چهار نکته از شهرآورد ۸۴ / نیمکت ضعیفی که برانکو ساخته

به گزارش متافوتبال، روز گذشته استقلال موفق شد دربی هشتاد و چهارم را با نتیجه ۳ بر ۲ به سود خود به پایان برساند تا بالاخره بعد از مدت‌ها پرسپولیس طعم شکست را بچشد. در این بازی، قرمزهای پایتخت در حد انتظارات ظاهر نشدند. درعوض جوان‌های جویای نام علی‌منصور، توانستند پرسپولیس صدرنشین را مغلوب کنند. ایران‌ورزشی در گزارشی جالب و خواندنی به چهار نکته از این دیدار اشاره کرده که با هم آن را می‌خوانیم:

۱ - جلد دیروز ایران ورزشی به نقشه متفاوت منصوریان و برانکو برای شهرآورد ۸۴ اشاره داشت و با شروع بازی تفاوت مدل بازی دو تیم کاملا به چشم آمد. طبیعی بود پرسپولیس صدرنشین برای این بازی هم نقشه همیشگی‌اش را انتخاب کند؛ پاس‌های سریع و حرکات ترکیبی و پرسینگ هنگام از دست دادن توپ. برنامه اصلی استقلال با قربانی سرزن فرستادن توپ‌های بلند روی سر این مهاجم و استفاده از توپ‌های برگشتی بود و گل‌های اول و دوم استقلال با همین روش زده شد. برنامه استقلال بعد از گل دوم استفاده از ضدحملات سریع بود و در نیمه اول قبل از گل کاوه رضایی یک فرصت خوب را هم از دست داد.

برنامه استقلال در دفاع این بود که با عقب‌نشینی مدافعانش سرعت مهره‌های هجومی پرسپولیس را خنثی و حریف را مجبور به سانتر کند، چرا که با حضور پادوانی و رابسون خیالش روی توپ‌های بلند راحت بود. خط دفاعی استقلال تنها در شروع بازی غافلگیر شد و بعد از آن سازمانش را به خوبی حفظ کرد. در نهایت منصوریان که سال گذشته با نفت برانکو را غافلگیر کرد و قهرمانی را از پرسپولیس گرفت، این بار هم افکار برتری نسبت به همتای کرواتش داشت و رقابت را به لیگ برگرداند.

۲ - برانکو علاقه دارد تیمش را با ۱۶-۱۵ نفر ببندد و معتقد است با نفرات کمتر مدیریت بازیکنان نیمکت‌نشین راحت‌تر است، ولی این روش معایبی هم دارد که مهم‌ترین آن خستگی بازیکنان در فشردگی هفته‌های پایانی فصل و دست خالی مربی در صورت مصدومیت و محرومیت بازیکنان است. برانکو برای شهرآورد مجبور شد از چند بازیکن در پست‌های غیرتخصصی استفاده کند و همین یکی از مهم‌ترین دلایل افت پرسپولیس نسبت به بازی‌های قبلی بود. ماهینی که برای چهارمین بار در این فصل تغییر پست داده بود، نتوانست یک هافبک دفاعی موفق باشد و فضای مقابل دفاع را پوشش دهد. او در جنگ‌های تن به تن هم مطابق انتظار موفق نبود. فرشاد احمدزاده و رامین رضاییان دو بازیکن دیگری بودند که در پست غیرتخصصی بازی کردند. با شروع لیگ قهرمانان آسیا عمق کم نیمکت پرسپولیس می‌تواند به این تیم ضربه بزند و جابه‌جا کردن مهره‌ها که در بازی‌های آسان جوابگو بوده همیشه مشکل‌گشا نیست.

 - ۳ وقتی استقلال در شروع فصل یارگیری می‌کرد، کسی نمی‌توانست تصور کند که در شهرآورد با زکی‌پور، نورافکن، برزای، اسماعیلی و قربانی به میدان برود، چرا که آن روزها تمرکز اخبار بیشتر روی خریدهایی مثل بختیار رحمانی، وریا غفوری و کاوه رضایی بود. منصوریان اما به اجبار یا به اختیار در بازی‌های اخیر با این ترکیب جوان‌شده به میدان رفته و نتایج فوق‌العاده‌ای گرفته است. این چهارمین برد متوالی استقلال در لیگ برتر بود و اگر ده نفره شدن پیکان یا بحران ماشین‌سازی دلایلی برای کمرنگ کردن بردهای این تیم جوان بود، شکست دادن صدرنشین با تعداد زیاد ملی‌پوش را نمی‌توان کار کوچکی دانست. استقلال در این فاصله موفق شد با حذف السد به لیگ قهرمانان آسیا هم برسد.

نتایج اخیر استقلال این نظریه را که «فاصله بازیکنان در فوتبال ایران کم است» یک بار دیگر تقویت می‌کند. استقلال با بازیکنانی اوج گرفته که اکثرا تا یک سال قبل چهره‌های نسبتا گمنامی بودند. این قضیه برای پرسپولیس برانکو هم صادق است و این مربی سال گذشته استخوان‌بندی تیمش را با بازیکنانی ساخت که وجه بارز آنها ستاره بودن‌شان نبود.

 - ۴مصاحبه‌های بازیکنان پرسپولیس پیش از بازی نشان از غرور بیش از اندازه آنها بود. طارمی حتی می‌گفت برای شادی گل دومش در این بازی هم برنامه دارد. آنها به لطف نتایج خوب این فصل تصور می‌کردند بازی آسانی دارند و گل سریع سروش رضایی این باور را تقویت کرد. شاید کادر فنی هم مثل بازیکنان منتظر سه امتیاز آسان بود، چرا که نتوانسته بود به بازیکنانش درباره خطرات احتمالی این بازی هشدار دهد. همین غرور در غافلگیری پرسپولیس در نیم ساعت پایانی نیمه اول بی‌تاثیر نبود. آنها بعد از گل سروش تمرکز کافی نداشتند و وقتی به بازی برگشتند که کار از کار گذشته بود.