نه بد شانسی نه نا داوری و نه هیچ چیز دیگر/ برانکو شطرنج را باخت

حدسش چندان سخت نبود که پرسپولیس سر بزنگاه ناگهان قافیه را اینچنین بد به الهلال و سرمربی اش ببازد. در مجموع دو بازی رفت و برگشت قرمزها شش گل خوردند و تنها دو بار موفق به زدن گل شدند. پرسپولیس با تساوی دو بر دو نتوانست شب معجزه را در مسقط رقم بزند تا اینگونه در پای فینال لیگ قهرمانان آسیا  با جام وداع کند. اما چرا این اتفاق افتاد و دیاز آرژانتینی در کجا موفق شد شطرنج فوتبال را از برانکو ببرد؟

باید از جو احساسی فاصله گرفت و قضاوت درستی در مورد قدرت حریف ارائه داد. طی چند ماه گذشته پرسپولیس و الهلال در مجموع چهار بار با یکدیگر بازی کردند. فرق دو تیم و فاصله شان را نباید با تک نتیجه 4 بر صفر اندازه گرفت. واقعیت سه تساوی است. یک بر یک در بازی اول. مساوی بدون گل در بازی دوم و تساوی دو بر دو در بازی آخر.

پس کلید حدف در کجاست؟ دقیقا در همان تک بازی که مساوی نشد و جالب تر اینکه الهلال چهار بار دروازه بیراوند را باز کرد. حالا کیفیت گل ها چگونه بود؟ از دو بازی مرحله گروهی فاصله می گیریم و تنها دو بازی نیمه نهایی را ملاک قرار می دهیم. پرسپولیس شش گل طی 180 دقیقه خورد و نکته عجیب و حیرت آور آنکه 5 تای این گل ها تقریبا روی ضد حمله حاصل شد. در پنج گل می شود آرایش پرسپولیس را هجومی دید که ناگهان با حرکت برق آسای مهاجمان حریف و اشتباهات مدافعان خودی این گل ها حاصل شدند. دیاز که بهتر از همه می دانست فرق فوتبالی تیم متمول و پر مهره او با تیم برانکو زیاد نیست و علی رغم اینکه دو تیم از بازی خانگی محروم بودند می بایست کار را یک جا تمام کند. آن هم جایی که برانکو  مجبور شود تیمش را هجومی کند. او هم این را می دانست. از این رو بازی رفت مرحله نیمه نهایی با حملات الهلال، بازی بهتر آنها و دفاع تقریبا متزلزل پرسپولیس شروع شد. دیاز محتاج گل اول بود. پرسپولیس جلو نکشید اما سرانجام نبود سید جلال حسینی در آن بازی و شایدم اشتباه مدافعان در آفساید گیری موجب شد الهلال به تنها گلش که در حالت هجومی به ثمر رسید، برسد. این گل کلید آرزوهای دیاز بود.

اما نه او و نه هیچ یک از بازیکنان الهلال در خواب هم نمی دیدند که واکنش پرسپولیس آن همه احساسی و توام با اشتباهات عجیب باشد. طی یک پاسکاری اشتباه بین خلیل زاده و فرشاد احمدزاده توپ به راحتی به حریف رسید و روی اولین ضد حمله الهلال به گل دوم.

دیاز همان لحظه بازی را برد. واکنش برانکو و بازیکنانش بدترین انتخاب بود. البته شاید هم آنها مقصر کامل نبودند چرا که بازی در زمین ابوظبی از لحاظ جوی و ماهوی نه بازی خانگی الهلال محسوب می شد نه پرسپولیس. شاید اگر بازی در ریاض بود برانکو  ریسک نمی کرد و به امید تلافی در جهنم یکصدهزار نفری تهران، بازی را با همان دو گل می بست. طبیعتا الهلال جسارت حمله و خوردن گل در خانه اش را نداشت و با حضور مدافعان و هافبک های پرسپولیس در زمین خودی گل های سوم و چهارم  دست کم به آن آسانی و خنده داری حاصل نمی شد.

از سوی دیگر از شانس بد برانکو، الهلال در همان آغاز نیمه دوم 10 نفره شد تا جسارت و ریسک پذیری پرسپولیس چند برابر شود. شاید اگر ریسک برانکو جواب می داد و همانند بازی با الاهلی، پرسپولیس ناگهان دو گل خورده را جبران می کرد الان این نوشته محلی از اعراب نداشت اما باید واقعیت را در نظر گرفت الهلال به مراتب تیم تر و بهتر و منسجم تر از الاهلی بود. نشان به همان نشان که کلا پرسپولیس بغیر از شوت نورالهی صاحب موقعیت جدی نشد.

برانکو دستور حملات همه جانبه را در نیمه دوم بازی رفت، صادر کرد اما تیمی که ناگهان چند روز قبلش فهمیده بود بهترین بازیکنش را به خاطر محرومیت چهار ماه در اختیار ندارد، شوکه تر از آن بود که بتواند حتی یک گل را جبران کند. زور الهلال و پرسپولیس تقریبا به یک اندازه بود اما در دفاع و ضد حمله نه. قرمزها جلو کشیدند بی توجه به آنکه الهلال متخصص ضد حمله است. کار همانجا تمام شد. درست در 45 دقیقه نیمه دوم و جایی که برانکو می بایست احترام بیشتری به  سرعت و دقت خط حمله حریف می گذاشت. جایی که باید درک می کرد بدون سید جلال حسینی و محمد انصاری خط دفاعش صد مرتبه ضربه پذیرتر است. همان لحظاتی که سرمربی قرمزها فراموش کرد صادق محرمی و شایان مصلح در ضد حملات حریف، تقریبا مردان از پیش شکست خورده هستند.

کار پرسپولیس در همان بازی شطرنج گانه بازی نخست تمام شد. نبود طارمی، مصدومیت حسینی، محرومیت انصاری و کامیابی نیا عواملی نبودند که باعث دریافت چهار گل شود.بله بخاطر این اتفاقات شانس با برانکو یار نبود اما اگر او از قدرت ویرانگر حریف در ضد حملات به خوبی آگاه بود دست کم روی همان دو گل اول بازی را می بست و دیگر منتظر معجزه در بازی برگشت نمی نشست. البته کدام بازی برگشت؟ وقتی خبری از 100 هزار هوادار خودی و زمین خودی نیست عملا بازی برگشتی نداریم. بارسا موفق شد شگفت آور ترین بازگشت تاریخ را برابر پی اس جی رقم بزند چون در نوکمپ  میزبان بود نه در لندن و رم و استکهلم !

برانکو حتی در بازی برگشت هم می توانست کمی از جو احساسی فاصله بگیرد و وقتی تیمش دو بر یک پیش افتاد بیجهت به دنبال گل سوم نمی رفت. بازی در تهران نبود، فشار تماشاگری وجود نداشت و همه می دانستند قرار نیست در آن فاصله باقی مانده اندک قرمزها 4 گل بزنند. شاید یک برد دو بر یک کمی از اعتبار خدشه دار شده را ترمیم می کرد ولی پرسپولیس بی جهت بازی را هجومی دنبال کرد تا باز هم روی اشتباهات تمام نشدنی شجاع خلیل زاده روی ضد حمله الهلال به گل تساوی برسد.

دو تیم در یک تورنمنت در بازه زمانی هشت ماهه چهار بار برابر هم قرار گرفتند که سه بار کار به تساوی کشید و یک برد 4 بر صفر. از این نتایج چه چیز دستگیرتان شد؟ یک تیم در یک بازی خودش باعث تحقیر خودش شد. برانکو شاید این  نتیجه را می بایست حتما یک بار تجربه می کرد تا دفعه بعد بداند همیشه شجاعت کلید برتری نیست. اگر از فرق بزرگ مربیانی مثل کی روش و برانکو حرف می زنیم دقیقا بحث بر سر همین جزئیات کوچک است که منجر به نتایج بزرگ می شود.

شفقنا