دو نگاه مختلف به بازی دیشب تیم ملی / ما قطر را بردیم یا نبردیم؟

به گزارش متافوتبال، کیفیت بازی تیم ملی بحث‌های زیادی را بین علاقه‌مندان به فوتبال راه انداخته است. بحث‌هایی در دفاع یا نقد از کی‌روش و شاگردانش. در این بین در تحریریه متافوتبال هم نظرات مختلفی درباره کیفیت بازی تیم ملی فوتبال وجود دارد که در ادامه ۲ نگاه مختلف را باهم می خوانیم:

رسول مجیدی، سردبیر متافوتبال:

حق با کی روش است؛ دیشب «ما قطر را نبردیم و تنها برابر آنها نباختیم». تیم ملی مقابل عنابی‌های قطری اصلا صلابتی که انتظار داشتیم را نداشت. زهری که مدت‌هاست به دنبالش هستیم و برخی وقت‌ها با بازی خوب شاگردان کی‌روش آنرا لمس کرده‌ایم، آب شده بود و رفته بود به زیر زمین. خط هافبک به خوبی مهاجمین را تغذیه نمی‌کرد و مهاجم‌ها هم کم‌فروغ‌تر از چیزی بودند که قرار بود باشند. کیفیت بازی تیم ملی به وضوح افت کرده بود و به‌واقع اگر حرکات سوشاطور دروازه‌بان تیم قطر در ثانیه‌های پایانی نبود، باید در همین ابتدای راه صعود به روسیه، کاسه چه‌کنم چه‌کنم دست‌مان می‌گرفتیم.
کاش کارلوس کی‌روش دست از عناد با دشمنانش(فرضی یا غیرفرضی) بردارد. آنها را به حال خودشان رها کند و بچسبد به تیمش. مهم‌ترین سرمایه کی‌روش در ایران، نه اعتماد مدیران فوتبال به اوست(کدام اعتماد؟) و نه بازیکنانی که دور هم جمع کرده(که انصافا تیم خوبی هستند)؛ مهم‌ترین سرمایه کارلوس در فوتبال ایران، اعتماد مردم است به او. مردمی که اکثریت‌شان کی‌روش را بالاتر از فوتبال ایران می‌دانند و او را دوست دارند. اما آش هم تا اندازه‌ای ظرفیت نمک دارد و هر آن ممکن است از «خوش‌نمک» بودن به «شور» شدن شیفت کند. اینکه حتی بعد از بازی با قطر هم در کنفرانس خبری شروع کنی به رقبایت پیغام و پسغام دهی قطعا به نفع تیم ملی نیست. به نفع ایران نیست. بازی با قطر را هرطوری که بود بردیم اما چین و ازبکستان و کره‌جنوبی انتظار ما را می‌کشند. کاش کی‌روش و نزدیکانش از این بازی روانی دست بردارند و از این اعتماد و اعتقادی که پشت تیم است کمال استفاده را ببرند. این اتحاد جماعت فوتبالی به تیم ملی کی‌روش، گوهر گرانبهایی است که همه ما و به‌ویژه شخص سرمربی تیم ملی باید قدرش را بدانیم. کاری نکنیم که حتی طرفداران تیم ملی هم بگویند: «دیگر دارد شورش را در می‌آورد».خلاصه اینکه بنظر من هم حق با کی روش است؛ دیشب «ما قطر را نبردیم».

علی بابازاده، عضو تحریریه متافوتبال:

نمی‌دانم این همه مخالفت‌ها و رنگ‌بازی و از روی تعصب نظر دادن برای چیست؟ مگر وقتی که برای مقدماتی جام جهانی برزیل در بازی رفت با هزار شانس و اقبال ازبکستان را بردیم و داور گل سالم آن‌ها را ندید کی‌روش مربی تیم ملی نبود؟ باخت در مقابل لبنان چه؟ در آن زمان هم کی‌روش سکان‌دار تیم ملی بود و حالا هم اینچنین است. چرا با توقعات بی‌جا فشار روانی را دو چندان می‌کنیم؟ همه جا می‌گویند که شب گذشته ضعیف بازی کردیم و هزار جور انتقاد به بازیکنان و تیم ملی را بر زبان می‌آورند!
در همان شبی که ما افتضاح بودیم و پیروز شدیم، ژاپن خوب ظاهر شد و در خانه‌ی خود مغلوب امارات شد، چه بسا ژاپنی‌ها هم دوس‌داشتند بد بازی می‌کردند و در عوض جلوی هوادران‌شان مغلوب امارات نمی‌شدند! پرسپولیسی‌ها دم از برانکو می‌زنند درحالی که خود او تمام قد نه از تیم ملی کشورش بلکه از کشوری که هیج سنخیتی با او ندارد حمایت می‌کند.
به‌جای روشن فکر پنداری و به همه چیز انتقاد کردن، کمی واقع‌بین باشیم.
نبودن کی‌روش یعنی بازگشت به زمانی که در خانه‌ی خود مقابل عربستان می‌باختیم! یعنی بازگشت به زمانِ قلعه‌نویی، دایی، قطبی و نبود تماشگر و نبود کلاس جهانی!
حال فرقی نمی‌کند جهانبخش و آزمون در تیم ملی باشند یا غلامرضا رضایی، مجید غلام نژاد و محمدحسن اشجاری!
حمایت کنیم تا شاید با رسیدن به جام جهانی، فرصت درخشش به امثال محمد انصاری‌ برسد و بازیکنان بیش‌تری را در سطح اروپا و جهان ببینیم.