سوال روز | برانکو یا کی‌روش؛ حق با کیست؟

علی حق‌شناس: دعوای برانکو و کیروش را «باید» سرزنش کرد، باید از هر دو طرف خواست که در اندازه خودشان و ادعاهایی که در فوتبال دارند حرفه ای رفتار کنند. اما ریشه یابی این درگیری هم لازم است. کیروش و برانکو که با یکدیگر پدر کشتگی ندارند. گمان می کنم ماجرای دعوای این دو را می توان در یک کلمه خلاصه کرد؛ تمرین!برای توضیح این که چطور «تمرین» توانسته این چنین میان سرمربی تیم ملی و سرمربی یکی از دو تیم پر طرفدار ایران را «شکرآب» کند باید به ذهنیت کیروش درباره مربیان حاضر در لیگ برتر توجه کرد. کیروش اگر چه نظرش را فاش نمی گوید اما کاملا هویداست که عقیده دارد بازیکنان ایرانی در تیم های باشگاهی خود آن جور که بایسته و لازم است تمرین نمی کنند، تمرینی که سبب شود بازیکنان وقتی به تیم ملی می آیند در حدی آماده باشند که سرمربی تیم ملی فقط دغدغه هماهنگی آنها را داشته و نیازی به آماده سازی آنها نباشد. نتیجه چنین عقیده ای روشن است، کیروش می خواهد بازیکنان تیم ملی را از باشگاه ها جدا کند و خودش آنها را تمرین دهد.

اما داستان را از نظر برانکو هم باید دید. ایوانکوویچ مثل هر مربی باشگاهی دیگری برای تیمش برنامه ای دارد. یکی از مهم ترین قسمت های این برنامه مربوط می شود به هفته های قبل از شروع لیگ برتر. او می خواهد مردانش را در یک پروسه تمرینی کامل در اختیار داشته باشد، از بدنسازی تا تاکتیک. این حق برانکو است. همه آنهایی که اندک سواد فوتبالی داشته باشند به خوبی می دانند اگر تیمی قبل از شروع فصل دوران آماده سازی را با کیفیت مطلوبی طی نکند تحت هیچ شرایطی در طول مسابقات نخواهد توانست عملکرد خوبی داشته باشد، یعنی «کم کاری» قبل از شروع لیگ برتر را با هیچ راهکاری در طول مسابقات نمی توان جبران کرد.

بر اساس اصول حرفه ای در این جدال «حق» با برانکوست. قوانین فیفا در این زمینه روشن و واضح است. آنهایی که این قوانین را تدوین کرده اند به روشنی مالک بازیکنان را باشگاه ها دانسته و تیم های ملی را «موظف» کرده اند به این مالکیت احترام بگذارند. برای اثبات این حرف هم کافی است به این نگاه کنید که در خواست های کیروش از باشگاه های ایرانی و باشگاه های غیر ایرانی متفاوت است. خود کیروش خوب می داند اگر در خواست هایی که از باشگاه های ایرانی دارد را با خارجی ها مطرح کند جواب محکم و قاطع آنها «نه» است. پس از ابتدا چنین خواسته ای را طرح نمی کند.

اما چرا کیروش در برابر باشگاه های ایرانی چنین در خواست هایی را دارد؟  جواب هر چه باشد باید این را قبول کرد که کیفیت تمرینی در بسیاری از تیم های باشگاهی ایران استاندارد نیست. اگر چه تمرینات برانکو از این دایره خارج است و رشد کیفی بازیکنان پرسپولیس در فصل قبل گواهی می دهد تمرینات ایوانکویچ در سطح استانداردی انجام شده است، اما همه تیم های لیگ برتری چنین نیستند.

اما چاره کار چیست؟ در کوتاه مدت نمی توان این مشکل را حل کرد. ریش سفیدی و کدخدا منشی حداکثر بتواند  در ظاهر این مشکل را برای مقطعی کوتاه حل کند. اما اصل مشکل پابرجا خواهد ماند.

تا روزی که کیفیت تمرینات تیم های باشگاهی ایران به حد استاندارد نرسد دعواهایی از این قبیل ادامه خواهد داشت. گمان می کنم اگر تمام تیم های ایران تمریناتی به کیفیت تمرینات برانکو داشتند، اصلا این دعوا به وجود نمی آمد و کیروش هم چنین درخواست عجیب و غریبی را مطرح نمی کرد. اما در شرایط فعلی کیروش می کوشد کمبودهای تمرینی بازیکنان تیم ملی (و حتی بازیکنان مورد توجه تیم ملی که بالقوه می توانند وارد دایره ملی پوشان شوند) را در «تمرینات پر تعداد تیم ملی» بر طرف کند. اگر چه این کار او حرفه ای نیست و با قوانین فوتبال جهان نیز تضادی آشکار دارد، اما کیروش هم نگران روزی است که باید با بازیکنانی که خوب تمرین نکرده اند وارد مسابقات مهم و سنگینی شود، مسابقاتی که جای بازیکنان نا آماده نیست.