یادداشت روز | ابقای سه‌باره کفاشیان در فوتبال / لطفا او را به آزمایشگاه ببرید!

به گزارش متافوتبال و به نقل از فرهنگستان فوتبال، جامعه علی کفاشیان را با چه می شناسد؟ چه تصویر عمومی از او در اذهان وجود دارد؟ علی کفاشیان در باور بسیاری از مردم مدیری است که به همه چیز «می خندد». به او لقب هایی مثل «علی شادان» و «علی بی خیال» داده اند. صفت هایی که البته نه از سر مهر که توام با گلایه و کنایه است. اینکه او هیچ چیزی را جدی نمی گیرد. در جلسه های رسمی سلفی می گیرد، جواب خبرنگاران را بعد از یک شکست ملی و در حالیکه همه اشک آلود هستند، با خنده می دهد، تلخ ترین انتقادها را با لبخند از سر می گذراند و کمتر پیش می آید یک گفتگوی جدی را تبدیل به یک « استندآپ کمدی» نکند!

اما این کلیشه را باور کنیم؟ یعنی واقعاً علی کفاشیان که مدرک کارشناسی اقتصاد از دانشگاه شهید بهشتی دارد وقتی برای گذراندن دوران فوق لیسانس تجارت بین‌الملل به هلند و  دانشگاه ماستریخت رفت هم تا این اندازه شوخ طبع بود؟ اصلاً چطور می شود میان مردمان سختکوش آن سرزمین بی کوه و تپه این همه با طنازی روزگار گذراند؟ کفاشیان در کارنامه اش مدیریت اداره نظارت ارز بانک مرکزی هم دارد. ارز، بورس، برات، مضاربه، سوئیفت و … هیچکدام موضوع های شیرینی برای خنده نیستند. سخت و خشک و غیرمنعطف هستند. چطور می شود باور کرد علی کفاشیان در آن پست کلیدی که مستلزم جدیتی عبوس گونه است همین کاراکتر را داشته است؟ کفاشیان از قهرمانان تیم ملی دوومیدانی کشور و رکورددار رشته دوی ۱۱۰ متر با مانع بوده‌است. دو و میدانی! رشته ای که با جان کندن و عرق ریختن عقد اخوت بسته است. یعنی باور کنیم علی کفاشیان واقعاً رکوردار دو ۱۱۰ متر بوده و وسط آن استارت های کُشنده یکدفعه خنده اش نمی گرفته و بی خیال ادامه مسابقه نمی شده؟! نکند در مسیر جابجایی از دبیرکل کمیته ملی المپیک به فدراسیون فوتبال یک نفر او را «عوض» کرده است و آنچه ما امروز می بینیم اصلاً آن کفاشیان دانشگاه شهید بهشتی، کفاشیان دانشگاه ماستریخت، کفاشیان اداره نظارت ارز بانک مرکزی و کفاشیان کمیته المپیک نیست!

می گویند در برزیل شغل دوم همه مردم کارشناسی فوتبال است. با اندکی اغماض کارشناسی فوتبال بعد از مسافرکشی شغل سوم بیشتر مردم در ایران است! چطور کفاشیان روی داغ ترین صندلی این کشور با بیش از هفتاد، هشتاد منتقد شبانه روزی هشت سال دوام آورده است؟ خندان ترین رئیس فدراسیون دنیا از یک مارس ۲۰۰۸ روی صندلی‌ای نشسته است که زمانی محسن صفایی فراهانی روی آن می‌نشست. مردی که کمتر عکسی از او در حال خندیدن وجود دارد. صفایی یک مهندس سخت گیر، جدی و منظم است. از دنیای مکانیک و سد سازی به فوتبال آمد اما عملکردش را حتی آنها که از روز نخست خرده می گرفتند که مهندس اصلاح طلب عکس با شورت ورزشی ندارد هم تحسین می کنند. او با آن همه هوش مدیریتی نتوانست دوام بیاورد و کفاشیان چطور دوام می آورد؟

علی کفاشیان هشت سال است روی صندلی نشسته است که کمتر مردی در این سرزمین می تواند روی آن بنشیند، استعفا ندهد یا سکته قلبی نکند! او را به واسطه همین سبک از استقامت شگفت انگیز و مدیریت عجیب اش باید به یک آزمایشگاه برد و توان روحی اش را تجزیه و تحلیل کرد. در جامعه ای که سرسخت ترین سیاستمدارانش در برابر فشارهای به مراتب اندک تر خم می شوند، می شکنند و تعادل ذهنی شان را از دست می دهند چطور می توان علی کفاشیان بود؟ نگاهی به میزان تاب آوری او در مقابل فشارها بیندازید. کدام مدیر، مسئول، وزیر و وکیل را می توان مثال زد که هر روز –  بی اغراق هر روز- در روزنامه های ورزشی عملکردش را با اشکال مختلف مورد نقادی و حمله قرار دهند و هنوز کارش به بیمارستان نکشد!؟ حجم فشارهای رسانه ها بعد از شکست های پرتعداد تیم های ملی فوتبال نگاه کنید. صرفاً با شوخی و خنده می توان این همه فشار را تحمل کرد؟

برخی از چهره هایی اجتماعی که دیگران را به صبوری، تحمل و مدارا تشویق می کنند گاهی به خاطر یک نوشته کوچک در یک روزنامه نه چندان پرخواننده، یک کامنت زیر مطلب خبرگزاری که به زحمت می توان باور کرد ده هزار نفر آن را دیده اند به خشم می آید، صبوری و تحمل و مدارا را از دست می دهند و جز با شکایت و به دادگاه کشاندن طرف مقابل آرام نمی شود، علی کفاشیان چطور این همه نقد تند و گاه غیرمنصفانه، کاریکاتور، طنز و شوخی و تلخی را می بیند و می شنود و هنوز رئیس فدراسیون فوتبال است؟ چطور می شود چند بار در برنامه ۹۰ پیش چشم میلیون نفر مورد هجمه قرار گرفت، مچاله شد  اما نشکست؟! این ها را بگذارید کنار انبوهی از تماس های تلفنی، شماتت ها و نقدهای صریح مدیران بالادستی اش که هرگز رسانه ای نمی شود و تنها در نشست های خصوصی مطرح می شوند. فشارهایی که می تواند هر مدیری را فراری کند.  او واقعاً این خوی خیزرانی برای خم شدن مقابل طوفان ها و نشکستن را از کجا آورده است؟ ارتباطش بدهیم به تقوا، به اعتقاد به کار برای سرزمین مادری، به احساس تکلیف یا به جاه طلبی فردی؟ ممکن است برخی بگویند او یک شخصیت کمدی دارد. مگر می شود ۸ سال تنها با شکلک درآوردن و خندیدن در خانه ای شیشه ای مثل فدارسیون فوتبال و زیر ذره بین خبرنگاران کنجکاو ورزشی کار کرد؟

واقعاً باور کنیم که او برای حقوق فدراسیون، شهرت اغواکننده، سفرهای پرتعداد خارجی این همه فشار را تحمل می کند و هنوز می خندد؟ کدام یک از منتقدانش حاضرند یک هفته «علی کفاشیان» بودن را تحمل کنند و حاضرند تعهد بدهند که موهایشان یک دست سفید نمی شود و قلب شان از تپیدن باز نمی تپد؟!

بسیاری از آنها که در این هشت سال او را به واسطه مدیریت ضعیف، اطرافیان پرحاشیه، نتایج شماتت بار تیم های ملی، ناکامی در تمام سطوح و … بارها مورد حمله قرار دادند، از نفس افتادند و خسته شدند و رخت و بخت شان را برداشتند و رفتند، اما علی کفاشیان هنوز رئیس فدراسیون فوتبال است. هنوز می خندد، هنوز سهمگین ترین امواج خردکننده را با شوخی و خنده از سر می گذراند و خبرنگاران را دست خالی به خانه می فرستد!

آنالیز رفتاری آنچه در پس شخصیت علی کفاشیان وجود دارد ممکن است همه بشریت را در شناخت یک گونه جدید از انسان و البته سبک مدیریت کمک کند. ممکن است مشخص شود ما با یک موجود علمی – تخیلی روبرو هستیم. مثل فیلم های هالیودی که یک جای داستان قهرمان قصه دست می برد و ماسک را از روی صورتش کنار می زند و آن زیر یک ربات می بینیم با انبوهی از مدارهای الکترونیک، هوش مصنوعی و چراغ های چشمک زن مرموز!