گزارش ویژه | لذت فوتبال با ایسلند؛ آن‌ها فرانسه را هم می‌ترسانند

به گزارش متافوتبال و به نقل از نامه‌نیوز، ویلیام بیل شنگلی یکی از اسطوره‌های مربیگری فوتبال بریتانیا است. کسی که بسیاری هویت لیورپول بزرگ را به نام او می‌شناسند. از قول او نقل قولی ذکر شده که خواندنش خالی از لطف نیست. او می‌گوید"بعضی از مردم فکر می‌کنند فوتبال مسئله مرگ و زندگی است. من از چنین طرز فکری ناامید می‌شوم. می‌توانم به شما اطمینان بدهم که [فوتبال] مسئله‌ی خیلی خیلی مهم‌تری است".

این اظهار نظر ماجراجویانه شنگلی را امروز می‌توانیم در فوتبال صحیح و بر پایه علم و دانش و مهم‌تر از همه لذت فوتبال دید. نقطه نظری که این روزها به هیچ عنوان در فوتبالفارسی ما وجود ندارد و هر روز شاهد دعواهای بی حاصل سر مربی تیم ملی با سر مربی باشگاه‌ها و یا ناز و عشوه بازیکنانی هستیم که در عرصه هنر امروز فوتبال هیچ جایگاهی ندارند.

به بحث خود بر می‌گردیم؛ فوتبال می‌تواند آن اندازه جالب باشد که بسیاری خروج انگلستان از اتحادیه اروپا را با خروج تیم ملی‌شان از یورو 2016 مقایسه کنند. بر خلاف بسیاری از کارشناسان تکراری فوتبالفارسی که در سیمای ایران می‌بینیم یورو 2016 با افزایش تیم‌هایش نه تنها ضعیف نشد که به گسترش فوتبال کمک کرد. در بین تیم‌های برتر این رقابتها دو تیم ایسلند و ولز در حالی حضور دارند که برای اولین بار است پای به این رقابتها گذاشته‌اند.

در این تورنمنت شاهد بودیم که بسیاری از تیمهائی که حتی نامی از آنها نشنیدیم برای خود آوازه‌ای دارند. در یک  تحقیق تا حدی  طنز، آماری از جمیعت 320 هزار نفری ارائه داده بودند که با کسر بچه‌ها و بانوان و تماشاچیان در ورزشگاه  و کادر فنی و پزشکان و...  از جمیعت ایسلند تعداد فوتبالیستهای این کشور تنها 23 نفر می‌شوند که آنها هم در تیم ملی هستند! تحقیق طعنه آمیز اما به واقع جالب است. خیلی‌ها به حضور آلبانی و ولز و ایسلند به مسابقات اعتراض می‌کردند اما حضور این کشورها باعث شد که فوتبال وجه دیگر خود را نشان دهد.

خیلی‌ها از جمله نگارنده به دنبال نام این کشورها رفتیم و با این کشورها بیشتر آشنا شدیم. دانستیم ایسلندی‌ها از نوادگان وایکینگ‌ها هستند مردانی که از نروژ با باد موافق به ایسلند رسیدند و بعد به همه اروپا حمله کردند. وایکنیگهائی که با نامهائی چون نروژو  دانمارک و سوئد  در فوتبال جهان بارها خود نمائی کردند و حالا ایسلند را دارند تیمی که حتی تا سال 1918 متعلق به دانمارک بود وبعد ها مستقل شد و صنعت بزرگش ماهیگیری است و با همین صنعت در آماری که در سال 2011 بیرون آمد چهاردهمین کشور توسعه یافته جهان است.

ایسلندی‌ها توانستند شعارهای کتاب مشهور دکتر کنت بلانچارد  یعنی " گانگ هو "را محقق کنند که برای موفقیت باید هدف مشخص داشت برایش تلاش کرد و به تشویق هم تیمی‌ها پرداخت. این اتفاقی است که امروز برای ایسلندی‌ها و خیلی از کشورها افتاده است. 

به تشویق ایسلندی‌ها بنگریم. آنها دست‌ها را به هم می‌کوبند و آوائی از خود به صدا در می‌آورند و ناخودآگاه یادآور کشتی وایکینگ هایی می‌شوند که با اتحاد و قدرت و جنگاوری همه اروپا را فتح کردند.

در معرفی ایسلند گفته می‌شود که آنها شعار ملی ندارند اما واقعیت این است که آنها شعار دادند نه با کلام که با تلاش و انسجام و شجاعت و  عدم کوچک بینی. ایسلندی‌ها را که می‌بینیم لذت می‌بریم و این لذت فوتبالی است که بیل شنگلی از آن صحبت می‌کند.

وقتی در اولین بازی شاهد رفتار زشت رونالدو با کاپیتان ایسلند بودیم و حالا این کاپیتان و رهبر واقعی  را می‌بینیم که در جلوی تیمش و بعد از پیروزی بر انگلستان تشویق همراه با کوبیدن دست‌ها بر هم و هم‌نوائی با آن آوا را اجرا می‌کند آنگاه می‌فهمیم که فوتبال فراتر از یک بازی که به واقع  زندگی است.

در مرحله یک چهار نهائی جام تنها یک بازی کلاسیک یعنی بازی آلمان و ایتالیا را داشتیم و سه بازی دیگر تیم‌هایی بودند که توانستند نشان دهند فوتبال تکراری‌ها نیستند و فوتبال خوشنودی به گذشته نیست.

در این رقابت‌ها از بریتانیا که با ایرلند و ایرلند جنوبی و انگلستان و ولز حاضر بود ولز اولین بار شرکت کرد، ولزی که با گرت بیل و الف رمزی می‌خواهد فریاد رایان گیگز و بسیاری از حسرت خوردگان گذشته را به گوش جهان برساند.

 امروز ایسلند می‌تواند فرانسه را هم با تمامی بزرگانش بترساند. آری  فوتبال زیبا این است. فوتبال یک زندگی است با تمامی پیش بینی هایی که می‌تواند اشتباه در آید و رویاها و آرزوهایی که به حقیقت بپیوندد.