گزارش روز | تفاوت لیگ برتر با لیگ‌های قاره سبز / توپ آنها گردتر است

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه شهروند، با پایان پانزدهمین لیگ برتر فوتبال کشورمان بد نیست از نظر آماری نگاهی به سطح کیفی مربیان، بازیکنان و تیم‌های لیگ برتری کنیم تا متوجه شویم که فوتبال ایران مسیر صعودی را طی می‌کند یا درحال درجا زدن و حتی نزول است. با این‌که با استانداردهای روز فوتبال دنیا هنوز فاصله‌های زیادی داریم اما مقایسه فوتبال ایران با لیگ‌های معتبر اروپا نشان می‌دهد که چه زمانی می‌توانیم به آنها نزدیک شویم.
نقاط قوت لیگ پانزدهم
رقابت شانه‌به‌شانه ٣ تیم تا روز پایانی لیگ پانزدهم یکی از نقاط مثبت این فصل فوتبال ایران بود که البته در لیگ چهاردهم نیز مشابه آن رخ داده بود. این اتفاق با حضور تیم‌های پرطرفدار پایتخت در کورس قهرمانی باعث شد تا در هفته‌های پایانی شاهد حضور پرتعداد تماشاگران در ورزشگاه‌ها باشیم که البته در مقطعی با ترفندهایی همچون بلیت مجانی همراه شد. استفاده از بازیکنان جوان در لیگ پانزدهم بیشتر به چشم آمد تا جایی که کارلوس کی‌روش توانست خیلی از این بازیکنان با استعداد را به بدنه تیم‌ملی اضافه کند. پایین آمدن میانگین سنی بازیکنان با اعتماد به مربیان جوان همراه شده و همین مسأله لیگ ایران را نسبت به گذشته متمایز جلوه می‌دهد. یکی دیگر از نکات مثبت کاهش تغییرات روی نیمکت تیم‌های لیگ برتری بود؛ درطول لیگ پانزدهم ١٢ تغییر روی نیمکت ٧ تیم رخ داد که نسبت به لیگ چهاردهم که ١٤ تغییر روی نیمکت ٩ تیم اتفاق افتاده بود، پیشرفت خوبی داشت.
مهاجمان بی‌دقت و ضعف گلزنی
همواره فوتبال ایران با فقر گلزنی نسبت به لیگ‌های اروپایی مواجه بوده و این موضوع در لیگ پانزدهم بیشتر از قبل به چشم آمد. مجموع ٥٠٢ گل زده در ٢٤٠ بازی لیگ امسال میانگین ٠٩/٢ گل در هر بازی را به جای گذاشته که نسبت به لیگ چهاردهم که درهمین تعداد بازی ٥٣٦ گل با میانگین ٢٣/٢ گل به دست آمده بود، کاهش داشته است. میانگین ٧٤/٢ در لالیگا و ٨٣/٢ در بوندس‌لیگا نشان می‌دهد که همچنان با فقر گلزنی مواجه هستیم. این افت گلزنی را می‌توان در بی‌دقتی مهاجمان فوتبال ایران جست‌وجو کرد و مهر تأیید روی این مسأله نیز آقای گلی مهدی طارمی با ١٦ گل بود. این درحالی است که  ادینیو در لیگ قبلی موفق به زدن ٢٠ گل شده بود. حالا اگر این تعداد گل را با بهترین گلزنان لیگ‌های اروپایی که البته تعداد بازی بیشتری هم انجام دادند، مقایسه کنیم، شاید کمی مأیوس شویم. سوارس با ٤٠ گل زده در لالیگا و لواندوفسکی با ٣٠ گل در بوندس‌لیگا عنوان آقای گلی را به‌ دست آوردند.
میانگین امتیازگیری قهرمان
نزدیک‌بودن تیم‌های لیگ‌برتری ازسوی برخی از کارشناسان و مربیان یک امتیاز مثبت محسوب می‌شود اما در ‌سال‌جاری به نظر می‌رسد افت برخی قدرت‌های فوتبال ایران باعث شد تا میانگین امتیازی پایینی برای تیم قهرمان به دست بیاید. کسب ٥٧ امتیاز توسط استقلال خوزستان برای قهرمانی کافی بود اما این تیم با میانگین ٩/١ امتیاز در هر بازی یکی از ضعیف‌ترین نتایجی که تیم‌های قهرمان در طول تاریخ لیگ برتر به دست آوردند را رقم زد. سپاهان‌ سال قبل با ٥٩ امتیاز قهرمان شده بود، اگرچه نقطه اشتراک قهرمانان ٢‌سال اخیر فوتبال ایران تفاضل گل ١٩ آنها بود. حالا اگر این میزان امتیاز را با تیم‌هایی مثل بارسلونا و بایرن‌مونیخ که به ترتیب ٩١ و ٨٨ امتیاز کسب کرده‌اند، مقایسه کنیم، به تفاوت‌های یک تیم با اقتدار برای رسیدن به قهرمانی پی می‌بریم.
وقفه‌های طولانی،‌ تفاوت اصلی
شاید در طول لیگ پانزدهم ازسوی مربیان بارها انتقاداتی را بابت وقفه‌های پرتعداد و طولانی لیگ برتر شنیدیم. توجیه مسئولان نیز قرار داشتن روزهای فیفا در میان برنامه‌های لیگ بود، اما همین روزها دقیقا برای تیم‌های اروپایی نیز وجود داشته است. سوال اینجاست که چطور در لیگ پانزدهم که درمجموع ٢٨٧روز به طول انجامید، ١٣١روز تعطیلی طولانی‌مدت (بیش از ١٠روز) بین هر هفته از مسابقات وجود داشته است، اما میزان تعطیلی لیگ‌های اروپایی فقط ٨١روز است. این ٥٠روز فاصله می‌تواند باعث افت کیفی بازیکنان و دورشدن آنها از شرایط مسابقه باشد و درنهایت فوتبال ایران را از رسیدن به استانداردهای جهانی دور می‌کند.
شاید آن روز بیاید،‌ شاید
نمی‌توان زحمات مسئولان سازمان لیگ را در طول یک فصل نادیده گرفت اما با وجود ارایه برنامه یک‌ساله همچنان از استانداردهای روز جهان دورتر هستیم و این مسأله باید به مرور با هماهنگی باشگاه‌ها رفع شود. همین حالا مشخص است که فوتبال ایران در زمینه گلزنی و پرورش مهاجمان ششدانگ ضعف دارد؛‌ دقیقا اتفاقی که در تیم‌ملی نیز مشهود است. پس بهتر است فدراسیون فوتبال، سازمان لیگ یا حتی باشگاه‌ها برای حل این معضل تا دیرنشده، فکری کنند. مهاجمانی در تیم‌های مختلف داشتیم که در مقطعی از فصل اوج گرفتند اما بعد از چند هفته دیگر اثری از روزهای اوج خود به جای نگذاشتند. اینها دلایل زیادی دارد که باید در مقطع میان ٢ فصل توسط کارشناسان بحث و بررسی شده و اعلام شود. به نظر می‌رسد مسائل روزمره آن‌قدر مسئولان فوتبال را درگیر کرده که حواسشان به جنبه‌های فنی و اقداماتی برای بالابردن سطح فنی بازیکنان نیست. به‌ هرحال باید امیدوار باشیم آن روز بیاید که ما هم بتوانیم لیگ فوتبال خودمان را با لیگ‌های معتبر اروپا مقایسه و حداقل در بخش‌هایی با آنها برابری کنیم.