گزارش ویژه | فوق ستاره کشور بی‌ستاره؛ دست‌های خالی زلاتان در سطح ملی

زلاتان ابراهیموویچ در صحنه فوتبال باشگاهی به بسیاری از چیزها که می‌خواسته، رسیده و او به واقع کلکسیونی از مقام‌ها در این رده را دارد که در انبار کمتر بازیکنی چه در گذشته نزدیک و چه دور دیده می‌شود. او تنها بازیکن جهان است که در لیگ هر چهار کشور عمده هلند (با آژاکس)، ایتالیا (یوونتوس و اینترمیلان)، اسپانیا (بارسلونا) و فرانسه (پاری‌سن‌ژرمن) قهرمان شده است و فقط انگلیس مانده است تا فتوحاتش در این سطح کامل شود که اگر شایعات ماه‌های اخیر تحقق یابد این سوئدی کروات‌تبار 36 ساله با الحاق به منچستریونایتد شانس کسب این مهم را نیز در فصل آینده پیش روی خود خواهد دید.
ابراهیموویچ که کارش را دو دهه پیش با مالمو سوئد شروع کرد و در آث میلان هم توپ زده است، با تیم‌های محل بازی‌اش مزه کسب جام‌های حذفی و اتحادیه را نیز به کرات چشیده و اینتر و یووه در ایتالیا، پاری‌سن ژرمن در فرانسه و بارسا در اسپانیا نمونه‌های آن هستند و در جام‌های باشگاهی اروپا نیز معمولاً یک پای قدرت‌نمایی‌ها بوده اما کیسه او در سطح ملی به طرز بد و تاسف‌آوری خالی مانده است. این فرآیند را لزوماً نمی‌توان فقط به خود او ربط داد و ماجرا به کم ستاره بودن تیم ملی سوئد برمی‌گردد و به این نکته که بازیگرانی هم‌سطح با زلاتان در اردوی سوئد یافت نمی‌شوند. او فوق ستاره تیم تقریباً بی‌ستاره‌ای است که به متوسط بودن خو کرده و حتی در سال 1992 که میزبان «یورو» بود، فقط تا نیمه‌نهایی پیش تاخت و هر چند سابقه کسب نایب قهرمانی جهان را در سال 1958 و در زمان برگزاری جام جهانی در شهر استکهلم دارد اما یک نسل پیش از آن نیز نیلس لیدهولم مشهور و امثال او هیچ‌گاه در یک نسل چنان پرشمار نبودند که سوئد را در سطح ملی جام‌دار کنند و نسل توماس برولین و توماس راولی هم در جام جهانی 1994 روی سکوی سوم توقف کردند تا سهم کشور وایکینگ‌ها در شمال اروپا، از مسابقه‌های بزرگ ملی هیچ‌گاه عنوان اولی نباشد و به این مساله خو کند. امروز هم ابراهیموویچ در همین دام گریزناپذیر افتاده است. او نهایت تلاشش را برای سوئد می‌کند اما همچون تمامی 15 سال گذشته حضور او در ترکیب تیم ملی کشوری که خاک زادگاه او نیست و وی بعداً به آن مهاجرت کرد و تبعه آن شد، کم ثمر می‌ماند.
گل‌های قدرتمند و زیبای او فقط تک بردهایی را در اینجا و آنجا نصیب سوئد می‌کند و یکی از آنها که یک قیچی بر گردان استثنایی در مسابقه برابر انگلیس بود، جایزه گل برتر سال 2013 جهان را ربود. در رقابت‌های جاری «یورو 2016» در خاک فرانسه زلاتان و یارانش در دو بازی نخست خود برابر ایرلند جنوبی و ایتالیا هرچه زدند به «در» بسته خورد و فقط یک امتیاز اندوختند و تک گل‌شان در این دیدار نیز که توسط ابراهیموویچ پایه‌گذاری شد با ضربه نهایی اشتباهی مدافع ایرلندی به درون دروازه رفت و در دیدار با ایتالیا حریف چنان به لحاظ دفاعی منسجم و کم اشتباه بود که تمامی حملات سوئدی‌ها و سانترهای ارسال شده برای زلاتان را پس زد و در یک ضد حمله سریع در دقیقه 88 گلزنی و سوئدی‌ها را متحمل شکست صفر-یک کرد. هنوز بخت صعود برای سوئدی‌ها متصور است اما آنها باید در دیدار آخرشان بلژیکی را ببرند که او هم به سبب شکست برابر ایتالیا محتاج کسب برد به قصد راهیابی به مرحله حذفی است.
درست است که ابراهیموویچ در تیم‌های نامدار باشگاهی‌اش یاران فنی و کارآمد متعددی داشته اما بسیاری از فتوحات این تیم‌ها با گلزنی‌های خود او حاصل آمده است. فرق این تیم‌های باشگاهی با تیم ملی سوئد این است که زلاتان در باشگاه‌های خود با شماری از بهترین‌های جهان و حتی مسی، ژاوی، سیدورف، بوفون، کاناوارو، مایکون و کاوانی کار کرده است اما در سوئد با مشتی بازیکن فیزیکی کارآمد ولی فاقد خلاقیت والای فنی همبازی بوده است و این نمی‌تواند بدون اثر بماند. ابراهیموویچ نه به اندازه گرت بیل در ولز ولی قدری شبیه به لوکامودریچ در کرواسی همبازی کسانی است که البته خوب و زحمتکش‌اند اما در سطح وی بازی نمی‌کنند و محصول آن، اتفاقات معمولاً منفی و معدود مدال‌های به جای مانده برای نسل تک ستاره‌های بی‌یاور است. شاید زلاتان بماند و در 38 سالگی تیم ملی سوئد را در جام جهانی 2018 در روسیه نیز همراهی کند اما بعید است گرهی که در دوران جوان‌تر بودن وی نیز در سطح ملی گشوده نشد، در پیری (ولو توام با سلامتی) وی باز شود.