پیشنهاد روز | لطفاً موبایل‌های‌تان را غلاف کنید و کمی هم از فوتبال لذت ببرید!

به گزارش متافوتبال و به نقل از فرهنگستان فوتبال، این روزها وارد هر جایی می‌شوید، از مطب دکتر گرفته تا رستوران، مهمانی، سر کار و یا حتی سینما، خیلی‌ها را می‌بینید که سرشان در موبایل یا تبلت‌شان است و هیچ توجهی به اطرافشان نمی‌کنند. از آن بدتر این است که به مکان‌های دیدنی، کنار دریا، موزه‌ها، کنسرت‌ها و یا حتی استادیوم می‌روید و می‌بینید اکثر افراد به جای آن که از اطرافشان لذت ببرند در حال گرفتن عکس هستند.این موضوع به اندازه کافی کلافه کننده است. اما وضعیت در استادیوم‌ها بغرنج‌تر است چرا که تماشاگران نه تنها در حال ور رفتن با موبایلشان هستند بلکه در طول ۹۰ دقیقه مشغول عکس و فیلم گرفتن هستند و معلوم نیست اصلا حواس‌شان به بازی هست یا نه. سایت میرور در گزارشی جالب از این حرکت تماشاگران انتقاد کرده و آن‌ را تنفرآور خوانده است. با هم یادداشت یان مکینتاش را می‌خوانیم:

می‌دانید، من خودم را آدم آرام و دل‌نازکی می‌دانم. ما در دنیای بزرگی زندگی می‌کنم و مسلما به اندازه کافی جا برای همه ما با انواع و اقسام سلیقه‌ها هست. اگر شما چیزی را دوست داشته باشید که من خوشم نیاید، چیز کاملا طبیعی است و همین هم باعث می‌شود هر کدام از ما منحصر به فرد باشیم. اما باز هم دلیل نمی‌شود کسانی که آی‌پدشان را به مسابقه فوتبال می‌آورند و تمام مدت با آن عکس می‌گیرند را تحمل کنیم.

البته فقط آی‌پد نیست. تمام تبلت‌ها، بزرگ و کوچک و البته تلفن‌های هوشمند. تمام محصولات الکترونیکی. تا به حال به جمعیت حاضر در ورزشگاه زمان زدن پنالتی نگاه کرده‌اید؟ این بار دقت کنید، با صحنه‌ای عصبی کننده رو به رو می‌شود؛ جمعیتی عظیمی از مردان، زنان و بچه‌ها به جای آن که چشمشان به این صحنه حساس و زیبای بازی باشد چشم به صفحه احمقانه موبایلشان دوخته‌اند و از دریچه لنز آن این صحنه زیبا را نگاه می‌کنند.

البته من مخالف عمل عکس گرفتن نیستم. اگر می‌خواهید از دورنمای صندلی‌های سرخ استادیوم امارات عکس بگیرید، بفرمایید. اگر در حالیکه بازیکنان وارد زمین می‌شوند، می‌خواهید از چهره کودکتان تصویری ثبت کنید، خب این حق مسلم شماست. حتی به نظرم گرفتن عکسی سلفی پیش از آغاز بازی هیج مشکلی ندارد. من هم جوان هستم و این چیزها را درک می‌کنم.

اما وقتی سوت آغاز بازی زده می‌شود، زمانی که بازی عملا آغاز می‌شود، دیگر آن را کنار بگذارید. در جلوی چشمان شما زندگی در جریان است و اتفاقات زیادی در حال رخ دادن است، اتفاقاتی که شما هم می‌توانید با آن همگام شوید. من از ته دلم می‌خواهم شما هم بخشی از بازی شوید. خیلی ناراحت کننده است که فقط به صفحه نمایش گوشی و یا تبلت‌تان چشم بدوزید.

تا به حال به کسانی که اطراف زمین هستند، دقت کرده‌اید؟ کسانی که دوربین‌هایی در دست دارند که از ماشین شما هم گران‌تر است. کسانی که انواع و اقسام لنزها را در دست دارند، لنزهایی که اندازه پای فیل هستند. بله، این‌ها «عکاس» هستند. در طول بازی، آن‌ها از تمام تجربه، هنر و البته امکاناتشان استفاده می‌کنند، تا همان لحظاتی که شما می‌خواهید با موبایلتان ثبت کنید را به زیباترین شکل ممکن شکار کنند. و می‌دانید شما می‌توانید فردای آن روز بهترین‌‌هایشان را در خبرگزاری‌ها پیدا کنید؟
پس چرا با خودتان سر جنگ دارید؟
ما به تماشای مسابقه فوتبال می‌رویم تا خودمان را در جمعیت گم کنیم و با بقیه هم‌صدا شویم. برخی‌ همراه با دیگران آواز می‌خوانند، برخی توهین می‌کنند و برخی دیگر هم ساکت می‌نشینند و با تعجب به بقیه نگاه می‌کنند. فرقی نمی‌کند، در هر صورت همه ما آن‌جا هستیم و بخشی از جمعیت شده‌ایم. اما شمایی که موبایلت را یک لحظه هم زمین نمی‌گذاری، بخشی از این موج نیستی. شما یک تبلتی به اندازه بیسکوییت جلوی صورتت گرفته‌ای و تلاش می‌کنی چهره وین رونی را از فاصله ۶۰ متری ثبت کنی.

درست مثل این است که در سینما نشسته باشی و ناگهان بقل دستی‌ات موبایلش را در آن تاریکی روشن کند و تو تمام تمرکزت را از دست بدهی. درست است که سر و صدایی نمی‌کنند اما کارش به هیچ وجه قابل توجیه نیست، چرا که باعث اذیت شما شده است.

اما مسئله واقعی اینجاست، منبع عذاب اصلی این است که شما واقعا بازی را تماشا نمی‌کنید. و همه این را به خوبی می‌دانند. فرض کنید دوستتان به شما بلیت بازی هدیه می‌دهد و شما را همراه با خود به استادیوم می‌برد. آن وقت شما به جای آن که پا به پای او از بازی لذت ببرید، تمام مدت در حال عکس و فیلم‌برداری هستید و در واقع اصلا بازی را نگاه نمی‌کنید.

فقط کافیست به خاطر داشته باشید که کجا هستید. لازم نیست حتما از آن لحظه یا آن مکان عکسی داشته باشید تا بتوانید به خاطر بیاورید. ذهن شما بهترین هارد درایوی است که در جهان وجود دارد. شما می‌توانید تصاویر را در اینستاگرام بگذارید اما صداها را چطور؟ احساسات و هیجانات چطور؟ آی‌پد را زمین بگذارید. خاموشش کنید. با چشم‌‌هایتان به بازی نگاه کنید و بگذارید حس آن در رگ‌هایتان جاری شود.
خواهش می‌کنم این لطف را در حق خودتان بکنید.