«استعداد» هدر رفته؛ رامین رضاییان خیال آرام گرفتن ندارد

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه ایران‌ورزشی، از سه سال و اندی پیش که رامین رضاییان در بازی‌های راه‌آهن هر چه بیشتر جلب‌ نظر کرد، مشخص بود که وی بازیکن بااستعدادی است و در سطح ملی هم اوج خواهد گرفت اما جاه‌طلبی‌های پایان‌ناپذیر، وی را به نقطه کنونی کشانده که چندان جای مباهات ندارد. پیستون راستی که می‌تواند قبضه‌کننده این پست لااقل در 4 سال باقیمانده از دهه 1390 باشد، حاشیه‌های متعددی در فصل جاری در پرسپولیس (که از راه‌آهن به آن کوچ کرد) آفریده است و حتی فصل پیش نیز به سبب ارادت زیادی که به کارلوس کی‌روش دارد شائبه‌های فراوانی را نسبت به خود در جمع سرخ‌ها ایجاد کرده بود.

وقتی سرمربی تیم ملی براساس برخی اقوال و گفته‌ها از ملی‌پوشان خواست خود را در بازی‌های جام حذفی خسته نکنند تا برای تیم ملی سرحال بمانند، رضاییان مدعی آسیب‌دیدگی‌اش شد و این مساله برانکو ایوانکوویچ را به شدت از وی دلسرد کرد و رضاییان این دلسردی را زمانی بیشتر ساخت که در شروع این فصل به ترکیه رفت و سپس از ماندن در تیم ریزه‌اسپور این کشور پشیمان شد و به تهران بازگشت و توقع داشت که سرمربی کروات سرخ‌های تهرانی بلافاصله او را به ترکیب ثابت برگرداند که بدیهی بود وی این کار را نکند.

این پایان ماجرا نبود
مراتب تنزل در حیات مدافع راست تقریبا فیکس تیم ملی به همین ختم نشد و او پس از نشان دادن نارضایتی‌اش از ماجرای نیمکت‌نشینی در بسیاری از اوقات طی فصل جاری، در سفر خارجی قرمزها به امارات برای بازی با الوحده در لیگ قهرمانان ماجرایی را با مشارکت علی علیپور آفرید که لابد شنیده و خوانده‌اید و می‌دانید.
 از زمان نشناسی او همین بس که وی این کار را درست در زمانی انجام داد که اعتماد نسبی برانکو را از نو جلب کرده و تا حدی به ترکیب قرمزها برگشته بود. رضاییان حتی حاضر نشد برخلاف شریکش در دعوا (علیپور) فرمان دیپورت از سوی ایوانکوویچ را بپذیرد و به قول خودش در امارات ماند تا بازی سه‌شنبه شب قرمزها را از نزدیک ببیند.

غیرقابل اعتماد
مجموعه این عناصر از بازیکن بسیار بااستعدادی که می‌تواند تکیه‌گاه بزرگ پرسپولیس و تیم ملی در حال حاضر و سال‌های پیش‌رو باشد بازیکنی ساخته که نمی‌توان به وی اعتماد کرد.
 به درست یا غلط او را بازیکنی توصیف می‌کنند که برای جلب رضایت کی‌روش و عضویت در تیم ملی هر کاری انجام می‌دهد و او را فردی معرفی می‌کنند که حتی وقتی بحث انتقالش به لیگ ترکیه پیش می‌آید، به شدت می‌کوشد این امر را نتیجه علاقه باشگاه به جذب بازیکن تازه‌ای در پست تخصصی خود توصیف کند.
 رضاییان وقت کلانی را که باید صرف پیشرفت هر چه بیشتر فنی‌اش می‌شد صرف حاشیه‌ها و بازی‌های روحی روانی جدید با این و آن کرده و هر چند بازیکن خوب و تاثیرگذاری است اما کاری کرده است که ابتدا عیب‌هایش که کم هم نیستند دیده شوند و قابلیت‌هایش به چشم نیایند.

بدون «عوض»
رضاییان آنقدر که از پرسپولیس کمک و محبت دیده، به همان حد به این باشگاه ارزانی نداشته زیرا وقتش به ملاحظات جنبی گذشته است.
شاید او تعداد گل‌ها و پاس‌های گلش را مطرح و روی همین مساله به عنوان اسناد موفقیتش در تیم ملی مانور داده و آنها را عمده کند اما وقتی در نظر می‌گیریم که اینها در ازای چه حاشیه‌هایی برای پرسپولیس ایجاد شده است، به این نتیجه می‌رسیم که برخی دستاوردهای رضاییان «ارزش‌»اش را نداشته و او استعداد خود را به هدر داده است.

فرصت جبران هست اما...
باقی ماندن سال‌هایی طولانی از دوران شکوفایی این فرصت را به رضاییان می‌دهد که در سال‌های بعدی جبران مافات کند اما آنچه روی داده قابل پاک کردن نیست و آن ایجاد دردسرهایی است که هیچ بهره‌ای برای او و باشگاهش نداشته و حتی بر بازی‌های ملی او نیز بی‌تأثیر نبوده است.
 حتی سرمربی پرتغالی تیم ملی نیز به او توصیه کرده که منافع باشگاهش را در اولویت قرار بدهد اما انگار رضاییان خیال آرام گرفتن ندارد و این برای او و همه دور و بری‌های وی بسیار بد است.