مربی تهاجمی، تیم تکنیکی / مشکلات پرسپولیس در فاصله باقیمانده تا شروع لیگ قهرمانان

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه ایران‌ورزشی، 45 روز فرصت تا اولین بازی پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا باقی مانده اما روند کند نقل و انتقالاتی این تیم، داشته‌ها و نداشته‌هایش ذهن را وارد چالش بزرگی می‌کند که آیا تیم فعلی در رقابت‌های آسیایی موفق خواهد شد یا خیر؟ متاسفانه ذهنیت غالب اهالی فوتبال و البته هواداران و بیشتر بزرگان پرسپولیس این است؛ پرسپولیس لیگ را بچسبد تا قهرمان شود چون در آسیا که نهایتا از مرحله گروهی صعود می‌کند و به جایی نمی‌رسد. این نگاه وقتی در خصوص بهترین پرسپولیس 8-7 سال اخیر وجود داشته باشد یعنی یک جای کار می‌لنگد. حالا سوال این است که چطور می‌شود این ذهنیت را تغییر داد یا بهتر است اینگونه بپرسیم: تیم فعلی پرسپولیس چقدر باید بهتر از این باشد که در آسیا موفق شود؟

اول تعریف‌مان از موفقیت در آسیا را شفاف کنیم. دو سال پیش تیمی که توسط دایی ساخته و با هدایت درخشان وارد رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا شد با تمام حواشی و ضعف فنی‌اش از مرحله گروهی صعود کرد تا جایی که برانکو بعد از جلوس روی صندلی نخست کادر فنی پرسپولیس از دو بازی با بنیادکار در تهران و لخویا در دوحه یک امتیاز می‌خواست. قبل از آن تیم درخشان از چهار بازی 9 امتیاز دشت کرد بود و برانکو کار سختی نداشت.
در مقام مقایسه کیفیت تیم‌های همگروه آن سال با رقابت‌های پیش رو تقریبا می‌توان گفت شرایط یکسان است. الهلال جای النصر عربستان را گرفته، الریان جانشین لخویا شده و احتمال الوحده امارات جای بنیادکار را خواهد گرفت. بنابراین صعود از این مرحله برای پرسپولیسی که نسبت به دو سال قبل هم روحیه بالاتری دارد هم حواشی کمتری و البته به لحاظ فنی در سطح بالاتری قرار خواهد گرفت حداقل انتظار است.
به عبارتی می‌توان گفت موفقیت پرسپولیس در آسیا چیزی فراتر از صعود از مرحله گروهی است و به عبارتی حضور در نیمه‌نهایی را می‌توان موفقیتی دانست که حدود بیست سال قبل علی پروین و تیم پرستاره‌اش دو بار به آن دست یافتند و طی بیست سال اخیرسه تیم دیگر ایرانی به آن رسیده‌اند.
پرسپولیس امسال اما تنها تا مرحله یک‌هشتم نهایی درگیر لیگ قهرمانان آسیا است و در صورت صعود به جمع 8 تیم، تیمی که ادامه راه می‌دهد تیم فصل آینده است. برانکو برای فصل بعد هم با پرسپولیس قرارداد دارد و خودش گفته می‌خواهد تیم فصل آینده‌اش را طوری ببندد که در آسیا قهرمان شود.
برای قهرمانی در آسیا البته برانکو نمی‌تواند تیمش را کن فیکن کند و به مجموعه فعلی تجهیزاتی اضافه خواهد کرد تا با تیمی بهتر و کامل‌تر به مصاف قدرت‌های شرق و غرب آسیا برود.
برانکو همین چند روز پیش از فلسفه کاری خود پرده برداشت و تاکید کرد که یک مربی تهاجمی است و حمله برای او در اولویت قرار دارد. هر چند امسال او بیشتر به بردهای اقتصادی بسنده کرده و اتفاقات روز آخر فصل قبل کاری کرده تا دنبال بردن و قهرمانی به هر قیمتی باشد اما تغییرات در نوع بازی پرسپولیس مشهود است. پرسپولیس با طراوت‌تر از سال‌های گذشته بازی می‌کند و میزان تملک توپ، تعداد خلق موقعیت‌ها و تغییرات تاکتیکی و کارهای ترکیبی نشان دهنده این تغییرات است که هوادار عامی فوتبال هم به آن پی می‌برد. در عین حال شاید بتوان برخی از بردهای اقتصادی فصل اخیر را نیز به ضعف خط حمله و ایرادهای فردی پرسپولیس ارتباط داد و اینطوری دلیل آورد که برانکو به هیچ وجه از فلسفه کاری خود برنگشته است.
داخل زمین هم شرایط به گونه‌ای است که هر بیننده‌ای با نمایش تیم برانکو ارتباط برقرار می‌کند و حتی اگر هوادار این تیم نباشد به کیفیت فنی این مجموعه احترام می‌گذارد. این تغییرات البته باعث شده اهالی فوتبال نمایش‌های تیم فعلی پرسپولیس را دو پله بالاتر از سایر تیم‌های لیگ برتری بدانند.
در ترکیب پرسپولیس تعداد بازیکنان تکنیکی کم نیست. نفراتی مثل احمدزاده، مسلمان، طارمی و انصاری که با اضافه شدن نریمان جهان و شاید رفیعی پرسپولیس را تکنیکی‌ترین تیم لیگ برتر کند. به نظر می‌رسد برانکو فرمول موفقیت در لیگ خودمان را پیدا کرده و به عبور از تنگناها با خلاقیت این نفرات دل خوش کرده اما سوال بزرگ این است که با همین تیم تکنیکی می‌شود در آسیا نیز موفق شد؟
بدون شک کیفیت حریفان آسیایی و تیم‌هایی که به لحاظ بدنی، تاکتیکی و تکنیکی چند رتبه بالاتر از تیم‌های لیگ برتر خودمان قرار می‌گیرند ایجاب می‌کند پرسپولیس تیم منعطف تری در تمام خطوط باشد که لازمه رسیدن به این مهم سیاستگذاری و اجرای درست یارگیری در فصل نقل و انتقالات است. و البته خود برانکو شاید گاهی مجبور به عقب‌نشینی از فلسفه کلی‌اش شود چرا که مثلا مقابل کاشیما آنتلرز یا شاندونگ نمی‌شود مثل دیدار با نفت آبادان نیمی از بازی در زمین حریف بود و حمله کرد.