یادداشت سردبیر | آقای برانکو لطفا از آلگری یادبگیر!

در ایتالیا خیلی‌ها ماکسیمیلیانو آلگری، سرمربی یوونتوس را به سازشکاری و تن دادن به بازیکن‌سالاری متهم می‌کنند. دست کم تا هفته پیش که اوضاع به همین منوال بود. 
یکشنبه ۱۰ بهمن‌ماه ۱۳۹۵، یوونتوس در دیداری خارج از خانه، مهمان ساسولو بود. شاگردان آلگری ۲ بر صفر جلو بودند و او تصمیم گرفت پائولو دیبالا را در دقیقه ۷۸ بازی تعویض کند. عکس‌العمل دیبالا اما عجیب بود؛ بازیکنی سال‌های حضورش در تورین هنوز به عدد انگشت‌های یک دست هم نرسیده، پس از تعویض در مسابقه‌ای که سرنوشتش مشخص بود و تعویضش هم درواقع برای حفظ خودش برای بازی های آتی صورت گرفته بود، دست آلگری را پس زد و با حالتی خشمگین راهی نیمکت شد!
عکس‌العمل آلگری بعد از این اقدام دیبالا هیچوقت به تندی عمل مهاجم نبود. بعد از آن رسانه‌های ایتالیایی خبرهایی از بی‌احترامی استفان لیختشتاینر به آلگری را هم مخابره کردند تا نوبت به ماجرای لئوناردو بونوچی، یکی از بازیکنان قدیمی تیم رسید. او در جریان پیروزی 4-1 یووه مقابل پالرمو، در جلوی دیدگان هزاران بیننده تلویزیونی شروع به بحث و فریاد زدن بر سر آلگری کرد تا دیگر کاسه صبر آلگری سازشکار لبریز شود.
اینبار آلگری مصمم بود که بازیکن را تنبیه کند و او را در بازی مهم و حیاتی با پورتو در چارچوب مسابقات حذفی لیگ قهرمانان اروپا روی سکوها نشاند.
ماجرا البته به همین سادگی نبود. بر اساس گزارشی که روزنامه ریپابلیکای ایتالیا منتشر کرده، باشگاه بعد از بازی با پالرمو از بونوچی دفاع کرده و این مدافع هم هرگز حاضر به عذرخواهی نشده بود. کار انقدر بالا می‌گیرد که آلگری اصولا آرام تهدید به استعفا می‌کند. مدیران باشگاه یووه هم که نمی‌خواستند تیم صدرنشین‌شان را وارد حاشیه بیشتر کنند، عاقبت مجبور می‌شوند پشت سرمربی خود در بیایند. نتیجه؟ بونوچی وقتی متوجه می‌شود واقعا در لیست بازی لیگ قهرمانان حضور ندارد، از سرمربی تیم عذرخواهی می‌کند. آلگری هم فروتنانه عذرخواهی او را می‌پذیرد و بعد از برد ۲ بر صفر در زمین پورتو می‌گوید: «بونوچی بابت اتفاقی که رخ داد متاسف است و عذرخواهی کرده بنابراین این ماجرا تمام شده محسوب می شود.»

این‌ها را گفتم که برسیم به ماجرای رامین رضاییان و برانکو ایووانکوویچ. رامین در ابتدای فصل پرسپولیس را تنها می‌گذارد، جواب تلفن‌های مسوولان و مربیان تیم را نمی‌دهد و از اینستاگرامش پیامی مبنی بر حضور در ترکیه مخابره می‌کند. در این بین حتی مهدی طارمی را هم با خود به ریزه‌اسپور می‌برد و پرسپولیسی‌های بسیاری را با خود دشمن می‌کند. ماجرا اما همین‌جا مختومه نمی‌شود. اوضاع ترکیه بهم می‌ریزد و ابتدا طارمی و بعد هم رضاییان تصمیم به بازگشت می‌گیرند. برانکو به درستی و برخلاف منشی که قبلا از او سراغ داشتیم، راضی به بازگشت رامین به تیمش نمی‌شود. او هم از نظر اخلاقی از او رنجیده بود و هم از لحاظ فنی نیازی به رضاییان نداشت. تیمش ۲ مدافع راست با کیفیت(حسین ماهینی و صادق محرمی) را در لیست داشت و بهتر بود جای خالی لیستش را با خرید یک مدافع چپ کلاسیک پر کند. رضاییان البته یکی از بهترین مدافعان راست ایران است اما در آن زمان، ماهینی به خوبی از عهده وظایفش در پست دفاع راست برآمده بود. با این همه فشار مدیران پرسپولیس به برانکو باعث شد او رضاییان را در جمع شاگردانش بپذیرد. البته که در پستی جدید که از اتفاق به نفع رضاییان هم بود؛ بازی در پست هافبک راست که آزادی عمل بیشتری به رضاییان می‌داد. با این همه او در میانه فصل ثابت کرد برانکو حق داشته که از ابتدا نظری روی او نداشته. رضاییان که بی‌شک یکی از بهترین استعدادهای فوتبال ایران در چند سال اخیر است، هنوز اصول حرفه‌ای‌گری را نمی داند. ابتدای فصل به بدترین شکل ممکن تصمیم می‌گیرد از پرسپولیس جدا شود و وقتی با سفارش این و آن به تیم برمی‌گردد بازهم مطیع تصمیمات سرمربی نمی‌شود. به وضوح از تعویض‌ شدن‌هایش ناراحت و عصبانی می‌شود و به مدد حمایت تماشاگران پرسپولیس خودش را تافته جدابافته تیم می‌داند. اخبار رسیده از امارات حاکی از آن است که او حتی امروز و بعد از اخراج شدن توسط برانکو هم حاضر نشده دوبی را ترک کند و بلیط بازگشت به تهران را پس زده. او شاید امیدوار است تا فردا فرجی شود و با تماس این و آن دوباره به جمع سرخ‌پوشان بازگردد و همه این‌ها به برانکو بستگی خواهد داشت. آیا او راه آلگری را می‌رود یا می‌خواهد همچنان به بازیکنان این پالس را بدهد که برای انجام هرکاری آزادند؟