یادداشت روز | وقتی برای دور ریختن پول داریم، وقتی برای آتش‌نشان‌ها پول نداریم

به گزارش متافوتبال و به نقل از میزان، این انصاف نیست که آدم مسائلی را به هم ربط بدهد که متعلق به حوزه‌های مختلف هستند. بنابراین این متن را باید با این پیش‌فرض ذهنی خواند که این دو مقوله ربطی به هم ندارند و این مطلب، چیزی فراتر از ربط دادن دو موضوع به همدیگر است. در حقیقت از کلیتی بسیار فراتر از این دو موضوع صحبت می‌کنیم.

مدیر برنامه‌های فرشید باقری، مدیران باشگاه استقلال را تهدید کرده که یا رضایتنامه این بازیکن را صادر کنند یا او به مدت زمان دو ساله قراردادش پایبند می‌ماند و تمام پول قراردادش برای دو سال را خواهد گرفت. مبلغی که برای دو سال با این بازیکن بسته شده،  مبلغی است نزدیک به دو میلیارد و 200 یا 300 میلیون تومان! 

توضیحی که باید بدهیم این است که این بازیکن در سال قبل در صبا فقط 150 میلیون تومان گرفته بود! نه ستاره‌ای بود و نه سابقه‌ای داشت. امین حاج‌محمدی که مبلغ قراردادش آنگونه به پتکی برای زدنش بدل شد، از فرشید باقری 150 میلیون بیشتر بسته بود با این پیش فرض که حاج‌محمدی سابقه دعوت به تیم ملی و بازی در لیگ قهرمانان آسیا را داشت و باقری از این دو پیش فرض هم بی‌بهره بود! 

البته هر دو قرارداد غیر حرفه‌ای و غیر کارشناسی بسته شده‌اند و مشخص نیست روی چه معیاری، یک بازیکن معمولی باید در دو سال از 150 میلیون به دو میلیارد و دویست یا سیصد میلیون تومان برسد! واقعاً این اتفاق گنگ و مبهم است و کارشناسان حوزه نقل و انتقالات هم نمی‌توانند برای این نوع قراردادها، هیچ توجیهی بیاورند!

حالا به این فکر کنیم که چقدر این اتفاق در فوتبال ایران و حتی در ورزش ایران در کلیتش گسترده شده. میزان قراردادهایی که می‌توانند حتی به نصف و یک چهارم هم کاهش پیدا کنند و آب هم از آب تکان نخورد.

آنچه می‌خواهیم این موضوع را به آن کمی مرتبط کنیم، بحث بودجه‌هایی است که برای خدمات عمومی نیازمندیم و مثلاً در همین موضوع ساختمان پلاسکو دیده شد. کمبود وسایل مدرن برای مقابله با آتش. اصلاً ربطی بین قرارداد این دو بازیکن استقلال یا دیگر بازیکنان فوتبال با کمبود بودجه برای خرید دستگاه‌های مدرن مهار حریق نیست و قصد تحریک افکار عمومی را هم نداریم.

بحث بر سر هدررفت بودجه‌هایی است که می‌تواند صرف امور ضروری‌تر شود تا اینکه به همین راحتی مانند آبی که روی زمین بریزیم، خرج مواردی شود که کوچکترین کارایی خاصی ندارد. فوتبال از بودجه شهرداری تهران تغذیه نمی‌شود اما در نهایت همه اینها به بیت‌المال وصل هستند. مراقب باشیم. پولی که برای خرید بازیکنی می‌پردازیم که حتی قرار نیست بازی کند، می‌توانست صرف خرید دستگاه‌هایی شود که جان آدم‌ها را نجات می‌دهد. در هر جا که مسئولیتی داریم، مسئولیت‌پذیرانه رفتار کنیم.