انگلیس؛ از نسل طلایی سوخته تا نسل درخشان آماده اوجگیری / جوانان مستعدی که «لیدر» ندارند

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایران‌ورزشی، توقف در برابر اسلواکی متوسط و واگذاری سرگروهی دسته دوم یورو 2016 به ولزی که حتی یک دهم انگلیس نفر و نیرو در اختیار ندارد، جدیدترین نشانه آشکار فقدان یک لیدر قوی در اردوی فوتبال انگلیس چه در بیرون خط و چه
در داخل میدان است.جامه سرمربیگری «سه شیرها» چهار سالی است که به تن «روی هاجسون» است و او به عنوان یک مربی سنتی در مسیر 70 ساله شدن، فاقد حس قوی برقراری ارتباط فنی با شاگردان عمدتا جوان خود است. رویکرد وسیع او به جوان‌ترها قابل تحسین بوده اما به همان اندازه نداشتن کدهای ارتباطی قوی با آنان، یکی از مستعدترین و جوان‌ترین ترکیب‌های ملی انگلیس در 40 سال اخیر را کمرنگ کرده است.
یک بیلان متوسط
تساوی یک-‌یک روسیه در روزی که روس‌ها در 15 دقیقه آخر بر انگلیس می‌چربیدند، برد یک-2 بر ولز در روزی که گره کار انگلیسی‌ها به طور تصادفی و لحظه‌ای در دقیقه 2+90 گشوده شد و تساوی برابر اسلواکی‌ که به راحتی خط حرکت مردان اغلب کوچک جثه هاجسون را شناخت و در مسیر آن سنگ انداخت، محصول عملکرد انگلیس در یورو 2016 تا این لحظه بوده است. عملکردی که برای تیمی با این حجم از استعداد نه پیروزی بلکه بیشتر نزدیک به شکست است.
رونی آرامتر شده است اما...
کاپیتان انگلیس وین‌ رونی است که هر چند از خصوصیات جوان تندخوی انفجاری که در «یورو 2004» در سطح بین‌المللی شکوفا شد، فاصله گرفته و آرامتر و قدری متین‌تر شده اما نمی‌توان یک خط دهنده معقول به تمامی حرکات گسترده مبتنی بر استعداد ناب یاران جوان‌تر از خویش باشد. رونی گاهی گره‌های موجود را با کارهای فردی‌اش باز می‌کند اما فکری برای رفع مشکلات گروهی ندارد و نمی‌تواند کارهای دیگران را هم راه‌اندازی کند.
نسلی که بیش از حد ماند
دیر زمانی فوتبال انگلیس بر کاکل میانسالانی می‌چرخید که نسل طلایی نامیده می‌شدند و جام تا جام و مسابقه تا مسابقه و در مدتی قریب به دو دهه به اینجا و آنجا گسیل می‌شدند و هر بار هم با دست خالی برمی‌گشتند و مربیگری مدل بریتانیایی استیو مک‌لارن و مدل بین‌المللی فابیو کاپلو نیز آنها را
جامدار نکرد. استیون جرارد، فرانک لمپارد، دیوید سیمن، جان‌تری، ریو فردیناند، اشلی‌ کول، گری نویل و البته دیوید بکام به عنوان شاخص‌ترین‌های آن نسل سال‌ها کوشیدند و به سمت جلو رفتند و هر چه داشتند رو کردند ولی در نهایت سوختند و به آرامی از صحنه خارج شدند و هیچ‌ کس به این صرافت نیفتاد که با بیرون راندن سریع‌تر آن نسل از صحنه جوانان پرشورتر را وسیله اوجگیری بیشتر یک تیم سنتی و «قانع به حداقل‌ها» سازد،
ماهیگیر پیر
هاجسون که این صرافت و شجاعت را داشت، نیز نتوانسته است مثل یک ماهیگیر مجرب این ماهی‌های چشمگیر را در یک تور کلی و فراگیر و هدفمند عرضه دارد و تیم ملی انگلیس با هدایت وی بیش از تکیه بر برنامه‌های دقیق از پیش تعیین شده و داشتن خطوط کاری و حرکتی مشخص بر اساس غریزه فردی و خیر و صلاح اعضای جوانش حرکت می‌کند و منتظر اتفاقات مساعد می‌ماند، اتفاقاتی که مثل دیدار با اسلواکی بسیار کم حادث می‌شوند و همان تعداد کم نیز هدر می‌روند. کایل واکر، رحیم استرلینگ، اریک دایر، جوهارت، جوردن هندرسون، جک ویلشر، آدام لالانا، جان استونز، دلی آلی، هری کین، جیمی واردی، دانیل استوریج و مارکوس راشفورد یک لشکر از نفرات جوانان مستعد و مجهز به تکنیک فردی قوی هستند که اینک تحت فرماندهی هاجسون در آوردگاه فرانسه به میدان می‌آیند اما چه سود که فرمانده فکر نابی ندارد و لیدر مناسبی برای این جمع نیست و میزان استعداد فردی و توان فنی و جوشش روحی این بازیکنان بسیار بیشتر از مقدار همین خصلت‌ها نزد سرمربی‌شان است که انگار چند نسل فاصله سنی بین او و شاگردانش پل‌های ارتباطی موجود را سست کرده است.
یک لغزش دیگر کافی است
یک مربی جوان‌تر و به روزتر که بتواند تیم‌های مستعد را قاعده‌مند و وارد یک چارچوب کلی کند- مردی همچون آنتونیو کونته سرمربی ایتالیا که به زودی به چلسی می‌آید- بهتر و بیشتر از هاجسون می‌توانست و می‌تواند این خطوط ارتباطی نیمه محو شده را پررنگ کند و امروز این بیم وجود دارد که با شروع مرحله حذفی جام ملت‌های اروپا 2016 در خاک فرانسه هاجسون و دستیارانش فرصتی برای جبران نداشته باشند و با اولین لغزش پیش‌رو به جمع قربانیان جام پانزدهم اروپا اضافه شوند. قربانیانی که حق‌شان می‌توانست و می‌تواند بسیار بیشتر از یک صعود صرف از گروه و حتی گام نهادن به یک چهارم و نیمه‌نهایی باشد.