گزارش ویژه | تلاش ایتالیا برای بازگشت به روزهای اوج / حفره بزرگ وسط زمین آتزوری

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایران‌ورزشی، هواداران تیم ملی ایتالیا حتی آن تیفوسی‌هایش هم درباره قهرمانی یورو حرف نمی‌زنند اما باور کنید از این تیم مرموز و سرمربی جان سختش هر کاری بر می‌آید. شاید در کل‌کل‌های هواداری و مجازی، دوستداران پرتعداد تیم ملی ایتالیا برای هواداران دیگر مدعیان رجزخوانی کنند اما واقعیت این است که تیم فعلی ایتالیا کیفیت قهرمانی ندارد. با این حال آنها در یورو 2012 نیز همین شرایط را داشتند اما در نیمه‌نهایی با یک بازی درخشان آلمان مدعی را شکست داده و در فینال حاضر شدند که با وجود شکست خردکننده مقابل اسپانیای همه چیز تمام دستاورد کمی نبود.

یک فینال برده، دو تا باخته
تیم ملی ایتالیا همواره به عنوان یکی از غول‌های جهان فوتبال شناخته شده و با سابقه چهار بار عنوان قهرمانی جهان و یک قهرمانی در اروپا می‌تواند در هر تورنمنتی نگاه‌های بسیاری را به خود جلب کند.
ایتالیا تا کنون دو بار میزبان جام ملت‌های اروپا بوده که بار اول در سال 1968 با شکست 2- صفر یوگسلاوی در فینال قهرمان شده و بار دوم که در سال 1980 مسابقات با 8 تیم برگزار شده بعد از شکست در ضربات پنالتی مقابل چکسلواکی به عنوان چهارمی رسیده است. آنها در نیمه‌نهایی جام ملت‌های سال 1988 هم حاضر بودند اما با شکست مقابل شوروی سابق از راهیابی به فینال بازماندند و از آنجایی که دیگر بازی رده بندی هم در کار نبود عنوانی نصیب شان نشد.
ایتالیایی‌ها در هزاره سوم دو بار هم به فینال رسیدند تا با ناکامی در بازی‌های پایانی نتوانند تعداد قهرمانی‌های‌شان را با آلمان و اسپانیا یکی کنند. آنها سال 2000 در وقت‌های اضافه به فرانسه قهرمان جهان باختند و چهار سال قبل نیز با شکست تحقیرکننده مقابل اسپانیا به عنوان نایب قهرمانی رسیدند.

کونته هنوز امیدوارمان نکرده
بعد از آن نایب قهرمانی اما آتزوری با یک ناکامی بزرگ در جام جهانی 2014 مواجه شد و با حذف در مرحله گروهی چزاره پراندلی کنار رفت تا آنتونیو کونته سکان دار هدایت لاجوردی‌ها شود.
کونته که با یووه موفقیت‌های بزرگی کسب کرده بود و می‌توانست نماد موفقیت در بین مربیان جوان ایتالیایی لقب بگیرد تیمش را به راحتی به یورو رساند اما طی یک سال و نیم گذشته به لحاظ کسب نتیجه طوری عمل نکرده که تیم او را مدعی جدی قهرمانی بدانیم. بردهای خفیف مقابل مالت، بلغارستان، نروژ، اسکاتلند و فنلاند، شکست مقابل بلژیک، پرتغال و آلمان و البته تساوی مقابل رومانی و اسپانیا نگاه‌ها را در مورد تیم کونته با تردیدهایی جدی مواجه کرده است تا جایی که نه می‌توان آنها را مدعی فتح جام دانست نه از دایره مدعیان بیرون انداخت.
فاقد ستاره و جوان‌های با استعداد
بسیاری ازکارشناسان و اهالی فوتبال معتقدند تیم ملی ایتالیا به لحاظ کیفیت بازیکنان شاخص با دیگر بزرگان اروپا و حتی تیم‌هایی مثل بلژیک و کرواسی برابری نمی‌کند. همچنین در تیم ایتالیا نه سوپر استاری دیده می‌شود نه جوان‌های با استعدادی که بتوانند به عنوان پدیده در فرانسه بدرخشند و در تیم شان تاثیرگذار باشند. ایتالیایی‌ها به لحاظ رو کردن استعدادهای جوان در فقر نگران کننده‌ای به‌سر می‌برند و خود کونته هم اخیرا به این مساله اشاره کرده است. در تیم فعلی ایتالیا فقط 4 بازیکن زیر 25 سال حضور دارند که هیچ کدام جزو نفرات اصلی نیستند. خط دفاعی این تیم و دروازه‌بان شان همان‌هایی هستند که در سه تورنمنت گذشته کنار هم بازی کرده‌اند. بوفون که در یووه هم پشت سر مثلث بونوچی، کیه لینی و بارزالی بازی می‌کند نتوانسته‌اند موفقیت‌های بازی‌های باشگاهی را در عرصه ملی تکرار کنند. در واقع شاید موفقیت نسبی آنها در یوروی قبلی به واسطه خط میانی فوق‌العاده شان و آمادگی بالای نفراتی مثل پیرلو، مارکیزیو، ده روسی و مونتولیوو رقم خورد که حالا جایی در آتزوری ندارند یا به شدت تضعیف شده‌اند.

خلأ بزرگ در میانه زمین
در واقع جدا از پیر بودن خط دفاعی، فقدان ستاره و جوانان تاثیرگذار در ترکیب تیم، آنچه نگرانی‌ها را در مورد تیم ملی ایتالیا افزایش می‌دهد تضعیف بیش از حد خط میانی آنهاست. آندره آ پیرلو که در 8 تورنمنت گذشته به عنوان لیدر خط میانی شناخته می‌شد به خاطر حضور در لیگ حرفه‌ای آمریکا شانس حضور در یورو را از دست داد تا خلأ بزرگی در میانه میدان آتزوری به وجود بیاید. مصدومیت مارکیزیو که مهره فوق‌العاده موثری در این خط بود نیز ضربه بزرگی به کونته وارد کرد اما بدون شک بدترین شوک، مصدومیت مارکو وراتی در فاصله دو ماهه تا این بازی‌ها بود. وراتی که در نظرسنجی سال گذشته میلادی عنوان بهترین بازیکن ایتالیا را به خود اختصاص داد به این بازی‌ها نرسید تا اوضاع برای کونته بدتر شود. مصدومیت مونتولیوو که در یورو 2012 بهترین هافبک این تیم بود نیز خط میانی لاجوردی‌ها را خالی کرد. از طرفی مصدومیت ده روسی در آستانه بازی‌ها نیز باعث شد او کیفیت گذشته را نداشته باشد و به نگرانی‌های دوستداران ایتالیا بیفزاید. حالا خط میانی تیم ملی ایتالیا فاقد عناصری خلاق، باتجربه و باکیفیت است و باید به تیاگو موتای تدافعی و نفراتی مثل جیاکرینی و پارولو دل ببندند که هر دو هندوانه در بسته‌اند.

دل بستن به کناره‌ها و مهاجمان شاخص
با این حال ایتالیا که با فوتبال مالکانه سر و کار ندارد و البته عناصر بازی ضد حمله‌ای را در اختیار نخواهد داشت به کناره‌های قدرتمند و مهاجمان شاخصش دل بسته است. آنها در کناره‌ها بازیکنان با کیفیتی مثل دارمیان، فلورنزی و کاندروا را دارند ضمن اینکه شاید از عنصر خلاق و با کیفیتی مثل الشعراوی در کنارهای خط میانی استفاده کنند که در این صورت وضعیت خط هافبک این تیم حداقل در کناره‌ها بهتر خواهد شد.
از طرفی ایتالیایی‌ها مهاجمان با کیفیتی دارند که با توجه به تنوع بازی و مهارت‌های‌شان حتی در صورت عدم برتری تیمی مقابل حریفان شان به لحاظ سبک بازی می‌توانند به درخشش‌های آنی و گلزنی‌های آنها دلخوش باشند. در واقع همانطور که بالوتلی در یورو 2012 درخشید حالا می‌توان به چهره‌هایی مثل چیرو ایموبیله، گراتزیانو پله، سیمونه زازا، لورنزو اینسینیه و حتی ادر ناشناخته دل بست. هر چند کونته برای تجهیز این خط قید مهاجمان با تجربه و شاخصی مثل سباستین جووینکو، السیو چرچی، فابیو کواریارلا و الساندرو ماتری را زد و نفرات جوان تری مثل اوکاکا و برناردی را کنار گذاشت اما با توجه به تنوع کیفی مهاجمان فعلی‌اش می‌تواند حتی مقابل تیم‌های بزرگ دل به خلاقیت آنها ببندد.

کونته نگران راه بی بازگشت
به هر حال آنتونیو کونته که بلافاصله بعد از یورو 2016 راهی جزیره خواهد شد تا هدایت چلسی را در دست بگیرد می‌داند که با همین داشته‌ها و نداشته‌هایش باید دست به کار بزرگی بزند و از ایتالیا به عنوان مدعی مخفی جام در حین تورنمنت یک کاندیدای جدی برای قهرمانی بسازد چرا که در غیر این صورت برای بازگشت به فوتبال ایتالیا و نشستن روی نیمکت تیم‌های سری آ به شدت مشکل خواهد داشت و از میزان محبوبیتش به شدت کاسته می‌شود.
کونته البته می‌داند که در یکی از سخت‌ترین گروه‌های تورنمنت قرار گرفته و برای بزرگی کردن و برگرداندن ایتالیا به گذشته پرافتخارش باید نهایت تلاشش را به کار بگیرد تا فاجعه جام جهانی تکرار نشود. آنها که در نوامبر سال گذشته میلادی مقابل بلژیک تن به شکست 3- یک دادند باید در اولین بازی خود مقابل یکی از پرستاره‌ترین تیم‌های این تورنمنت قرار بگیرند و سپس به مصاف سوئد زلاتان و ایرلند سختکوش خواهند رفت. آیا ایتالیا از این گروه جان سالم به در خواهد برد و مثل دوره قبلی تا فینال پیش می‌رود یا سرنوشتی دیگر در انتظار آتزوری است؟