یادداشت روز | نقدی بر کنش اشک‌آلود ورزشکاران ایران در المپیک ریو/ قهرمانان اشک نمی‌ ریزند!

به گزارش متافوتبال و به نقل از شفقنا،  المپیک، آوردگاهی که 206 کشور جهان در آن حضور دارند، براستی چه خروجی برای ایران داشته است؟ به جز مدال‌های انگشت‌شماری که عمدتاً ورزشکاران ایران بواسطه استعدادهای شخصی به آن نائل می‌آیند، واقعا خروجی المپیک برای کشور ما چیست؟

امروز مردم ایران به جای برافراشتن پرچم ایران و اهتزاز غرور هر روز ملی شاهد گریه هرکول‌ها و کشتی‌گیران قدر و قهرمانان و صف شکنان احتماع خود در میدان بزرگ المپیک هستند.

تصاویر منتشر شده از گریه کردن ورزشکاران رشته‌های مختلف ورزشی ایران هر روز در فضای مجازی و صدا و سیمای کشور تکرار می‌شود.

مسئول، مربی و ورزشکار ایرانی بعد از ناکامی به جای پاسخگویی درباره حداقل چهار سال صرف هزینه در نظام ورزش کشور، فقط گریه می کنند.

بلی پهلوانان ایران مثل کودکانی خرد که آب نبات چوبی را از دست داده اند مدام به زمین زمان گیر می دهد و به پهنای صورتشان اشک می‌ریزند. زنان و مردانی که باید تجلی غرور ملی ایران در آورگاه بزرگی چون المپیک باشند، مدام چشم در چشم دوربین رسانه ها دوخته و گریه می کنند و با همین سیل اشک ها و تییهج احساسات و عواطف مردم و به استناد ابراز محبت مردم در صفحات مجازی از زیر  بار مسئولیت شانه خالی می‌کنند.

افسوس که این روزها مردی و مردانگی افسانه شده است. نقل است که در فرهنگ ما ایرانیان گریه مرد را نباید کسی ببیند. امروز اما آقای خاص ورزش ایران، نه در رختکن، راهرو و یا حتی توالت، بلکه دقیقا در تیررس دوربین رسانه ها گریه می‌کند. هرکول ورزش ایران بغل تخته مسابقه روی زمین می نشیند و گریه می‌کند. او حتی دست مربی خودش را پس می زند مقابل چشم جهانیان زار می زند و از حق خوری ها گلایه می‌کند. زوروی ورزش ایران که در یک قدمی از کسب مدال بازمانده آنچنان اشک می‌ریزد که نمی تواند پاسخ میکروفن را بدهد. یکی از پرافتخارترین مردان ایران از فرط ناراحتی چشمانش خیس می شود و بارها کنار تشک کشتی روی زمین می افتد و اشک می‌ریزد.

گریه، گریه، گریه در کنار چند مدال؛ این تمام دستاورد کاروان ایران از المپیک ریو است.

ای کاش قهرمانان و پهلوانان ما می دانستند که بعد از ناکامی‌ها، حق خوری‌ها و حتی قضاوت‌های ناعادلانه، باید به عنوان نماینده ایران سرافراز، سرخود را بالا بگیرند. آن‌ها نباید به جای اهتزار غرور ملی ایران در المپیک آبغوره بگیرند.

ورزشکاران ایران در میادین ورزشی حکم رزمنده‌های هشت سال دفاع مقدس را دارند. نباید به خود اجازه دهند که مقابل ناکامی‌ها و حتی ظلم و حق‌خوری‌ها چهره‌ای ضعیف از مردان این آب و خاک به تصویر کشیده شود.

 سالانه بالغ بر هزار میلیارد تومان در نظام ورزش کشور هزینه می شود. این بدون احتساب پول‌هایی است که از بخش خصوصی در ورزش سرمایه‌گذاری می‌شود. بیش از 50 ارگان رسمی تحت عنوان فدراسیون‌های ورزشی، در کنار یک وزارت خانه با ادارات کل استانی و شهرستانی و هیات‌های ورزشی استان های مختلف و کمیته ملی المپیک و …. شبکه ای پیچیده از دیوانسالاری اداری را تشکیل می دهند که ساختار ورزشی ایران را شکل می‌دهند. میلیون‌ها نفر در ایران به عنوان کارمند، مربی، ورزشکار، نیروی خدماتی، مالی و اداری و … درگیر این شبکه تو در تو و پچیده هستند.

اما براستی خروجی این همه هزینه مالی و به کار گیری این حجم از نیروی انسانی و تشکیلات اداری چیست؟  آیا گریه می‌تواند پاسخگوی چهارسال فعالیت این بخش از فعالیت‌های یک کشور باشد؟