زمان واقعا زیادیست، آن هم با حداقل قهرمانی‌ها و تنها یک حضور در فینال لیگ قهرمانان اروپا!