یادداشت روز | درباره لسترسیتی که تاریخ را ورق زد

علی کربلایی: تاریخ نوشته شد. پدیده‌ها، تبدیل به قهرمان‌ شدند. روباه‌های دیوانه‌ آبی‌پوش، حالا ردای بزرگان را بر تن کرده‌اند. کلودیو رانیری، بچه‌ روباه‌ها را به بیشه شیرها برد و پیروزمندانه از کارزار خارج شد. 
*
«پایین را نگاه نکن» این جمله‌ای است که بند بازهای حرفه‌ای به آن توجه بسیاری دارند. در حقیقت با نگاه کردن به پایین از آن ارتفاع، تعادل بندباز به هم می‌خورد و او با کوچک‌ترین لغزشی زندگی‌اش را از دست می‌دهد. این دقیقا همان توصیه‌ایست که رانیری به بازیکنانش در تمام هفته‌های نیم فصل دوم داشت. 
حقیقت ماجرا این است تنها کاری که روباه‌ها کردند این بود که از کار خود لذت بردند. این رمز موفقیت تیم رانیری بود. مربی ایتالیایی، 2 روز در هفته را در این لیگ پرفشار به بازیکنانش استراحت می‌داد. تصمیمی بسیار ریسکی که نتیجه‌ش شد قهرمانی تیم دوم همه در همه جا؛ لسترسیتی!
جنگ‌جوهای لستر، برای اثبات خودشان همه کار کردند. شاید باورپذیر نباشد؛ اما جیمی واردی – آقای گل تیمش – تا 25 سالگی فوتبالیست حرفه‌ای نبود. او در یک کارگاه ساخت لوازم پزشکی کار می‌کرده و به صورت نیمه وقت هم فوتبال بازی می‌کرده؛ باورتان می‌شود؟ او الان آقای گل برترین لیگ فوتبال در اروپا است!
دیشب جشن قهرمانی بازیکنان آبی‌پوش در خانه جیمی واردی برگزار شد. لستری‌ها تا صبح نخوابیدند و دائم در حال جشن و پایکوبی بودند. 
لستر به قول پیروانی «با یک مشت جک و جوون» که قیمت تمامشان روی هم رفته از مبلغ 50 میلیون یورو هم کمتر می‌شود، بزرگانی را به زانو درآورد که قیمت یک بازیکنشان این رقم است.  آرسن ونگر قیمت الکیس و مسوت اوزیلش دو برابر قیمت بازیکنان رانیری است، اما او کجای جدول است و لستر کجا؟ 
روباه‌ها هر بازی بیشتر و بیشتر جانانه بازی کردند. آنها واقعا سرشان را جلوی توپ می‌گذاشتند. نوشتن از لستر سخت است، بزرگی کار این تیم هنوز برای خیلی‌ها مشخص نشده است. این شهر کوچک حالا نقطه پرگاری شده برای تیم‌های کوچکی که می خواهند به رویاپردازی دست بزنند.