یادداشت روز | این پرتغال خوش‌شانس

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایران‌ورزشی، پرتغال بدون حتی یک برد در وقت عادی به نیمه‌نهایی فوتبال «یورو 2016» رسیده و اگر چهارشنبه شب این هفته در شهر لیون فرانسه ولز را هم شکست بدهد، فینالیست می‌شود و شاید به قهرمانی هم برسد و اگر این نهایت خوش‌شانسی برای این تیم ذاتا توانمند اما واقعا نزول کرده نباشد، معلوم نیست با کدامین تعاریف و نگاه دیگری می‌توان به دستاوردهایش
نگریست.
 پرتغال هر سه بازی‌اش را در مرحله گروهی که برابر اتریش، ایرلند جنوبی و مجارستان بود، با نتیجه تساوی به پایان رساند و تنها به عنوان یکی از چهار تیم صاحب رکوردها و نتایج بهتر در میان تیم‌های حائز رتبه سوم گروه‌ها به صعود نایل آمد و در یک هشتم نهایی کرواسی را تنها در دقایق آخر وقت اضافی با یک گل از پای درآورد آن هم در دیداری که اگر به نفع کروات‌ها پایان می‌گرفت، هیچ بی‌عدالتی‌ صورت نپذیرفته بود.
 پرتغال در قدم بعدی لهستان را نیز فقط در ضربات پنالتی و بعد از مساوی شدن نتیجه دیدارشان در پایان وقت‌های عادی و اضافی شکست داد و برای چهارمین بار طی 5 دوره اخیر پیکارهای یورو به نیمه‌نهایی رسید (دستاوردی بسیار جالب) تا یک بار دیگر مثل سال 2004 در یکقدمی فینال بایستد و کارهایش را برای چنان مرحله حساسی بازبینی و از نو طراحی کند. این کار را در درجه اول باید فرناندو سانتوس سرمربی پرتغالی انجام بدهد که تا حالا خوب کار کرده و مهره‌چینی‌ها و تعویض‌های جالبی داشته اما واقعیت امر این است که تیم سانتوس همپا با وی حرکت نکرده است.

تنها دیدار جذاب پرتغالی‌ها
در تمامی مسابقات امسال «یورو» تنها دیدار واقعا جذاب و دیدنی پرتغالی‌ها طی تساوی 3-3 آنها با مجارستان در مرحله گروهی شکل گرفت و از قضا این تنها مسابقه‌ای بود که کریس رونالدوی خسته و اشباع شده از یک فصل طولانی مسابقات باشگاهی هم در آن در سطحی که از وی انتظار می‌رفت ظاهر شد و طی آن واقعا «رونالدو» بود.

قرعه‌ای عالی
بعد از بعضی اتفاقات عجیب و شگفتی‌ها در مرحله گروهی و خالی شدن نیمه‌ای از جدول که پرتغال به آن ارجاع شده بود و ارجاع نامداران به نیمه مقابل، حرکت پرتغال به سوی یک فینال احتمالی تسریع و تقویت شد، در حالی که در آن سوی جدول آلمان، ایتالیا، فرانسه و انگلیس قرار داشتند و لاجرم باید مثل سلمانی‌های بیکار مانده سر یکدیگر را می‌تراشیدند، در نیمه مقابل پرتغال با رقبایی ستیز کرد که نام‌شان را آوردیم و وقتی جمعه شب یک ولز منظم و جنگنده، بلژیک فاقد یکی دو مدافع اصلی‌اش را 3- یک شکست داد و یک «بزرگ» دیگر از گردونه خارج شد، تقدیر و قضا و قدر یک بار دیگر با وسعت به روی پرتغال لبخند زد و خبر از باز بودن بخت این تیم به معنای واقعی کلمه داد.
این بدان معنا نیست که پرتغال حتما ولز را می‌برد اما وقتی آن یکی مسابقه نیمه‌نهایی می‌تواند نبرد احتمالی فرانسه با فاتح پیکار بسیار سنگین آلمان- ایتالیا باشد، آیا پرتغال نباید از این اقبال بلند و از قرعه عالی لذت ببرد و شاکر باشد؟
تشابه‌ها و تفاوت‌های پرتغال 2016 با ایتالیای 1982
پرتغال 2016 به طرز غریبی ایتالیای 1982 را به یاد می‌آورد. در آن سال در جام جهانی که محل برگزاری آن اسپانیا بود، ایتالیا هم در مرحله گروهی فقط به سه تساوی بسیار پررنج و زحمت و خوش اقبالانه رسید و تنها با قدری تفاضل گل بهتر از گروهش صعود کرد ولی از مرحله بعدی دگرگون شد و با توفان گلزنی‌های پائولو روسی، برزیل بهترین تیم جام را قربانی و حذف کرد و از مقابل آرژانتین هم گذشت و در نهایت لهستان و آلمان را هم در نیمه‌نهایی و فینال برد و قهرمان شد. فرقی که پرتغال به رغم تشابه‌های فراوانش با «ایتالیای 1982» دارد، این است که حتی پس از ورود به مرحله دوم (حذفی) چندان بهتر از مرحله گروهی بازی نمی‌کند و همانی نشان می‌دهد که در آن مرحله بود و بیشتر در پی حوادث و اشتباهات رقبا است و هر چند تلاش می‌کند و هجوم می برد اما مثل سایر اروپایی‌ها بر اثر شرکت در لیگ‌های فشرده و سنگین در طول فصل کوفته و فرسوده و به تبع آن فاقد انگیزه‌های صد در صد است و همتش ناگزیر در بیشترین سطح نیست.
همه اینها را که برشمردیم بیش از هر کسی در مورد خود کریس رونالدو صدق می‌کند و فوق ستاره پرتغال آنقدر انرژی روی یازدهمین مرتبه قهرمانی رئال مادرید در جام باشگاه‌های اروپا گذاشت که اینجا (فرانسه) خالی از توان و شور لازم است و درست است که بسیار تمایل دارد اولین جام بزرگ ملی‌اش را هم فتح کند، اما بدن و توان او با این خواسته همخوانی کامل نشان نمی‌دهد و پرتغال در شرایطی به نیمه‌نهایی رسیده که نسبت دادن تمامی این دستاورد به رونالدو بی‌عدالتی آشکار در حق سایر نفرات این تیم که آنها نیز اغلب اشباع شده و از تلاش فراوان در طول فصل خسته‌اند، تلقی خواهد شد. شاید تنها راه رونالدو برای جبران این وضعیت درخشش در نیمه‌نهایی و در دست گرفتن مجدد سررشته امور در تیمش باشد. او تا همین جا نیز البته سهم خود را ادا کرده اما نه به حدی که از فوق‌ستاره‌ای چون او انتظار آن می‌رود.  12 سال پیش که پرتغال در خاک خود به فینال رسید و یک- صفر به یونان باخت، رونالدو، جوان تازه مطرح شده‌ای بیش نبود و تازه یک سال از الحاقش به منچستریونایتد می‌گذشت و رگبار فتوحات سال‌های اخیرش را تجربه نکرده بود اما حالا با چنین پشتوانه‌ای آنقدر پختگی دارد که پرتغال، سرنوشتش را در نیمه‌نهایی و یک فینال احتمالی به او بسپارد.

مگر گرت بیل نگذارد
البته این در صورتی است که ولز تلاشگر و شایسته، افکار دیگری را در سر نداشته باشد و در ادامه شگفتی‌سازی‌هایش «برزیل اروپا» را که در راستای ایتالیای 1982 کم‌فروغ‌تر از هر زمانی است از پای در نیاورد و خودش فینالیست نشود و به خوش‌اقبالی‌های پرتغال پایان ندهد.
در این تیم نیز چهره‌ای کریس‌ رونالدو‌وار و به واقع هم‌باشگاهی او در رئال‌مادرید یعنی گرت بیل تمامی بارهای گروهی را به طور انفرادی روی دوشش حمل می‌کند و انگیزه‌های او و توان بدنی و روح خواهنده‌اش در این لحظه و مقطع از رونالدو هم بیشتر و نسبت به وی سرسخت‌تر است.
به این ترتیب تعیین سرنوشت پرتغال در جام پانزدهم «یورو» وابسته به نوع حضور ولز در مسابقه چهارشنبه شب هم می‌شود اما پرتغال همه ابزار و نکات جنبی و کمکی را برای اینکه به فینال برسد، متوجه خود دیده است و یک برد احتمالی دیگر و رسیدن به فینال از اندازه‌های این تیم - ولو نزول کرده – دور نیست.