جنگ روانی دیگر در لیگ برتر نیست / اصطلاحات جدید در فوتبال انگلیس؛ از دفاع ۳ نفره تا توپ دوم

به گزارش متافوتبال، در فصلی از لیگ برتر که جذاب‌ترین رقابت میان مربیان را در طول تاریخ این مسابقات تجربه می‌کند، اصطلاحات و عبارات فوتبال هستند که زیاد استفاده شده‌اند. «دفاع سه نفره» یکی از آنهاست که به لطف آنتونیو کونته و تغییر تاکتیکی او در چلسی در ماه سپتامبر سر زبان‌ها افتاده است. «توپ‌های دوم» یکی دیگر بوده که پپ گواردیولا در لابه‌لای حرف‌هایش برای ابراز تعجب از وابستگی فوتبال جزیره به این توپ‌ها استفاده کرد اما این فصل یکی از اصطلاحاتی که در فصول گذشته زیاد به گوش می‌رسید خبری نیست: «جنگ روانی». این واقعا عجیب است بخصوص با سابقه‌ای که تاریخ لیگ برتر در استخدام مربیان جنجالی دارد. در روزهای اول، همه چیز تقریباً به صورت انحصاری درباره جنگ روانی سرالکس فرگوسن علیه سایر مربیان بود. روزنامه ایران‌ورزشی گزارشی جالب و خواندنی از ESPN ترجمه کرده که با هم آن را می‌خوانیم:
یکی از قربانیان زخم زبان‌های فرگوسن، کنی دالگلیش، همتایش در بلکبرن بود که به دنبال از دست دادن فرصت قهرمانی لیگ، خودش و تیمش به «دون لوچ» تشبیه شدند همان اسبی که سال 1956 فرصت قهرمانی در رقابت‌های «بزرگ ملی» را از دست داد زمانی که از روی یک مانع خیالی پرید اما هنگام فرود نتوانست کنترلش را حفظ کند و نقش بر زمین شد تا در حالی که پیشتاز کورس قهرمانی بود، از رقبایش جا بماند. پاسخ دالگلیش به مربی اسکاتلندی شیاطین سرخ هم این جمله به یادماندنی بود: «دون لوچ چیست؟ دریاچه‌ای در اسکاتلند.
رقیب بعدی فرگوسن، آرسن ونگر بود و بدون شک او اولین شخصی بود که جرأت کرد در بازی‌های روانی که فرگوسن تبحر داشت برابر او قرار بگیرد. زمانی که فرگوسن ادعا کرد به خاطر فشرده بودن برنامه بازی‌های منچستریونایتد در فصل 1997-1996، فصل باید طولانی‌تر شود، ونگر به درستی ادعای همتای اسکاتلندی‌اش را رد کرد. ونگر گفت: «نمی‌شود که فصل را طولانی‌تر کنیم تا منچستریونایتد بتواند استراحت کند و همه چیز را ببرد.» حرف ونگر فرگوسن را عصبانی کرد و او جواب مربی فرانسوی آرسنال که سابقه مربیگری در لیگ ژاپن را داشت اینطور داد: «او یک تازه‌کار است که باید عقایدش را برای فوتبال ژاپن نگه دارد. آن اولین باری بود که ونگر به معنای واقعی زخم زبان خوردن از مربیان تیم‌های رقیب را تجربه کرد.
فرگوسن و ونگر تا فصل 2005-2004 داشتند تمامی جام‌های فوتبال انگلیس را میان خودشان تقسیم می‌کردند تا اینکه ژوزه مورینیو از راه رسید و در اولین فصل مربیگری‌اش در چلسی قهرمان لیگ برتر شد. مورینیو هم مانند ونگر برای حمله کردن به فرگوسن در بدو ورودش به فوتبال جزیره تمایل نشان داد و این کار را حتی پیش از آنکه پایش را در انگلیس بگذارد انجام داد.
آقای خاص که پورتوی تحت هدایتش در بازی اول دور دوم فصل 2004-2003 لیگ قهرمانان اروپا، منچستریونایتد را 2 بر یک شکست داده بود، به ادعای فرگوسن درباره اینکه بازیکنان پورتو شیرجه می‌زدند پاسخ داد و گفت فرگی اوقاتش تلخ است چون تیمش به تیمی باخته که یک دهم قیمت تیم او را دارد. صحنه قد علم کردن یک مربی نسبتاً جوان و کم تجربه مقابل فرگوسن، اتفاقی معمول نبود.
بعد از حذف کردن یونایتد، پورتو در دور بعد لیگ قهرمانان اروپا با لیون روبه‌رو شد. مورینیو در پاسخ به این سوال که آیا تیمش با شیوه‌ای متفاوت برابر نماینده فرانسه قرار خواهد گرفت، لبخندی زد و گفت: «جنگ روانی نه». مورینیو و فرگوسن به ندرت پیش آمد که در فوتبال جزیره برای یکدیگر رجزخوانی کنند اما زمانی که آقای خاص به اسپانیا رفت تا هدایت رئال را برعهده بگیرد، جنگ روانی میان او و فرگی دوباره آغاز شد. فصل 2013-2012 زمانی که من‌یونایتد فرگوسن مقابل رئال مورینیو قرار گرفت، فرگی درباره همتای پرتغالی‌اش به کنایه گفت: «او فوتبال هم بازی می‌کند. او در انجام این کار تبحر دارد اما شما هرگز نمی‌دانید که او قرار است کدام بازی را انجام دهد. من وارد این مسیر نمی‌شوم و می‌گذارم که خودش با آن کنار بیاید.»
رافائل بنیتس، مربی سابق لیورپول هم جزو قربانیان زخم زبان‌های فرگوسن بوده است که معروف‌ترینش مسخره شدن حرفهایش در سال 2009 توسط فرگی بود وقتی که برخی «حقایق» سخت را به میان آورد، آن هم درست پیش از آنکه مقطع ناکامی‌های لیورپول برای کسب نتیجه آغاز شود. استیون جرارد، کاپیتان سابق لیورپول که از جنگ روانی مربی‌اش و فرگوسن ناراحت بود، درباره آن اتفاق گفت: «از رافا بعید بود که اینطور احساسی حرف بزند. خشم در رفتارش موج می‌زد. رافا پرخاشگر و پارانویایی شده بود. او داشت خودش را تحقیر می‌کرد. فاجعه بود. نمی‌توانستم درک کنم که چرا با فرگوسن که استاد جنگ روانی است درافتاده وقتی که تیمش با آرامش در صدر جدول رده‌بندی قرار داشت.» اما از زمان بازنشستگی فرگوسن در 2013، جنگ‌های روانی کمتر شده و حتی مورینیو که در ایتالیا با رانیری و در اسپانیا با گواردیولا جنگ‌های شدیدی راه می‌انداخت هم آرام‌تر شده است.
در هر حال، تمرکز کامل روی حوادث زمین به جای جنگ‌های روانی و لفظی، بیشتر باعث پیشرفت فوتبال است.