گزارش روز | قصه‌های آتزوری / تیمی که همیشه خلاف انتظار ظاهر می‌شود

به گزارش متافوتبال و به نقل از نامه نیوز، دانته می‌گوید: "حتی زمانی که بدون امید زندگی می‌کنیم آرزوهایی داریم." لاجوردی‌ها یا آتزوری ها به زبان ایتالیائی حکایت دانته را بارها تکرار کرده‌اند و در روزهایی که شاید بسیار نا امید به نظر می‌رسیدند با آرزوهایشان به آرزویشان رسیدند!! ایتالیا فاتح جام‌های جهانی 1934 و 1938 سال‌ها طول کشید تا به افتخار فتح قهرمانی اروپا در سال 1968 برسد و بعد در مکزیک 1970 علی رغم یک بازی به یاد ماندنی در برابر آلمان غربی، همان بازی که فرانس بکن بائر را جهانی کرد وقتی که با کتفی در رفته بازی را ادامه داد، قاطعانه پیروز شدند ولی در برابر پله و جرزینهو و رولینو و کارلوس آلبرتو و توستائو و آن تیم اعجاب انگیز زاگالو  تن به شکست دادند و نایب قهرمان شدند. آنها امید داشتند و شاید آرزو اما به آن نرسیدند.

در 1978 ایتالیائی‌ها  در دو بازی یک به صفر جلو افتادند اما بازی را باختند یعنی یک فینال و یک بازی رده بندی را و بی امید و آرزو از جام بیرون رفتند.

دهه اول سال‌های 80 برای ایتالیا چندان خوش یمن نبود فساد مالی بار دیگر در این باشگاه‌ها بیداد می کردو پائو لو روسی ستاره بزرگ پروجا هم قربانی این فساد (البته بعدها تبرئه شد) و محروم شد اما محرومیتش کاهش یافت و انزو بیرزوت او را با خود به اسپانیا برد و در نا امیدی روسی آرزویی متولد شد؛ ایتالیا بی روحیه در سه بازی مقدمانی سه تساوی به دست آورد   اما برای قهرمانی سوم یعنی قهرمانی در جام جهانی 1982 تنها آرزو داشت، در اسپانیا، جایی که خیلی‌ها از ایتالیا به‌عنوان حریف تمرینی برزیل بزرگ تله سانتانا یاد می‌کردند. ایتالیا با اعجوبه رو به نزولش که به یک باره در مرحله دوم بازی‌ها اوج گرفت یعنی پائولو روسی توانست برزیلی‌های بزرگ یعنی برزیل سوکراتس و ادر و زیکو و ...را حذف کند و پس از آن لهستان با اعجوبه‌اش بونیک را برد و به فینال و در مصاف با یاران پل برایتنر رسید جایی که هیچ‌گاه کسی فکر نمی‌کرد ایتالیا توانست قهرمان جهان بشود و برای سومین بار به این افتخار رسید و آلمان‌ها را مغموم به خانه فرستاد و با رکورد برزیل تا آن زمان مساوی کرد.

سال 1982 تمام شد و ایتالیا دیگر وجود داشت در سال 1990 وقتی جام جهانی در ایتالیا برگزار شد همه به ستارگان ایتالیائی به چشم قهرمانان جهان نگاه می‌کردند ایتالیا با ویالی و باجو و به ارسی ومالدینی و... امید زیاد و آرزو داشت اما حکایت تکرار شد ایتالیا پر آرزو به آرزویش نرسید گوئی امید با رسیدن به آرزو برای ایتالیائی‌ها هماهنگی ندارد این اتفاق در سال 1994 هم افتاد وقتی در ضیافت پنالتی‌ها فینال باجو پنالتی خود را به آسمان زد و برزیلی‌ها را به چهارمین قهرمانی البته قهرمانی ضعیفشان رساند.

سال‌های بعد ایتالیا پر امید بود اما هیچ‌گاه موفق نشد خصوصاً در فینال یورو 2000 که باز هم فینال را باخت علی رغم این که امید زیادی داشت اما تیم  پر امید 2002 ایتالیا در سال جام جهانی قربانی روابط پشت پرده برای رساندن تیم کره جنوبی به نیمه نهائی شد و باز هم بی آرزو ماند. ایتالیا رو به نزول رفت و هیچ کس امیدی به تیم ایتالیا در 2006  جام جهانی آلمان نداشت اما پند دانته به دادشان رسید. در بی امیدی به آرزوی فتح جام جهانی برای چهارمین بار فکر کردند و با شکست فرانسه در ضربات پنالتی به آن رسیدند.

ایتالیا امیدوار در یورو 2008 و جام جهانی 2010 به دستاوردی نرسید اما در یورو 2012 در دیداری عجیب آلمان پر امید را شکست داد و به فینال رسید اما ماتادورها نگذاشتند معجزه رخ دهد و ایتالیا باز نایب قهرمان شد. در جام جهانی 2014 ایتالیا نسلی داشت که نه امید داشتند و نه آرزو و به خانه بازگشتند بی هیچ حسرتی از حذفشان آن گونه که در جام جهانی 1990 برایشان بود یورو 2016 که شروع شد ایتالیا سراسر از نا امیدی بود، غیبت ستاره هایی چون مارکو وراتی و کلودیو مارکیزویو... به چشم می‌خورد خیلی‌ها به بلژیکی‌ها و سوئدی‌ها افتخار می‌کردند بلژیکی هائی که ستارگان بزرگ حتی لیگ ایتالیا را دارند مردانی چون ناینگولان و... یا بزرگانی چون لوکاکو که در اورتون و اورگی که در لیورپول و ادین ازار و کورتوا که در چلسی و فلینی که در منچستر یونایتد و کوین دی بروین که در منچستر سیتی ... بازی می‌کردند اما بوفون به حکایت بزرگ ایتالیائی‌ها اشاره کرد؛ همواره ایتالیا با بازی گروهی موفق می‌شود جایی که دیگر ستاره‌ای وجود ندارد بلکه ستاره‌ها متولد می‌شوند، آن گونه که در سال 1982  با روسی و گرازیانی و.. در سال 2006 متولد شدند. این ایتالیا ستاره هایی را معرفی کرد مردانی چون کاندورا و جاکه رینی.

ایتالیا با دو برد در مرحله مقدماتی شروع بسیار خوبی داشت اتفاقی که معمولاً برای ایتالیا نمی‌افتد. کاتاناچیو یا دفاع تیمی افسانه‌ای را که از دهه 60 با هررا افسانه‌ای شروع کرد و سال‌ها با آن خو پیدا کرده بود را دو باره تکرار کرد. در درون دروازه ایتالیا رهبری است که این تیم در 1982 نیز داشت بوفون بی شباهت با دینوزوف افسانه‌ای نیست. در خط دفاع ستون هایی هستند مردانی چون کلینی و بلوچی و روی نیمکت مردی است که یوونتوس را سال‌ها آقای سری آ کرد و آن‌قدر اعجاب انگیز است که به چلسی می‌رود تا آنجا هم بزرگی کند.

کونته سر مربی با دانشی که به‌راحتی مارک ویلموتس را مات کرد مردی که ستاره دارد اما تجربه ندارد مردی که شیاطین سرخ سرزمین شوکولات و تن‌تن  و مترلینگ  را تبدیل به فرشته‌های امید و آرزو برای ایتالیا و آتزوری کرد و امروز فریاد فورسا ایتالیا (زنده باد ایتالیا) طنین دل‌نشینی دارد.