گزارش ویژه | بزرگترین نقاط ضعف تیم‌های یورو را بشناسید/ قسمت اول

به گزارش متافوتبال و به نقل از فرهنگستان فوتبال، روز گذشته یکی از مهمترین تورنمنت‌های فوتبالی جهان آغاز شد، مسابقاتی که در قاره سبز برگزار می‌شود و تیم‌های بزرگ اروپایی در فرانسه برای کسب عنوان قهرمانی با هم به رقابت می‌پردازند. احتمالاً تاکنون مطالب زیادی در مورد نقاط قوت تیم‌ها و شانس‌های اول قهرمانی خوانده‌اید، در مورد ستاره‌های تیم‌ها و نحوه عملکردشان در فصلی که گذشت. اما بلیچر ریپورت در این گزارش به نقاط ضعف و به قول معروف پاشنه آشیل تیم‌ها اشاره کرده، ضعف‌هایی که می‌تواند در مسیر مسابقات یورو برای تیم‌ها دردسرساز شود.

۱- آلبانی: تیمی بدون ستاره

آلبانی برای اولین بار است که به مسابقات بزرگ جهانی راه‌یافته، مسابقاتی که سال‌ها برای تجربه آن لحظه شماری می‌کرده است. آلبانی‌ها با پیروزی برابر دانمارک، صربستان و ارمنستان به عنوان تیم دوم گروه I به مسابقات راه یافتند. اما با قرعه‌ای که در مرحله گروهی به نامشان افتاده، بعید است بتوانند کاری از پیش ببرند. آن‌ها در گروهی قرار گرفته‌اند که فرانسه میزبان، سوئیس و رومانی قدرتمند قرار دارند؛ تیم‌هایی که بازیکنان بسیار بهتر و تکنیکی‌تری در اختیار دارند. بهترین بازیکن جانی ده بیازی السید هیساج، دفاع راستش است و در دیگر پست‌ها هیچ ستاره‌ای ندارد که بتواند برابر بازیکنان قدرتمند حریفان خودی نشان دهد.

۲- اتریش: ضعیف‌کُشی

اتریش در مرحله مقدماتی هیچ شکستی در کارنامه‌اش ثبت نکرد؛ ۹ پیروزی و یک تساوی در ۱۰ بازی. این نتیجه فوق‌العاده نوید آن را داد که شاگردان مارسل کولر در یورو ۲۰۱۶ حسابی خودنمایی خواهند کرد. آن‌ها بازیکنان بنامی در خط حمله و میانه زمین دارند.

اما با نگاهی که به کارنامه این تیم در دو سال گذشته می‌اندازیم به این موضوع پی می‌بریم که اتریش در این مدت به ندرت موفق شده تیم‌های بزرگی را شکست دهد. اتریش تنها روسیه و سوئد را موفق شده شکست دهد و در دیدارهای دوستانه برابر ترکیه، سوئیس و برزیل نتیجه را واگذار کرده است.

البته که دیوید آلابا می‌تواند ماه جون و جولای به یادماندنی‌ای برای اتریشی‌ها بسازد اما در شرایط فعلی وضعیت اتریش چندان هم خوب نیست. و همانند دو سال قبل انتظار می‌رود که تنها بتواند حریفان ضعیف‌تر از خودش را شکست دهد و به اصطلاح ضعیف‌کُشی کند.

۳- بلژیک: خط دفاعی نامتعادل

روی کاغذ بلژیک قدرتمندترین تیم حال حاضر رقابت‌ها را در اختیار دارد اما ذره‌ای از این قدرت در زمین بازی دیده نمی‌شود. یکی از بزرگ‌ترین دلایلش هم این است که خط دفاعی مارک ویلموتس نامتعادل و نامتوازن است.

با وجود تمام استعدادهای ناب و بازیکنان بزرگی که بلژیک در این پنج سال اخیر پرورش داده، نتوانسته مدافعان خوبی پیدا کند. ویلموتس حتی در رقابت‌های جام‌جهانی برزیل هم مجبور شد زوج دفاعی فوق‌العاده تاتنهام، توبی آلدروایرلد و یان فرتونگن را از هم جدا کند و یکی را به سمت راست و دیگری را به سمت چپ زمین بفرستد.

هر دوی این بازیکنان به خوبی می‌توانند خط دفاعی را پر کنند اما استعداد لازم برای اضافه شدن به حملات را ندارند. بلژیک وقتی باز بازی می‌کند به دو قسمت تقسیم می‌شود و همین موضوع برایش مشکل‌ساز می‌شود. مدافعان دیگری با توانایی‌های هجومی همچون جردن لوکاکو هم نتوانسته‌اند اعتماد ویلموتس را جلب کنند.

۴- کرواسی: بی‌اعتمادی بازیکنان به سرمربی

روی کاغذ کرواسی یکی از تیم‌های شگفتی‌ساز به حساب می‌آید؛ آن‌ها قدرت هجومی لازم برای شکست برخی از تیم‌های قدرتمند را دارند و در کنار این قدرت با داشتن «ژن غافلگیرکننده» همیشه نشان داده‌اند که نباید آن‌ها را دست کم گرفت.

اما جو اردو و تمرینات این تیم چندان مساعد نیست. آنته چاچیچ، سرمربی ۶۲ ساله کروات‌ها در تیم همچون یک عروسک خیمه‌شب بازی است و به نظر می‌آید هیچ برنامه خاصی برای بازیکنانش ندارد. او چهار سیستم مختلف را امتحان کرده و از اخراج بازیکنان پرحاشیه‌ای که با دیگر بازیکنان درگیر می‌شوند، سر باز زده است.

یکی دیگر از مشکلات هم مربوط به اختلافات داخلی کرواسی است، این موضوع به قدری بغرنج است که حتی برخی از بازیکنان، طرفدار تیم خودشان هم نیستند.

۵- جمهوری چک: وضعیت مهاجم

جمهوری چک در خط حمله بازیکنان ستاره‌ای ندارد. مهم‌ترین بازیکنشان پتر چک است که درون دروازه ایستاده و پاول کادرابک که دفاع راست است. با رفتن میلان باروش و یان کولر، مدت‌هاست که گلزنی مشکل اول چک شده است.

توماش نسید و دیوید لافاتا در حد و اندازه‌های خودشان خوب هستند اما وقتی مقابل بازیکنان قدرتمندتری قرار می‌گیرند، کم می‌آورند.

۶- انگلستان: خط دفاعی

تیم ملی انگلستان در خط حمله نگرانی ندارد اما خط دفاعی‌اش وضعیت بسیار بدی دارد.

کریس اسمالینگ، بهترین و مستحکم‌ترین مدافع سه شیرها با کارت قرمز احمقانه‌ای که برابر کریستال پالاس در جام حذفی دریافت کرد، هاجسون را حسابی به شک انداخته است و این درحالی است که گزینه‌های جایگزینی‌اش یعنی جان استونز و گری کیهیل هم به نظر چندان متقاعد کننده نمی‌آیند. در گوشه‌ها هم لوک شاو مصدوم است و لیتون بینس هم خوب در تیم جا نیفتاده تا همچمان دستان هاجسون خالی بماند.

۷- فرانسه: بحران ضدحمله

سه ماه پیش به نظر می‌آمد فرانسه در میانه خط دفاعی مشکلی ندارد و دیدیه دشان از این ناحیه خیالش راحت بود.

اما بدشانسی‌های میزبان شروع شد، رافائل واران مصدوم شد و ممدو ساخو هم محروم و غیبت آن‌ها در تورنمنت قطعی شد. البته دشان پس از آن که محرومیت ساخو برداشته شد با این حال او را به تیم دعوت نکرد.

پس از آن بود که سرمربی آبی‌ها عادل رامی را به تیم دعوت کرد، الیاکیم مانگالا را در زمین کنار لورن کوشیلنی قرار داد. لاپورت هم که اوایل سال مچ پایش شکسته بود و دشان او را هم نمی‌توانست به تیم دعوت کند.

بنابراین در عرض چند ماه، نقطه قوت فرانسه تبدیل به نقطه ضعفش شد.

۸- آلمان: دفاع راست

دو سال از خداحافظی فیلیپ لام از تیم ملی می‌گذرد و هنوز بازیکن مناسبی برای پُست او پیدا نشده است. آلمان فقط در همین یک نقطه مشکل دارد و پیدا کردن بازیکنی در حد و اندازه‌های این اسطوره آلمانی اصلاً کار آسانی نیست.

امره جان به نظر می‌آید بهترین گزینه برای جایگزینی او در این تابستان است اما او یک هافبک میانی است و وقتی در دفاع راست قرار می‌گیرد، بازی‌اش بگیر، نگیر دارد و به راحتی بقیه تیم‌ها می‌توانند این ناحیه را هدف قرار دهند. بندیکت هوودس، سباستین رودی و آنتونیو رودیگر هم در این پست پیشتر بازی کرده‌اند اما هیچ‌کدامشان یک فول-بک تمام عیار نیست

۹- مجارستان: کمبود قابلیت‌های تهاجمی

مجارستان یک بازی‌ساز بالقوه در اختیار دارد؛ بالاز ژوژاک، بازیکنی است که در گوشه‌ها بسیار خوب بازی می‌کند اما خلاقیت لازم برای به پایان رساندن کار را ندارد. برند اشتوک، سرمربی مجارها هم به خوبی به این مشکل بازیکنش واقف است و به همین دلیل در مرحله پلی‌آف برابر نروژ چند بازیکن جدید را به میدان فرستاد تا آن‌ها را بسنجد.

در همین بازی حذفی بود که لاژلو کلینهسلر به جلو آمد و توپ را برابر چشمان هواداران میزبان به تور دروازه چسباند. شاید او توانایی‌های لازم را داشته باشد و گزینه مناسبی برای مجارستان باشد اما به جز این دو بازیکنان اشتوک هیچ گزینه مناسب دیگری ندارد.

۱۰- ایسلند: نیمکت‌نشینی گانارسون

ایسلند پس از آن که تا یک قدمی صعود به جام‌جهانی ۲۰۱۴ آمد، اما از قافله جا ماند، این بار موفق شده به فرانسه ۲۰۱۶ برسد. البته که حضور کشوری سیصد هزار نفری در این مسابقات واقعاً جای شگفتی دارد.

آن‌ها بسیار منسجم بازی می‌کنند و بازی‌ای تاکتیکی و منظم به نمایش می‌گذارند. معمولاً هم از سیستم ۲-۴-۴ استفاده می‌کنند تا بهترین بازی را از بازیکنانشان بگیرند. بازیکنان سرسخت اسکاندیناویایی را به خط دفاعی آورده‌اند و دیواره محکمی ساخته‌اند.

اما بزرگترین نگرانی در مورد این تیم، کم بازی کردن ارون گانارسون در سال ۲۰۱۶ است؛ او تنها یک بار به مدت ۹۰ دقیقه در اواسط ماه ژانویه برای کاردیف سیتی بازی کرده است. گانارسون نقشی کلیدی در کنار گیلفی سیگرسون در میانه میدان ایسلند، دارد. آیا او با توجه به نیمکت‌نشینی‌های طولانی‌اش آماده است تا وظیفه ملی‌اش را به خوبی ادا کند؟

۱۱- ایتالیا: وضعیت مهاجمان

این تیم ایتالیا، تیمی نیست که از عقب تا جلو کیفیتش یکسان باشد؛ در این تیم به شدت جای بازیکنان گذشته همچون فرانچسکو توتی و آندرآ پیرلو احساس می‌شود. در حالی که دروازه و خط دفاعی آتزوری همچنان بسیار قدرتمند است اما این تیم با ضعیف‌ترین خط حمله و هافبک‌ها در قیاس با دیگر تیم‌های قدرتمند اروپایی، پا به این رقابت‌ها می‌گذارد.

گراتسیانو پله و ادر گزینه‌های اصلی کونته در خط حمله هستند؛ انتخابی که به خوبی نشان از کمبود بازیکنان بااستعداد در این پست دارد. همچنین با عدم حضور مارکو وراتی و کلودیو مارکیزیو به خاطر مصدومیت، میانه زمین ایتالیا هم تضعیف شده است.

استفن ال‌شاروی تازه بازگشته هم بعید است بتواند به خوبی سابق باشد و از این لحاظ حسابی دست و پای کونته بسته است.

۱۲- ایرلند شمالی: داشتن بازیکنان زیادی از لیگ‌های دسته پایین

جای هیچ شکی نیست که مایکل اونیل با داشتن چنین تیمی تا همین جا هم معجزه کرده است. سی سال از آخرین باری که این تیم موفق شده بود به رقابتی بین‌المللی راه یابد، می‌گذرد و این اولین تجربه آن‌ها از حضور در جام ملت‌های اروپاست. همین در نوع خود شاهکار است.

اما مشکل اصلی این است که این تیم تا کجا می‌تواند پیش برود؟ تیمی که بیش از نیمی از بازیکنانش در لیگ‌های سطح پایانی حضور دارند تاب رقابت با غول‌های اروپایی را دارند؟