گزارش روز | فوتبال ایران و پیروی از سیاست قالی کرمان/ هرچی پیرتر گران تر

به گزارش متافوتبال و به نقل از شفقنا، آنچه در سایت سازمان لیگ ایران منتشر شد شاید 90 درصد واقعیت باشد چرا که بعضی از منابع خبر دادند قیمت بعضی از بازیکنان قطعا بیشتر از رقم اعلام شده است. با این وجود ما ملاک را همین لیست قرار می دهیم و به یک نتیجه گیری حیرت آور می رسیم. در هیچ کجای جهان برای بازیکن بالای 30 سال چنین سرسام آور هزینه نمی کنند، اگر از چند استثنا مثل زلاتان و کریس رونالدو که هر دو بالای سی سال دارند، عبور کنیم در همه موارد این جوانان هستند که با توجه به آینده شان بیشترین رقم قرارداد خود به خود اختصاص می دهند. اما چرا در فوتبال ما وضعیت کاملا متفاوت است؟ بهتر است اول نگاهی به گران قیمت ترین بیاندازیم؛ قاسم حدادی فر از ذوب آهن یک میلیارد و ۴۳۰ میلیون تومان دریافت کرده و سن این بازیکن 33 سال است. در بهترین حالت تنها او 2 سال دیگر در اوج است و بعد از آن شاید کفش هایش را آویزان کند. نکته جالب و بهت آور داستان آنجاست که چندی پیش سعید آذری مدیرعامل ذوب آهن صدایش به آسمان برخاست که چرا سرخابی های پایتخت در حال ریخت و پاش هستند. غافل از اینکه این مدیر ناباورانه برای یک بازیکن در مرز خداحافطی حاضر شده بیشترین رقم کل ایران را بدهد. نفر دوم لیست  لوسیانو ادینیهو از تراکتورسازی  است با رقم یک میلیارد و ۴۰۰ میلیون تومان. باید از مدیران تراکتور پرسید آیا واقعا یک 34 ساله با این قیمت میارزد؟ بازیکنی که فصل قبل به صورت کامل نیمکت نشین بود و قطعا با این سن و سال نمی تواند بیشتر از 70 دقیقه بازی کند. ما هم جای ادینیو بودیم مرتب می گفتیم تبریز قلب مان است. او فهمیده در هیچ کجای دیگر به غیر از تبریز به یک  بازیکن 34 ساله و در آستانه خداحافظی اینچنین پول نمی دهند.

 اما 6 بازیکن یک میلیارد و دویست میلیونی داریم که در این بین تنها امید ابراهیمی و شجاع خلیل زاده زیر 30 سال هستتند.  مگویان در مرز 30 است و رحمتی و حیدری هم به ترتیب 32 و 33 سال سن دارند. محمد نوری هم 33 ساله است که موفق شده اینچنین قرارداد خوبی را با تراکتوری ها ببندد. ماتیاس چاگو 33 هم ساله  هم توانسته یک میلیارد و ۱۵۵ میلیون تومان  از فولاد خوزستان بگیرد و در نهایت جاسم کرار در مرز 29 سالگی از تراکتورسازی یک میلیارد و ۱۲۰ میلیون تومان اخذ کرده است.

این لیست یک زنگ خطر است. یک آلارم بزرگ برای فوتبال ما. جایی که دلال ها قیمت را تعین می کنند. جایی که پیرمردها هنوز روی بورس هستند و کسی برای جوانان ارزش قائل نیست. جایی که مدیران غیر فوتبالی و غیر اگاه به راحتی  خام مدیربرنامه ها می شوند و اینچنین ناگهان یک بازیکن درجه دو می تواند خودش را به بالای میلیارد برساند.

در این فوتبال جوانان که آینده ساز هستند گران ترین ها نیستند برعکس همه جای جهان و این پیرمردهای لب مرز بازنشستگی اند که اینچنین جالب سر مدیران ما را کلاه می گذارند. کاش فوتبال هم مثل کابینه دولت بود هر 4 سال به سال یا دست پر هر 8 سال با اتوبوس همه را عوض می کردند تا اینچنین با سرعت برخلاف همه جای جهان به قهقرا نرویم.

قابل توجه وزیر ورزش محترم که دستور داده بودند تیم های دولتی نسبت به اقتصاد مقاومتی حرکت کنند؛ پیرمردها خوب مقاومتی از خودشان نشان دادند. چشم آقای وزیر و مدیرعامل، پیرمرد، پیرمرد دوستش، روشن.