وداع با پدرخوانده؛ درس‌های کلوپ و دورتموند برای سیمئونه و اتلتیکو؛ جدایی بهترین راه است

به گزارش متافوتبال و به نقل از مارکا، معروف شده بود که بین حرکات دست دیگو سیمئونه و بازی اتلتیکو مادرید رابطه‌ای برقرار است. حداقلش اینکه با هدایت مربی آرژانتینی که مثل یک رهبر ارکستر عمل می‌کرد، تیمش خوب می‌نواخت و هواداران حاضر در ویسنته کالدرون می‌دانند باید چه کنند اما گویا این رابطه رو به افول گذاشته. قطعا این فصل در کارنامه کاری سیمئونه به‌عنوان مربی اتلتیکو ممتاز محسوب نمی‌شود.
او شاید در این شش سال کار در تیم دوم پایتخت اسپانیا موفقیتی بی سابقه را به نام خود ثبت کرده اما اثرگذاری‌اش در باشگاه روند نزولی را طی می‌کند.
در لالیگا چهارم هستند با هفت امتیاز اختلاف نسبت به رئال مادرید که دو بازی هم کمتر انجام داده و حالا با حذف از جام حذفی به دست بارسلونا، شاید داستان موفقیت‌های سیمئونه در اتلتیکو به صفحات آخر نزدیک شده باشد.
خیلی‌ها چند ماه پیش نشانه‌های این تنزل را دریافتند اما نکته اینجا بود که سیمئونه به‌عنوان پدرخوانده اتلتیکو مادرید مدرن باید تا زمان انتقال به ورزشگاه جدید تیم، واندا متروپولیتانو، می‌ماند هرچند این ماندن در عمل ضررش بیشتر از نفعش باشد.
او باید به یورگن کلوپ نگاه کند. این مربی آلمانی به خاطر تبدیل کردن بوروسیادورتموند به یک قدرت اروپایی که الان هم هست، شهرت و اعتبار دارد و تیم بوندس لیگایی با شخصیت کلوپ در هم تنیده شدند. در اتلتیکو و سیمئونه هم همین داستان است و این دو آینه یکدیگر هستند.
کلوپ در فصل پایانی حضورش در دورتموند بیشتر برای این تیم دردسر بود تا کمک. فصل آخر چیزی کم از فاجعه نداشت و حفره‌های بزرگی در آن «دیوار زرد» هواداران به وجود آمد و بهترین کار برای باشگاه و مربی این بود که راهشان را از یکدیگر جدا کنند. حالا دورتموند به وسیله توماس توخل متحول شده و باز خودش را به‌عنوان تیم دوم آلمان مطرح کرده و لذت و هیجانی که در فصل آخر کلوپ از دست داده بود، دوباره به دست آورده. این احساس وجود دارد که نه فقط به خاطر سیمئونه، اتلتیکو باید به خاطر خودش تغییری ایجاد کند.
سیمئونه و کلوپ ویژگی‌ها و خصوصیات مشابهی دارند. البته سبک فوتبال تیمشان با یکدیگر خیلی متفاوت است اما از نظر شخصیتی و خلقیات حداقل با هم قابل مقایسه‌اند. به همین دلیل جدا شدن راهشان از باشگاهی که آن را ساخته‌اند، یک ریسک است. دورتموند می‌توانست به همان راهی برود که منچستریونایتد بعد از جدایی سر الکس فرگوسن پیمود اما اتلتیکو می‌تواند راهی برای دوران پسا سیمئونه بیابد و خیلی زود به ثبات برسد.
جنبه شخصی قضیه را هم باید در نظر گرفت. کلوپ که در دورتموند به‌عنوان یکی از بهترین مربی‌های اروپا مطرح شد، ممکن است در یکی دو ماه اخیر در لیورپول با مشکلاتی مواجه شده باشد اما تا قبل از سال جدید در متحول کردن یکی از غول‌های خفته فوتبال انگلیس عملکرد موفقی داشت. سیمئونه هم به یک چالش جدید نیاز دارد، شاید در اینترمیلان که حضورش در این تیم اجتناب ناپذیر به نظر می‌رسد یا شاید در لیگ برتر.
اتلتیکومادرید در طول فصل 2017-2016 نشان داده دیگر روحیه سیمئونه را ندارد. استایل مربیگری این آرژانتینی دیگر در همه جای تیم دیده نمی‌شود، آنها مثل قبل در دفاع محکم نیستند، روی ضربات شروع مجدد فرصت طلبی نمی‌کنند و وقتی لازم باشد از قدرت روانی فوق‌العاده شان خبری نیست.
دورتموند و کلوپ ثابت کردند چطور می‌شود از هم جدا شد و هر دو وضعیت بهتری پیدا کرد. صرفنظر از هر اتفاقی که بیفتد، سیمئونه در تاریخ اتلتیکو جاودان است. او معمار باشگاهی است که در سال 2017 در این جایگاه قرار دارد اما شاید وقتش رسیده باشد که این قطعه هنری را برای دیگری به یادگار بگذارد تا متحولش کند.

ترجمه از ایران‌ورزشی