گزارش روز | از هیلزبورو تا تختی اهواز!

به گزارش متافوتبال و به نقل از نامه نیوز، خبر به سادگی در فضای رسانه ای منتشر شد؛ پس از 27 سال رای هیات منصفه درباره فاجعه هیلزبورو اعلام شد. هیئت منصفه رسیدگی به پرونده هیلزبورو نتایج تحقیقاتشان درباره اینکه چگونه 96 هوادار لیورپول در حادثه هیلزبورو درسال 1989 کشته شدند را اعلام کرد. براساس اعلام رای دادگاه، هواداران لیورپول به شکل غیرمنصفانه ای "کشته شده اند" و هیچ دلیلی برای سرزنش آنها وجود ندارد. "پلیس" درقبال این جانباختگان مقصر شناخته شد.
حادثه چه بود؟
در  15 آپریل،1989 حادثۀ دلخراش ورزشگاه هیلزبروی شفیلد رخ داد که طی آن در نیمه نهایی مسابقات اف ای کاپ سال 1989 بیند و تیم لیورپول و ناتینگهامفارست، بر اثر غفلت پلیس درکنترل درهای خروجی و ورودی و ازدحام جمعیت تماشاگران در یک جایگاه، 96 هوادار لیورپول به طرز دلخراشی در اثر ازدحام کشته و 766 تن دیگر هم زخمی شدند. این سانحه تابه امروز مرگبارترین سانحۀ ورزشی فوتبال بریتانیا بوده است.
و پس از سال ها تلاش این رخداد به سرانجامی رسید که باز هم اندکی از غم بستگان قربانیانی که عشقی جز فوتبال را نداشتند را نخواهد کاست.
 نظیر این حادثه را در ایران هم داشتیم؛ مسابقه روز 5 فروردین 84 دو تیم ایران و ژاپن درمقدماتی جام‌جهانی 2006 این تلخکامی را ایجاد کرد. ازدحام تماشاگران درخروج از ورزشگاه به خاطر کم بودن مبادی خروج از ورزشگاه و بسته شدن یکی ازمبادی مهم، باعث کشته شدن 7 نفر شد. این اتفاق در تاریخ فوتبال ما، بی‌سابقه بوده و یکی از تلخ‌ترین مصاف‌های فوتبال مان در این روز شکل گرفت.
از این حادثه هم نزدیک به 11 سال می گذرد و هنوز می توان امید داشت شاید  تا 27 سالگی این حادثه اتفاقی رخ دهد.
این تنها حادثه نیست؛ در 16 اردیبهشت۱۳۸۰،تیم‌های پرسپولیس و شموشک در ورزشگاه متقی ساری به دیدار هم رفتند که به دلیل ازدحام بیش ازحد تماشاگران،شماری ازآنها برای تماشای بازی به بالای سقف سکوها رفتند و به دنبالشان تماشاگران دیگری نیز خود را به روی سقف رساندند که با افزایش تعدادشان و ورود فشار به ستون‌ها و تیرچه‌ها دقیقاً درهنگام آغاز نیمهٔ دوم سقف ورزشگاه فرو می‌ریزد وشماری ازحاضرین که هیچگاه شمار دقیق‌شان اعلام نشد کشته و زخمی شدند.
ماجرای سرباز احمدی که در بازی پرسپولیس و سپاهان در اصفهان بینایی اش را به خاطر پرتاب نارنجک از دست داد را نیز هنوز فراموش نکرده ایم.
اما گوئی خیال نداریم که عبرت بگیریم و باز هم این قصه را در ورزشگاه تختی اهواز دیدیم و مسئولینی که نه تنها بی توجهی خود را نادیده گرفتند حتی به عادل فردوسی پور که یکی از شجاعانه ترین واکنش های خود را بروز می داد  تاختند امثالی چون بختیاری زاده را می بینیم که همچنان فریاد می زند سخن از مظلومیت خورستان می دهد گوئی از دید او و مجریان سناریو اهواز خوزستانی های مظلوم  کسانی هستند که طرفدار استقلال اعم از اهواز و خوزستان و تهران باشند.

اما قضیه فراموش نشده است. منصوریان هم با تمامی بی توجهی به این اوضاع تماشاچیان را می شوراند و با کر کری های بچگانه سعی در متشنج کردن اوضاع دارد و در پی او دائی می آید و به قول منصوریان بکش بکش می شود!!
 بکش بکش ! چقدر این واژه کشتن آسان به زبان این آقایان می آید این فوتبال باز هم خون می طلبد؟ چند سال دیگر باید بگذرد تا بفهمیم ورزشگاه ها و شرایط زمین های ما فرسوده هستند و دیگر نیاز به شیرین کاری ها امثال برگزار کنندگان ندارد؟ چند سال دیگر باید این رنج را به جان بخریم به این آقایان بگوئیم فوتبال یک ورزش است فوتبال یک لذت است فوتبال یک عامل شادی و زندگی است نه برای کشتن و مردن آمده است؟
این روزها با بررسی تحقیقات حادثه هلیوز بورو آرزومندیم روزگاری هم مسببین بسیاری از این فجایع در هر کجای دنیا شناخته و محاکمه شده و این حوادث بررسی شود اما تا رسیدن به آن باید سعی کنیم جلوی آن را بگیریم. باید بگوئیم آقایان کافی است. اگر نمی توانیم فوتبال را عاملی برای زندگی کنید حداقل عامل کشتار ننمائید.  این فوتبال شوق و نه خون می خواهد. کاش درکش کنند!