بررسی احتمال تغییر تاکتیک مونتلا در میلان

اسکای اسپورتز در پریویو بازی امشب میلان در لیگ اروپا نوشته احتمالا مونتلا سیستم بازی 3-5-2 در فاز هجومی و 4-4-2 در فاز دفاعی را امتحان می کند. 
یعنی ترکیب احتمالی بازی:
دوناروما
موساکیو بونوچی رودریگز (مدافع)
لوکاتلی (رجیستا)
کالابریا و بوناونتورا (وینگ بک)
سوسو و هاکان میانی 
کوترونه و سیلوا (مهاجم)

در این حالت یکی از دو بازیکن وینگ بک (قطعا کالابریا) در فاز دفاعی به دفاع سه نفره اضافه خواهد شد و با توجه به اینکه یک فول بک در دفاع سه نفره وجود دارد (رودریگز) دفاع خطی کامل می‌شود و سیستم بازی به 4-4-2 تغییر خواهد کرد.
روش پیشرفته آن را کنته در تیم ملی ایتالیا اجرا می‌کرد که بازیکن اضافه شونده به خط دفاع یک نفر ثابت نبود و با توجه به مکان از دست رفتن توپ یکی از وینگ بک های چپ و راست و حتی گاهی یکی از بازیکنان مرکز زمین به خط دفاعی اضافه می‌شدند و 4 نفر عقب را کامل می‌کردند (اوج جنون تاکتیکی کنته)
اگر خبر اسکای درست باشد همین که مونتلا برای دفاع به تغییر سیستم فکر کرده یعنی اینکه کم کم دارد با مختصات خاص 3-5-2 مدرن آشنا می‌شود. 3-5-2 سیستمی است که لایه های تو در توی زیادی دارد و دفاع منطقه‌ای را با مشکل جدی تداخل مواجه می‌کند. منتها همین موضوع که یک نفر را برای اضافه شدن همیشگی به خط دفاع انتخاب کند ممکن است بسیار مشکل ساز شود. بستن خط دفاع در هر لحظه با اضافه شدن یک نفر فقط از یک سمت توازن دفاعی را ممکن است با مشکل مواجه کند. البته بحث اصلی ماجرا اینجاست که در غیر این صورت اگر بخواهد روشی مشابه کنته به کار بگیرد، نیاز به تمرین تاکتیکی و هماهنگی دیوانه کننده‌ای دارد که نه کار هر بازیکنی است نه کار هر مربی. اینکه با توجه به اینکه توپ در کدام نقطه زمین از دست می‌رود، 4 بازیکن خط دفاع پوزیشن خود را تنظیم کنند اجرای بسیار پیچیده ای دارد. (چون فقط بازیکنان اضافه شونده نیستند که باید تغییر مکان بدهند، بلکه از سه مدافع مرکزی دوتا میانی و یکی فول بک خواهند شد).
بنابراین شاید برای شروع همین ورژن بسیار ساده تر آن بد نباشد. اینکه رودریگز (که همین حالا متمایل به سمت چپ خط دفاع سه نفره است) به سمت خط برود و موساکیو با تمایل به مرکز برای کالابریا جا باز کند و سوسو و بوناونتورا دو سمت خط میانی را بگیرند.
4-4-2 برای دفاع سیستم ساده و در عین حال موثری است. مربیان دیگری هم هستند که این کار را می‌کنند. مدت‌هاست الگری در یوونتوس سیستم هجومی 4-2-3-1 را در فاز دفاعی به 4-4-2 تبدیل می‌کند. سه لایه‌ای، ساده و موثر. با توجه به نتیجه بازی، خط پرس جلو و فاصله های بین سه خط هم به سادگی قابل تنظیم است و کمترین تداخل را دارد.
این تغییر تاکتیک یک نکته مثبت به جز تغییر فاز دفاعی هم دارد. دست کشیدن مونتلا از ایده «مهاجم سایه» در سیستم 3-5-2 که به گمانم بدترین ایده‌ای بود که او داشت. از دست رفتن عرض زمین در خط حمله، محو یک بازیکن در میان لایه های تو در تو (سوسو). بهترین حالت دو مهاجم بالای زمین این است که هر دو نقش مساوی به عهده بگیرند و با توجه به جهت طراحی حمله و با هماهنگی هم، اگر لازم باشد در عمق یا زوایا به طور متناوب حرکت کنند. این باعث انعطاف خط حمله می‌شود که می‌تواند عرض زیادی را پوشش دهد، در صورت نیاز فضای عمقی ایجاد کند در هر دو طرف یا مرکز زمین و انتخاب را برای خط هافبک افزایش دهد. در حالی که گذاشتن یک بازیکن به عنوان مهاجم سایه، و یکی به عنوان مهاجم نوک این انعطاف را به حداقل می‌رساند.
فقط اینکه بازیکنان میلان که به جز عده معدودی قبلا با مربیان تاکتیسین کار نکرده‌اند و خود مونتلا هم برای نخستین بار قرار است (مجددا اگر خبر اسکای درست باشد) چنین تاکتیکی را امتحان کند، تا چه حد می‌توانند درست اجرا کنند؟ 
پیاده کردن صحیح همین ورژن ساده از سیستم متغیر عیار مونتلا را نشان خواهد داد. کیفیت اجرای این تاکتیک به ما خواهد گفت که مونتلای جوان در مسیر رشد به سوی یک مربی تاکتیسین معتقد به سوییچ مداوم در زمین بازی قرار دارد (مانند لیپی یا کنته) یا به مسیری خواهد رفت که تکاملش آنچلوتی شدن است.