گزارش روز | شیرهای رام شده / خط حمله‌ای که به هدف نمی‌زند

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه ایران‌ورزشی، خرید سامان نریمان جهان و البته سروش رفیعی با هر متر و معیاری خرید‌های فوق‌العاده از بازاری است که معمولا در آن نقل و انتقال بزرگی انجام نمی‌شود. بنابر این پرسپولیس در زمستان هم توانسته از رقبا پیشی بگیرد و به تنهایی برنده این فصل باشد. این همان انگاره‌ای است که سبب شده هواداران پرسپولیس در شبکه‌های اجتماعی و هواداری و تمامی فن پیج‌ها با خوشبینی مفرطی به نیم فصل دوم نگریسته و امیدهای خود را به ساق‌های ستاره‌های ریز و درشت خود گره بزنند.
با وجود تمامی این قیل و قال‌ها اما واقعیت مستتر در پس پرده این خوشبینی بزرگ ضعف‌هایی است که شاید در نگاه نخست چندان مهم به نظر نرسد اما وقتی به نیم فصل دوم، فشردگی و نزدیکی رقابت‌ها و البته مهم‌تر از همه کارزار حساس و کلیدی لیگ قهرمانان می‌نگریم، این خوشبینی‌ها رنگ می‌بازد و جای آن را تشویش و دلشوره می‌گیرد. بی‌تردید بزرگترین خلا و دل‌نگرانی سرخ‌ها در قلب دفاع است؛ جایی که آنها تنها دو مدافع مرکزی دارند اما اگر از این ضعف آشکار فاکتور بگیریم، در خط حمله نیز پرسپولیس گرفتار یک تهدید خاموش است. تهدیدی که در ظاهر به چشم نمی‌آید اما در کلیدی‌ترین لحظات کشتی پرسپولیس را به گل نشانده. پرسپولیس پرستاره امسال بعد از ناکامی جانکاه و تلخ فصل گذشته حالا در این فصل برای قهرمانی همه چیز دارد؛ از مربی کارکشته و باتجربه گرفته تا ستاره‌های ریز و درشت در ترکیب تیم و مهم‌تر از همه همراهی سکوها و رسانه‌ها را اما در نهایت این پکیج کامل و هیجان انگیز هم نتوانسته از پرسپولیس تیمی باصلابت و بااقتدار بسازد که بتواند حریفان را تار و مار کند.
پرسپولیس برانکو در دومین فصل حضورش روی نیمکت سرخ‌ها یک تیم حداقلی است؛ تیمی که در سبک بازی و انگاره‌های فنی و حتی روحی هرگز چهره یک تیم تمام عیار را به نمایش نمی‌گذارد. تیمی که درست شبیه خصوصیات دوران جوانی مربی اش شده؛ تیمی که می‌خواهد با حداقل کیفیت تنها نتیجه را از آن خود کند در حالی‌که برای رسیدن به این هدف به اندازه کافی ابراز درجه یک و کاربردی دارد. در حقیقت پرسپولیس شبیه الماسی شده که تنها شیشه را خش می‌اندازد و از آن استفاده بهینه دیگری نمی‌شود. در این سبک از بازی استفاده از موقعیت‌ها اهمیتی دوچندان پیدا می‌کند. اینکه بتوانی از کمترین و کوچکترین فرصت بیشترین بهره را ببری و کار حریف را یکسره کنی. همانند سبکی که کارلوس کی‌روش به بهترین شکل ممکن در تیم ملی اجرا می‌کند و البته نتیجه مطلوب را می‌گیرد. با وجود این پرسپولیس برانکو در این زمینه یک تیم منفعل است. تیمی که با سبک اقتصادی خود در جریان بازی باز هم استیلای قابل قبولی بر توپ و میدان دارد و به اندازه کافی موقعیت صد درصد و طلایی می‌سازد اما از این فرصت‌ها کمترین بهره را می‌برد و همین نقطه عطف ماجراست. تیمی که نمی‌تواند از موقعیت‌های خود استفاده کند و همین فرصت سوزی تبعاتی بس گرانقیمت برایش در پی دارد.
ریشه این فرصت سوزی‌ها را باید در خط حمله پرسپولیس جست و جو کرد. جایی که مهاجمی به نام مهدی طارمی ایستاده. یک مهاجم خوش تکنیک و خلاق اما به غایت گل نزن. مردی که ذاتا گلزن نیست و به عبارتی یک مهاجم فینیشینگ و کلاسیک محسوب نمی‌شود. مهاجمی که با تکنیک و سرعت خود کابوس هر مدافعی می‌تواند باشد اما این کابوس هرگز تعبیر نمی‌شود چرا که طارمی در زدن ضربه آخر مشکلات جدی و عدیده‌ای دارد.
مهاجمی که عادت دارد در هر بازی به تعداد انگشتان یک دست موقعیت صددرصد و طلایی را خراب کند و دود این فرصت سوزی‌های بی پایان به چشم پرسپولیس می‌رود. طارمی به همان اندازه که مهاجمی قابل، توانمند و البته خلاق به حساب می‌آید، یک گل نزن تمام عیار است. برانکو همیشه اعتقاد دارد برای موفقیت در فوتبال یک تیم باید یک قاتل داشته باشد اما در پرسپولیس طارمی بیشتر شبیه یک قاتل اهلی است تا آن تعریفی که برانکو از گلزن دارد.
به نظر می‌رسد عدم تمرکز کافی و بی دقتی برهانی‌گونه او در ضربه آخر، بیشتر از قدرت جای‌گیری و ذهن خلاق طارمی در بازی او تاثیرگذار است. تاثیری بزرگ که شاید پاشنه آشیل پرسپولیس هم برای قهرمانی بشود. چیزی شبیه به سوشای پارسال.
فصل قبل پرسپولیس قهرمانی را تنها به خاطر دو تفاضل گل کمتر از دست داد. از آن روز تا حال هر وقت صحبت از افسوس برانکو و یارانش برای از دست رفتن جام می‌شود همه به گل‌های مفتی که سوشا و مدافعان وقت این تیم به حریفان هدیه می‌دادند، اشاره می‌کردند و هیچ کس از این نگفت چرا پرسپولیس با آن قدرت مثالزدنی در فاز حمله و تعداد موقعیت‌هایی که در هر بازی خلق می‌کرد، در 30 بازی 3 گل بیشتر نزد تا قهرمان شود؟
این فرصت سوزی‌ها و این موقعیت از دست دادن‌های طارمی در دو فصل اخیر کم به پرسپولیس ضربه نزده؛ از عدم قهرمانی در فصل پیش که بی‌تردید موقعیت سوزی‌های طارمی همپای اشتباهات سوشا در آن تاثیرگذار بود تا امتیازات از دست رفته نیم فصل نخست.
تداوم این روند در ادامه کار تبعات به مراتب ویرانگری خواهد داشت و می‌تواند باز هم دست پرسپولیس را در میلی مترهای آخر از جام و قهرمانی کوتاه نگه دارد؛ چه در لیگ و چه در میادین بزرگتر مثل آسیا.