یادداشتی در ستایش و نکوهش سیمئونه؛ چاقویی در میان دندان!

به گزارش متافوتبال و به نقل از مهر، این روزها بسیاری هستند که از فوتبال اتلتیکومادرید به عنوان فوتبالی «چرک» یاد می کنند. تیمی که با دفاع مطلق و ضدحمله توانسته مجوز حضور در دیدار پایانی رقابتهای لیگ قهرمانان اروپا را کسب کند. فوتبال اتلتیکو مادرید از نظر خیلی ها دوست داشتنی نیست یا دست کم برای تعداد بسیاری از طرفداران فوتبال در ایران. اگر بود، تیم های بارسلونا، رئال مادرید، بایرن مونیخ و منچستریونایتد طرفداران میلیونی نداشتند. تیم هایی که همگی آنها فوتبالی هجومی ارائه می کنند.

حال تیمی پیدا شده که افتاده به جان فوتبال قشنگ. تیمی که زیبا بازی نمی کند و بر روی نقاشی های مینیاتوری رنگ می پاشد و طرح خودش را جایگزین می کند. تیمی که بازیکنانش به سان آپاچی ها سوار بر اسب به قلب وسترن ها می زنند و تیرهای آتشین از چله کمان رها می کنند.

همه اینها به رهبری دیه گو سیمئونه در فوتبال جهان رخ می دهد و اگر ژوزه مورینیو همین چند سال قبل با ارائه سبکی مشابه با پورتو، اینتر و چلسی به توفیقاتی دست پیدا کرد، سیمئونه سختگیرانه تر و خشونت آمیزتر به این خواسته می رسد.

در این چند سال کم اتفاق نیفتاده تیم رئال مادرید که زمانی شکست اتلتیکو برایش در دربی به یک شوخی می مانست، پشت سد این تیم مانده است و همین امسال هم تنها شکست زیدان در کسوت مربی رئال، مقابل مردان سیمئونه بوده است.

با همه این اوصاف باید این مربی را دوست داشت یا از وی متنفر بود؟

قدر مسلم و با اینکه این مرد تبر به دست به جان گلدان های شیشه ای فوتبال (بارسلونا و بایرن مونیخ) افتاده نمی توان فوتبال اتلتیکومادرید را چرک و کثیف نام نهاد چراکه کمتر اتفاق افتاده بازیکنان این تیم بخواهند با آسیب رساندن به حریفان و یا وقت کشی به هدف خود برسند و فقط موارد نادری بوده که در خصوص آن هم نمی توان به صراحت اظهار نظر کرد.

سیمئونه که در زمان بازیگری، یک هافبک دفاعی فوق العاده بود، خودش را اینگونه توصیف کرده بود: «چاقویی در میان دندان» و اکنون به نظر می رسد در دهان ۱۱ مردش در زمین یک چاقو نهاده تا تیم های فوتبال جهان را سلاخی کنند.

همه آنها که فوتبال را دنبال می کنند شبیه سازی او در دوران بازیگری اش در دیدار تیم های آرژانتین - انگلستان در جام جهانی ۱۹۹۸ فراموش نمی کنند. کاری که منجر به اخراج دیوید بکام و حذف انگلستان شد. خود سیمئونه پس از آن به بزرگنمایی این کار اعتراف کرد و «اسپورتس ایلوستریتد» هم در مذمت این عمل نوشت: «انگار یک تن آجر بر روی سیمئونه خالی کرده بودند.»

شاید ترجیح فوتبال دنیا این نباشد اما این نمی تواند ناقض سبک فوتبالی باشد که اتلتیکو تمایل دارد با آن بازی کند. به اتلتیکو با همه نازیبا بازی کردنش باید احترام گذاشت و موفقیت های این تیم را بی انصافی محض است که شانسی تلقی کرد چون این تیم در عرض سه سال، دوبار است که فینالیست لیگ قهرمانان اروپا شده و برای رسیدن به این مرحله، بارسلونا و بایرن را در چهار بازی حذف کرده است. اتلتیکو تیمی است که با بازیکنانی به مراتب معمولی تر از بارسلونا و رئال مادرید در کورس قهرمانی لالیگا است. اتلتیکو تیمی است که شهامت بازی مقابل ابرقدرتهای فوتبال را پیدا کرده است و این منحصر به مقطع کوتاهی نیست. 

باید به احترام این تیم کلاه از سر برداشت اما می توان دوستش نداشت.