تیم‌های کوچک با آرزوهای بزرگ / کدام کشور کم‌جمعیت از شانس قهرمانی در یورو ۲۰۱۶ برخوردار است؟

به گزارش متافوتبال و به نقل از بی‌بی‌سی، کمتر کسی انتظار داشت در سال ۱۹۹۲ دانمارکی که حتی سهمیه حضور در رقابت‌ها را به دست نیاورده بود و تنها به دلیل محرومیت یوگسلاوی توانسته بود وارد بازی‌ها شود، به مقام قهرمانی برسد.

۱۲ سال بعد هم کسی فکر نمی‌کرد یونان قهرمان شود.

نمونه مشابه در رقابت‌های باشگاهی لستر است که بخت قهرمانی‌اش در لیگ برتر فوتبال انگلستان ۵۰۰۰ به یک بود.

"شگفتی‌سازی"، یکی از همراهان همیشگی رقابت‌های ورزشی است، اما در یورو ۲۰۱۶ شگفتی‌سازی تیم‌ها، هم زود بود و هم زیاد.

برای روشن شدن بیشتر اوضاع در فرانسه کافی است بدانیم یک پای فینال این دوره یکی از تیم‌های مجارستان، بلژیک، سوئیس، لهستان، کرواسی، پرتغال، ولز یا ایرلند شمالی خواهد بود. هرچند که شاید بتوان تا حدی این قضیه را در نتیجه حضور نامتقارن تیم‌های اسم و رسم‌دار در دو نیمه جدول مرحله حذفی یورو دانست؛ یک سوی جدول ۱۱ قهرمانی جام جهانی و ۹ دوره قهرمانی اروپا را در کارنامه دارد و تعداد قهرمانی بین‌المللی نیمه دیگر صفر است.

یکی از نتیجه‌های ۲۴ تیمی شدن یورو راهیابی تیم‌هایی است که سابقه چندانی در فوتبال جهان و اروپا ندارند؛ تیم‌هایی که به نظر می‌رسد خیلی خوب قدر این فرصت را می‌دانند و نشان داده‌اند به هیچ عنوان نمی‌خواهند در فرانسه "توریست" باشند.

برای یافتن سابقه افتخارات این تیم‌ها به جای جستجوی در آرشیو‌های فوتبالی باید کتاب‌های تاریخ را ورق زد.

ایرلند شمالی با پیروزی مقابل اسپانیا در جام جهانی ۱۹۸۲ به یاد آورده می‌شود.

دفعه قبلی که ولز به تورنمنتی مهم رسید ۵۸ سال پیش بود و مجارستانی که سه سال پیش ۱-۸ به هلند باخت را هنوز با دوران فرانس پوشکاش می‌شناسند. تیمی که پس از نایب‌قهرمانی در جام جهانی ۱۹۵۴، آخرین حضورش در یک تورنمنت معتبر به جام جهانی ۱۹۸۲ باز می‌گشت.

گرچه حتی این تیم‌ها هم در مقایسه با شگفتی‌ساز محبوب یورو (تا اینجا) نامدار و پر افتخار محسوب می‌شوند.

در فوتبال اگر فقط دفاع کنید سخت بتوانید قلبی را تصاحب کنید. البته این قانون یک استثنا هم دارد: ایسلند، تیمی که در سه بازی مرحله گروهی به طور متوسط کمتر از ۳۰ درصد مالکیت توپ داشت. کوچک‌ترین کشوری که تا کنون توانسته به یورو راه پیدا کند. کشوری با ۳۳۰ هزار نفر جمعیت که شانس حضور هر نفر برای قرار گرفتن در فهرست ۲۳ نفری تیم ملی فوتبالش یک به ۱۴۰۰۰ است و توانست با ۵ امتیاز به یک‌هشتم نهایی صعود کند و حریف انگلستانی شود که گران‌ترین لیگ فوتبال جهان را دارد.

ایدور گودیانسن که سابقه قهرمانی با چلسی و بارسلونا را دارد، پس از پیروزی تیمش در آخرین لحظات بازی با اتریش گفت: "در بازی‌های بزرگی طی دوران حرفه‌ایم حاضر بودم، اما هیچکدام قابل مقایسه با این نیستند."

گرچه نمی‌توان "معجزه" لارس لاگربک سوئدی در ساختن تیمی بسیار منظم، مصمم، شجاع و با ثبات را کوچک شمرد، اما شاید بتوان راز برجسته بودن ایسلند را در داشتن بازیکنانی دانست که از بازی برای ملتی که نماینده‌اش هستند، لذت می‌برند.

چنین رویکردی همواره در جام‌ ملت‌های اروپا وجود داشته اما با بزرگ‌تر شدن هرچه بیشتر باشگاه‌ها و رقابت‌های باشگاهی، در دوره‌های اخیر به سرعت در حال محو شدن است.

حالا با عملکرد خوب تیم‌های کوچک به نظر می‌رسد که نمی‌توان با قطعیت از مرگ دیدارهای ملی حرف زد و بزرگ‌ترین شاهد این مدعا هم روابط فوق‌العاده بازیکنان ایسلند، ولز، ایرلند شمالی و جمهوری ایرلند با تماشاگرانشان است؛ تیم‌هایی که در یکسال اخیر موفق به بردن بزرگانی مانند ایتالیا و آلمان نیز شده‌اند.

گرث بیل، ستاره ولز، قبل از شروع یورو ۲۰۱۶ گفت: "ما مثل برادر هستیم. دوست هستیم و باهم خوش می‌گذرانیم، ولی وقتی که کار جدی شروع می‌شود، برای هم می‌جنگیم." کایل لافتری در آستانه بازی ایرلند شمالی با ولز در یک‌هشتم نهایی یورو گفت: "با شجاعت و اراده‌ای که داریم واقعا فکر می‌کنیم که می‌توانیم صعود کنیم و تیم‌های بیشتری را ببریم."

البته در این زمینه هم باید ایسلند را تافته‌ای جدا بافته حساب کرد. کاری اندرسون، بهترین بازیکن ایسلند مقابل اتریش، پس از بازی گفت حدود نیمی از تماشگرانشان را از نزدیک می‌شناسد.

مقایسه کنید با تماشاگران انگلستان که کاری کرده‌اند تا بازیکنانشان به جای لذت بردن از تورنمنت، آن را تحمل کنند. انگلستانی که حتی در پارک‌هایش هم وقتی بازیکن حریف صاحب توپ می‌شود همه فریاد می‌زنند: "تکل بزن" و حالا با ۵۷ درصد تکل موفق، بدترین آمار را در میان تیم‌های حاضر در یورو ۲۰۱۶ دارد. کشوری که سال‌ها پیش جمی کاراگر، بازیکن ملی‌پوش آن، در خاطراتش نوشت که پس از خراب کردن یک پنالتی برای انگلستان، به خودش تسلی داد که : "دست‌کم برای لیورپول نبود".