تاملی درباره جام بین المللی قهرمانان / آماده سازی تیم های اروپایی چقدر برای برگزار کنندگان اهمیت دارد؟

به گزارش متافوتبال، چهارمین دوره رقابت های دوستانه جام بین المللی قهرمانان عصر جمعه با برگزاری دیداری بین تیم های منچستر یونایتد و دورتموند در شانگهای چین کلید خورد. این دوره از رقابت ها از تاریخ جمعه 22 جولای آغاز شده و تا روز 13 آگوست و برگزاری دیداری بین اینترمیلان و سلتیک ادامه خواهد داشت؛ روزی که دوره جدید لیگ برتر انگلستان کار خود را از سر خواهد گرفت. در این رقابت ها 17 تیم از کشور های انگلستان، فرانسه، آلمان، ایتالیا، اسکاتلند، اسپانیا و استرالیا شرکت خواهند کرد و برای اولین بار در تاریخ برگزاری مسابقات، تیمی آسیایی (ملبورن ویکتوری استرالیا) می تواند در برابر غول های بزرگ اروپایی صف آرایی کند؛ اما روند رو به رو شدن تیم ها به چه صورت خواهد بود؟
این 17 تیم در 3 گروه مجزا در کشورهای گوناگون با یکدیگر رقابت می کنند. به این ترتیب که دورتموند، منچستر یونایتد و منچستر سیتی در چین به مصاف هم می روند. ملبورن، تاتنهام، یوونتوس و اتلتیکو مادرید در استرالیا بازی های خود را برگزار می کنند و چلسی، لسترسیتی، لیورپول، پاریس سن ژرمن، بایرن مونیخ، اینترمیلان، آث میلان، سلتیک، بارسلونا و رئال مادرید هم در آمریکا، سوئد، اسکاتلند، ایرلند و انگلستان رقابت خواهند کرد؛ اما برگزاری مسابقات کمی نامنظم خواهد بود. برای نمونه در استرالیا، یوونتوس و تاتنهام دوبازی برگزار می کنند و ملبورن و اتلتیکو تنها یک بازی. در چین، سه تیم به صورت دوره ای با هم پیکار می کنند و 10 تیم دیگر اروپا و آمریکا هر کدام 3 بازی با تیم های از پیش تعیین شده برگزار خواهند کرد.
به نظر برگزار کنندگان رقابت ها تصمیم دارند هر سال نقاط بیشتری از جهان را وارد این مسابقات کنند. چرا که بررسی تاریخچه نه چندان پربار جام نشان می دهد که سال به سال بر تعداد کشورهای میزبان افزوده شده است. اولین دوره مسابقات در سال 2013، تنها در آمریکا و اسپانیا انجام پذیرفت. برای سال بعد، دامنه برگزاری این جام حتی محدود تر نیز شد چون در این دوره رقابت ها تنها در آمریکا و کانادا برگزار شد؛ اما با رسیدن به سال 2015 انگار تغییری شگرف در نظر مسئولان برگزار کننده ایجاد شد؛ تعداد تیم ها از 8 تیم دو دوره قبل به 15 تیم رسید و علاوه بر آمریکا و کانادا، کشورهای چین، انگلستان، ایتالیا و مکزیک نیز میزبانی جام بین المللی قهرمانان را بر عهده گرفتند.
حالا چرا برپایی جام در کشورهای گوناگون؟ یک دلیل کاملا ساده، جذب تماشاگران پرتعداد است. چین و آمریکا که اتفاقا مهم ترین بازی ها هم در آن نقاط انجام می شود، به دنبال راه های گوناگون هستند تا تماشاگران بیشتری به فوتبال جذب کنند و به این ترتیب افراد بیشتری را به انجام فوتبال ترغیب کنند. آمریکا در طول چند سال گذشته ستاره های بی بدیل دنیای فوتبال را به این کشور کشانده و به تازگی میزبانی کوپا آمریکا را بر عهده داشته است. سوپرلیگ چین نیز با حضور پرتعداد ستاره های فوتبال-که برخلاف آمریکا و یا کشور های عربی حوزه خلیج فارس در سنین جوانی و در اوج دوران حرفه ای خود به سر می برند-تبدیل به لیگی اغواکننده و جذاب برای علاقه مندان به فوتبال شده است. برگزاری بازی میان تیم های مطرح اروپایی در این کشورها یقینا تماشاگران زیادی را به سمت ورزشگاه ها خواهد کشاند. استادیوم هایی که برای میزبانی جام در نظر گرفته شده اند نیز این نکته را به ذهن متبادر می کند که میزبانان خواهان جذب حداکثری تماشاگر هستند. برای مثال در چین ورزشگاه ملی پکن (80 هزار نفر)، ورزشگاه لونگانگ شنژن (بیش از 60 هزار نفر) و ورزشگاه شانگهای (حدود 57 هزار نفر) میزبان دو تیم منچستری و دورتموند خواهند بود. در استرالیا ملبورن کریکت گراند خاطره انگیز با گنجایش بیش از 100 هزار تماشاگر، ورزشگاه تعیین شده برای انجام رقابت هاست. در آمریکا نیز در کنار ورزشگاه های مینیاپولیس، سانتاکلارا، نیوجرسی و پاسادنا، دو ورزشگاه اوهایو (حدود 105 هزار نفر) و میشیگان (108 هزار نفر) در شرایطی برای میزبانی مسابقات استفاده خواهند شد که از سوی آمریکا برای میزبانی کوپا آمریکا معرفی نشدند. بازی بین تیم های منچستر یونایتد و رئال مادرید در همین رقابت ها در سال 2014، 109318 تماشاگر را راهی ورزشگاه شهر میشیگان کرد تا رکوردی خارق العاده برای استقبال هواداران ثبت شود.

نکته ای که برای هواداران به شدت نگران کننده است، مسافتی است که تیم ها باید در مدت زمانی کوتاه طی کنند تا بازی های خود را انجام دهند؛ لستر سیتی روز 23 جولای در گلاسکو با سلتیک دیدار می کند،30 جولای در کالیفرنیا باید به مصاف پی اس جی رود و 3 آگوست این بار در استکهلم سوئد در برابر بارسا قرار گیرد. این شرایط برای سایر تیم ها نیز کمابیش به همین شکل وجود دارد. خستگی بازیکنان در فاصله کمی تا آغاز لیگ های داخلی می تواند خسارت های جبران ناپذیری را به این تیم های بزرگ وارد کند. تیم ها موظف هستند تا با بازیکنان اصلی به مسابقات بروند و به آن ها-حداقل برای دقایقی هم که شده بازی دهند. در سال 2014، منچستر یونایتد که با انجام بازی هایی در کلرادو، مریلند، میشیگان و فلوریدا به عنوان قهرمانی جام دست یافته بود، در 3 بازی ابتدایی لیگ برتر تنها به 2 امتیاز دست یافت تا مشخص شود سفرهای پرتعداد لطمات زیادی به بازیکنان لویی فن خال وارد آورده بود. شبکه های تلویزیونی متعدد اقدام به خرید حق پخش مسابقات کرده اند و جام بین المللی قهرمانان تقریبا در 200 کشور جهان پوشش داده خواهد شد. مسئله مهم اما اینجاست که به تیم قهرمان هیچ پاداشی تعلق نخواهد گرفت و در نظر مسئولان، حضور صرف در رقابت ها و انجام بازی هایی ظاهرا دوستانه برای تیم ها کافی است.
اما ایده برگزاری جام متعلق به کیست؟ شرکت Relevant Sports که تحت مالکیت استفن راس- میلیادر آمریکایی فعال در زمینه مستغلات و مالک تیم میامی دلفینز در لیگ فوتبال آمریکایی-قرار دارد مبدع برگزاری این مسابقات است؛ اما در کنار استفن راس یک نام دیگر نیز خودنمایی می کند: چارلی استیلیتانو. وی که مدیریت Relevant Sport را بر عهده دارد چند ماه قبل با ایده برگزاری لیگ فوتبال قهرمانان (Champions League Football) عنوان کرد که لیگ قهرمانان اروپا جای تیم های بزرگی نظیر آرسنال، چلسی، لیورپول، من سیتی و من یونایتد است و تیم هایی چون لسترسیتی مستحق حضور در چنین مسابقاتی نیستند و با همین نظرات-که درحقیقت به دنبال طراحی یک لیگ قهرمانان جدید بود- جنجالی حسابی حاشیه ساز شد. استیلیتانو که در حقیقت مسئول اصلی این جام است، چند سال قبل نیز مسابقاتی را تحت عنوان Champions World Series راه اندازی کرد. رقابت هایی که در تابستان سال های 2003 و 2004 برگزار شد، اما به دلیل گسترش خارج از کنترل در سال 2005 ورشکست و منحل شد. در کنار هم قرار دادن این نکات و البته افراد مشترک شاید به ما نشان دهد که سرانجام جام بین المللی قهرمانان با این سرعت گسترش چه خواهد بود.

گزارش از خسرو فاضل، عضو تحریریه متافوتبال