تحلیل روز | آیا سلطه‌ی بایرن بر بوندس‌لیگا به پایان خواهد رسید؟

علی‌بابازاده - متافوتبال | با شروع لیگ‌های اروپایی، بازار پیش‌بینی ها و حدس و گمان‌ها نیز داغ شده است و همه‌ی اهالی فوتبال سعی بر آن دارند تا خیلی زودتر از حد موعد، قهرمان های لیگ‌های معتبر قاره‌ی سبز را پیش‌بینی بکنند. لیگ جزیره و لالیگای اسپانیا معمولاً غیر قابل پیش بینی بوده‌است و هرساله به طور میانگین حداقل ۳ تیم شانس قهرمانی را تا هفته‌های آخر دارند. برخلاف اسپانیا و انگلستان، مسابقات باشگاهی در کشور‌های آلمان، فرانسه و سرانجام ایتالیا چند سالی می‌شود که به یک تیم اختصاص یافته و سایر تیم‌ها حتی توان نزدیک شدن به صدر جدول را نیز ندارند. به عنوان مثال در سری آ یوونتوس یکه‌تاز بوده و در لوشامپیونه پاری‌سن ژرمن!
همچنین از فصل ۲۰۱۳-۲۰۱۲ به این سو، بایرن مونیخ قهرمان بلامنازع بوندس‌لیگای آلمان بوده است و اول شدن خود را هفته‌ها زودتر مسجل می‌کرد. اکنون سوال اساسی این است که آیا می‌توان تصور کرد که در فصل ۲۰۱۶-۲۰۱۷ تیمی به جز بایرن به قهرمانی بوندس لیگا برسد و بر سلطه‌ی باواریایی ها پایان ببخشد؟ 
کارلو آنجلوتی طی روزهای اخیر سخنانی را بر زبان آورد که به طرز کاملی رویه‌ی فوتبال باشگاهی در آلمان را نشان داد; کارلتو درباره‌ی این سوال که در پایان فصل چه تیمی به قهرمانی لیگ خواهد رسید به گفتن تنها یک جمله بسنده کرد و این‌چنین واکنش نشان داد:《بایرن در حالی که دست‌هایش در جیب است، قهرمان بوندس لیگا خواهد شد!》
شاید سخنان او چندان برای هواداران دورتموند و یا بایرلورکوزن و شالکه خوش نیاید اما، باید حقیقت را پذیرفت و قبول کرد که باواریایی‌ها رقیب چندان سرسختی در بوندس لیگا ندارند.
در مسابقه‌ی اول بایرن به مصاف وردربرمن رفت و تنها ۴۶ دقیقه برای تمام کردن کار رقیب کافی بود. ۱گل از ژابی آلونسو و دو گل از رابرت لواندوفسکی، مسابقه‌ را ۳ بر۰ کرد و پس از آن ۳ بار دیگر دروازه‌ی وردربرمنِ تضعیف شده باز شد; سبز پوشان روزی از سهمیه‌های ژرمن‌ها در لیگ قهرمانان بودند و حالا چطور می‌توان انتظار داشت که آن‌ها رقیب سرسختی برای شاگردان آنجلوتی به حساب بیایند؟ برای اثبات قدرت بایرن در بوندس لیگا، همین بس که آن‌ها در ۹ بازی اخیر خود مقابل وردربرمن، از همه‌ی مسابقات با دست پر برگشته‌اند و جالب‌تر این‌ست که ۴۲ بار موفق به گلزنی شده‌اند! در ضمن یادمان نرود که سایر رقیبان چه تیم‌هایی هستند; به طرز مثال بایرلورکوزن باید با مهره‌هایی چون لارس بندر، کریم‌بالعربی و چیچاریتو به جنگ بوآتنگ، هوملز، نویر و چندین و چند ستاره‌ی دیگر بایرن برود و قطع به یقین خودِ راجر اشمیت‌ هم می‌داند که 
تمام کارشناسان، فتح مجدد بوندس‌لیگا را برای تیم آنجلوتی کنار گذاشته‌اند. در ۸ بازی‌گذشته بین بایرلورکوزن و بایرن مونیخ، فقط یک برد نصیب یاران چیچاریتو شده‌است و جدای از دو تساوی، ۵ بار شکست خورده‌اند!

اگر از هوداران بوندس‌لیگا در سرتاسر جهان سوال بشود که کدام تیم را به عنوان رقیب جدی بایرن می‌دانید، مسلماً از دورتموند و شاگردان توماس توخل یاد خواهند کرد; حقیقت این است که زنبورهای وست‌فالن طی سال های گذشته پیشرفت چشم گیری داشته‌اند و رسیدن به فینال لیگ قهرمانان اتفاقی نیست که از روی شانس رقم خورده باشد. دورتموند جزوء معدود تیم هایی‌ست که حداقل طی بازی رفت و برگشت در لیگ، توان به چالش کشیدن مونیخی ها را دارد و تا حدودی می‌تواند آن‌ها را اذیت بکند. در این بین نکاتی وجود دارد قابل ذکر; سوپرکاپ آلمان چندی پیش برگزار شد و بایرن با شکست دورتموند به قهرمانی رسید. از ۶ بازی اخیر این دو تیم که در بوندس‌لیگا، سوپر کاپ و جام حذفی برگزار شده‌است، ۴ برد نصیب قرمزها بوده و دورتموند در کنار یک باخت، فقط ۱ تساوی را به ارمغان آورده.
توماس توخل و یارانش فصل گذشته ۷۸ امتیاز بدست آوردند و ۸۲ گل نیز به ثمر رساندند اما سوال اینجاست که با ثبت این آمار فوق‌العاده، آیا بازهم تعغیراتی عظیم در ترکیب تیم لازم بود؟ ماریو گوتزه مجدداً به سیگنال‌ایدونا پارک بازگشت و اکنون خود را در کنار سایر خرید‌های دورتموند می‌بیند. آندره شورله، گوئررو، سباستین روده، بارترا و دمبله جزوء ورودی ها به حساب می‌آیند.
از آن طرف نیز ۳ بازیکن تاثیر گذار یعنی متس هوملز، هنریک میختاریان و ایلکای گوندوگان جدا شدند و به نظر بازیکنان جدید باید خود را به سطح این ۳ مهره‌ی قابل اعتماد برسانند. 
بنابراین شاید این همان نکته‌ای باشد که سد راه توخل بشود و بازهم آن‌ها را از قهرمانی دور بکند; دورتموند تعغیرات زیادی داشته و هواداران با یک تیم جدید رو‌به رو هستند. هماهنگی بین مهره‌ها و رساندن بازیکنی چون بارترا به سطح متس هوملز کاری‌ست زمان بر. از همین رو توخل و دستیارانش باید هرچه سریع‌تر شاگردان خود را به سطح قابل قبولی برسانند و حداقل حساسیت بوندس‌لیگا را تا ۴-۵ هفته‌ی انتهایی حفظ بکنند. 
یقیناً هنوز هم برخی معتقدند که سایر تیم‌های بوندس‌لیگا می‌توانند طی یک یا دو سال آینده بر سلطه‌ی بایرن پایان ببخشند. به هرحال در فوتبال هرچیزی ممکن است و نمی‌توان از اتفاقات غیرقابل پیش‌بینی چشم پوشی کرد.
با این همه فارغ از بحث‌هایی چون قدرت مالی بایرن مونیخ، حق پخش و اسپانسرها، سوالاتی نیز مطرح می‌شوند که کمی کار را برای قضاوت سخت می‌کند; آیا بایرن نسبت به سال گذشته ضعیف‌تر شده‌است؟ آیا کارلو آنجلوتی در سطح پایین‌تری نسبت به پپ گواردیولا و یوپ هاینکس قرار دارد؟ و اینکه آیا دلیلی پیدا می‌شود که روی آن حساب ویژه‌ای باز بکنیم و نشان بدهیم که سلطه‌ی بایرن بر آلمان به پایان خواهد رسید؟ بدون شک جواب منفی خواهد بود. بایرن نسبت به دورتموند تعغیرات اساسی نداشته و حتی توجه کردن به ترکیب این‌تیم می‌تواند خیلی از افراد مخالف را تحت تاثیر قرار دهد; برای بازی اول نویر درون دروازه بود و در خط دفاع، آلابا، مارتینز، هوملز، و لام حضور داشتند. ویدال، آلونسو و آلکانترا میانه‌ی زمین را در اختیار گرفته بودند و مثلث ریبری، مولر، لواندوفسکی در خط حمله هنرنمایی می‌کردند. و جالب تر اینجاست که رافینیا، رناتو سانچز و یاشوا کیمیش جزوء نیمکت نشینان به حساب آمدند و بوآتنگ، بادشتوبر، روبن، داگلاس کاستا و کینگزلی کومان همچنان مصدوم هستند. این یعنی تیمی پرستاره، چه در زمین و چه در روی نیمکت!
از فلسفه‌ی حضور مرد ایتالیایی در مونیخ نیز غافل‌نشویم; آن‌ها قهرمانی خود را در لیگ حتمی می‌دانند و تنها به یک دلیل آنجلوتی را استخدام کرده‌اند و آن چیزی نیست جز فتح لیگ قهرمانان اروپا.

طی ۴سال گذشته‌ی بوندس‌لیگا، بایرن تنها در ۱۰ مسابقه شکست خورده‌است و به طور میانگین فصل را با ۱۶ امتیاز اختلاف، نسبت به تیم دوم جدول به پایان رسانده‌است; آمارها بیشترین آن‌را در فصل ۲۰۱۳-۲۰۱۲ با ۲۵ اختلاف، و کمترین آن را در فصل گذشته با ۱۰ امتیاز اختلاف به ثبت رسانده‌اند.
بایرن مونیخ همچنان در بوندس‌لیگا قدرت نمایی می‌کند و از همین رو‌ است که چندی پیش نشریه‌ی اِشترن آن جمله‌ی معروف را به کار ‌برد که می‌گوید: «بایرن در لیگ خودش بازی می‌کند، نه در بونس لیگا!‌»