تحلیل روز | برانکو از مکتب کی‌روشیسم عدول کرد یا منصوریان؟/ گناه طارمی بزرگتر بود یا ابراهیمی و سجاد

به گزارش متافوتبال و به نقل از شفقنا، پس از بازگشت ناباورانه و عجیب مهدی طارمی به اردوی سرخ پوشان، بعضی از منتقدان و تحلیلگران با مطرح کردن نوع مدیریت کی روش در تیم ملی به برانکو تاختند و مدعی شدند او برخلاف سرمربی تیم ملی در حال گسترش بازیکن سالاری است. اما همین عده در مورد یک اتفاق به مراتب بدتر سکوت اختیار کردند. قبل از پرداختن به این ماجرا بهتر است از ابتدا شروع کنیم.

روزی که کارلوس کی روش پا به فوتبال ایران گذاشت مصادف بود با برهه ای که خداحافظی های مقطعی و طاقچه بالا گذاشتن های متوالی، جزء لاینفکی از فوتبال ملی ما به حساب می آمد. مخصوصا دانه درشت ترها که فوتبال ما را بعد از خداحافظی ستاره های نسل پیشین، خالی تر از پیش می دیدند و با این حربه قصد جلب توجه بیشتر را داشتند.

 یک جستجوی ساده فاش می سازد که سه سال اول حضور کارلوس کی روش مصادف شد با بیشترین تعداد خداحافظی ملی. از بازیکنان ثابت و تاثیرگذار بگیرید تا کوچکترها که خداحافظی شان تاکتیکی بود برای ساختن آینده. مهدی رحمتی به عنوان یکی از ارکان اصلی تیم ملی احساس کرد کمپین منت کشی با حجم میلیونی به راه میافتاد و از سوی دیگر بازیکنان متوسطی مثل جلال رافخایی و سید صالحی هم به تصور اینکه کی روش می رود و با این خداحافظی خود را در دل مربی بعدی جا می کنند، به تیم ملی پشت کردند. اما واکنش سرمربی تیم ملی تبدیل شد به بزرگترین میراث کی روش در فوتبال ایران. نه منت رحمتی را کشید و نه سراغ کریمی،مجیدی و جباری رفت. پدیده کی روشیسم خط مشی جدیدی شد در فوتبال ایران که منتقدان تاکید دارند مربیان باشگاهی ما هم باید برای اجرای دیسیپلین چنین مشی ای را پیش بگیرند.

پیرو همین جریان نوخاسته در فوتبال ما بود که بعضی از منتقدان آغوش باز برانکو برای مهدی طارمی را ترویج بازیکن سالاری قلمداد کردند و مدعی شدند  فرق بزرگ برانکو و کی روش همین است. اما درست در زمان جاری دو اتفاق مشابه برای استقلال رخ داد اما همان تحلیل گران کوچکترین اشاره ای به آن نداشتند. برانکو هرگز در کلام و عمل ادعایی مبنی بر پیروی از مکتب کی روش نکرده است اما علی رضا منصوریان که صراحتا خودش را شاگرد این مکتب می داند چرا هیچ توجهی به آموزه های مراد خود ندارد؟

حتی احتیاج به مقایسه هم نیست.مهدی طارمی بدون داشتن هیچ قراردادی خیلی پیش تر از اینها اعلام کرده بود نمی خواهد در ایران بماند و از این رو بهتر است باشگاه پرسپولیس به سراغ یک مهاجم جانشین برود. اما برخلاف وعده هایی که به او داده بودند نه پیشنهاد اسپانیا برایش آینده ساز بود و نه پول و موقعیت یونان تفاوت چندانی با اینجا می کرد. با این وجود او مرتکب سه اشتباه متوالی شد؛ نخست اینکه شب پروازش به ترکیه در محل باشگاه پرسپولیس حاضر شد و سطح توقعات به گونه ای بالا رفت که هواداران این تیم احساس کردند کار برای ماندنش تمام است. اشتباه دوم او همسفر شدن با رامین رضائیان بود، بازیکنی که برخلاف طارمی آزاد نبود و نوع فسخ قراردادش به گونه ای زننده موجب خشم هواداران شد و اما اشتباه سوم و بزرگ دیگر اینکه او همزمان با رامین رضائیان قرارداد بست.اگر به تهران باز می گشت و با پرسپولیس به توافق نمی رسید و بعدا عنوان می کرد می خواهد  دو روز دیگر به ترکیه برود و قرارداد ببندد  قطعا ناسزاها  فقط نصیب رامین رضائیان می شد و آقای گل اینچنین بی رحمانه خودش را شریک این وضعیت تلخ نمی کرد.

به واسطه همین سه اشتباه متوالی که کمتر از 48 ساعت رخ داد، گناه رامین رضائیان و نوع رفتنش به حساب طارمی نوشته شد. آقای گل لیگ پانزدهم  بدون آنکه کوچکترین کاری خلاف قانون انجام دهد به راحتی هر چه تمام تر همه محبوبیتش را به حراج گذاشت. اما به هر دلیلی او از کرده اش پشیمان شد و حالا سایت های ترکیه ای خبر می دهند که او باز هم به صورت قانونی و صحیح قراردادش را با ریزه اسپور فسخ کرده است.(سکوت ریزه  عجیب و دور از انتظار ریزه اسپور هم قطعا چنین موضوعی را فعلا تائید می کند) حالا سوال این است چرا قبول کردن او توسط برانکو، تخطی و بازیکن سالاری به حساب می آید؟ سرمربی قرمزها اگر به هر دلیلی با بازگشت رامین رضائیان موافقت می کرد آن وقت موضوع متفاوت بود اما چشم پوشی از بازگشت موثر ترین بازیکن لیگ پانزدهم چه توجیهی داشت؟ پرسپولیس حتی بازیکن جانشین او را هم تا آن لحظه جذب نکرده بود.

اما درست کمی این سوتر شاهد دو اتفاق کاملا مشابه بودیم. امید ابراهیمی که فصل قبل درست در حساس ترین برهه ای که آبی ها خودشان را برای فینال جام حذفی آماده می کردند، تمرینات تیم را ترک کرد و مدعی شد تا مطالباتش را نگیرد باز نمی گردد. آن روزها امید ابراهیمی تصور می کرد که حضورش در لیگ قطر قطعی است از این رو فینال حذفی را اهرم فشار کرد برای زنده کردن مطالبات چندصد میلیون تومانی اش. اگرچه او دست آخر در فینال حاضر شد اما زمانی نزدیک به دو ماه به دنبال تیم های خارجی گشت و دست آخر وقتی دید هیچ پیشنهاد خوبی وجود ندارد، با مطرح کردن پیش شرط هایی مثل تسویه طلب فصل قبل پای میز مذاکره نشست و به همین راحتی باشگاه استقلال و منصوریان او را جذب کردند. حتی یک نفر هم پیدا نشد که با پیش کشیدن بحث یازیکن سالاری و قیاس با کی روش بخواهد آن داستان قهر ابراهیمی و بازیکن سالاری را مطرح کند. اما موضوع سجاد شهباززاده هم مورد جدید دیگری است که باز هم هیچ رگه ای از نوع سیاست کی روش را در آن نمی بینیم.

بازیکنی که برخلاف طارمی به هیچ عنوان بازیکن آزاد نیست و برای سال دوم قرارداد دارد، پایش را درون یک کفش کرده و بخاطر مشکلات مالی استقلال میخواهد به ترکیه برود. ما شاگرد مکتب کی روش بی توجه به آموزه های سرمربی پرتغالی که به هیچ عنوان منت بازیکن را نمی کشد چندین جلسه با سجاد برگزار کرد و می خواهد به هر قیمتی که شده این مهاجم را که نصف  طارمی هم برای استقلال موثر نبود را حفظ کند. این روزها شاهد اصرار و تمنای منصوریان و باشگاه استقلال در قبال سجاد شهباززاده هستیم و همان هایی که بازگشت طارمی و آغوش باز برانکو را سقوط مدیریت و ترویج بازیکن سالاری می دانستند، سکوت کامل کردند و هیچ اشاره ای به مکتب کی روشیسم ندارند. گویا برخورد چکشی سرمربی پرتغالی خوب است اما فقط برای تیم همسایه!