ونگر، مورینیو و جایگاهی که از دست می رود

به گزارش متافوتبال، این روزها آرسن ونگر و ژوزه مورینیو، روزهای خوبی را در لیگ برتر جزیره سپری نمی‌کنند. در حال حاضر آرسنال و منچستر یونایتد به ترتیب در رده پنجم و ششم جدول قرار گرفته‌اند و با اختلاف امتیاز زیادی که نسبت به صدر پیدا کرده‌اند، امید چندانی به قهرمانی در لیگ ندارند. شفقنا در گزارشی جالب و خواندنی به این وضعیت این دو مربی و موفقیت مربیان جوان‌تر در لیگ برتر اشاره کرده که با هم آن را می‌خوانیم:

این روزها، شاید بدترین روزهای دوران ورزشی طولانی آرسن ونگر در مقام هدایت آرسنال باشد.  این مربی کهنه کار فرانسوی که با مغلوب شدن برابر لیورپول در آنفید جایگاه چهارمی آرسنال را به تیم یورگن کلوپ واگذار کرد، بعد از شکست 5-1 برابر بایرن مونیخ ( 10-2 در مجموع) تحت شدیدترین فشارها از سوی رسانه ها و طرفداران آرسنال ،و حتی گفته می شود بعضی از بازیکنان و مدیران باشگاه آرسنال، قرار گرفته است و حالا خود را در وضعیتی آن چنان ناامید کننده می بیند که شاید تنها تسلای خاطر به او این باشد که دشمن دیرینه اش یعنی ژوزه مورینیو هنوز یک پله پایین تر از او قرار دارد.

البته مورینیو در حال حاضر به اندازه ونگر تحت فشار نیست اما این مربی سرشناس پرتغالی هم در اولدترافورد روزهای خوبی را تجربه نمی کند و با آن مورینیوی پراقتدار سالهای نه چندان دور فاصله زیادی دارد.

ونگر و مورینیو حالا جایگاه که مدتها در دست آنها بود و آنها به عنوان دو تن از بزرگترین مربیان حاضر در لیگ جزیره بر سر به دست آوردن آن درگیر بودند، را به مکتب جدیدی از مربیان جوانتر واگذار کرده اند. مربیان خوش فکر با تاکتیک های مدرنتری که اکنون هر چهار جایگاه اول لیگ برتر را تصاحب کرده اند تا جایی برای تیم های ونگر و مورینیو باقی نماند.

از فصل 2017-2016 به عنوان فصلی نام برده می شد که ستاره های بزرگ لیگ جزیره نه در مستطیل سبز که روی نیمکت های داغ مربیگری می درخشند. پپ گواردیولا بعد از موفقیت هایی کم نظیر در بارسلونا و بایرن مونیخ، این فصل نهایتا به منچسترسیتی آمد تا در رقابتی ترین لیگ فوتبال اروپا هم ارزش های خود را اثبات کند. گواردیولا یک پروژه انقلابی و البته پرهزینه برای تبدیل منچسترسیتی به یک ابر قدرت را کلید زد تا این تیم نه تنها در فوتبال انگلیس بلکه در اروپا خودنمایی کند. البته پروژه گواردیولا نسبتا خوب پیش می رود اما این مربی پرافتخار کاتالان خیلی زود خود و تیمش را تحت الشعاع یک مربی تازه وارد دیگر دید.

آنتونیو کونته که با احیای یوونتوس به عنوان قدرت مسلط فوتبال ایتالیا و همچنین ارائه بازی های خوب با تیم ملی ایتالیا در یورو 2016، چشم ها را خیره کرده بود، تابستان گذشته به استمفوردبریدج آمد تا جایگاهی که مدتها در دست مورینیو بود را اشغال کند. عملکرد کونته با چلسی آنقدر خوب بود که هواداران چلسی خیلی زود جدایی جنجالی مورینیو را فراموش کردند و به مربی ایتالیایی جدیدشان دل بستند. چلسی با کونته حالا با 10 امتیاز اختلاف در صدر جدول است و به نظر می رسد که هیچ نمی تواند این فصل راه رسیدن آنها به جام قهرمانی لیگ برتر را سد کند.

در بالای جدول رده بندی، کونته و گواردیولا دو سرمربی خاص دیگر را در کنار خود می بینند. مائوریسیو پوچتینو چند سالی است که تاتنهام را به یک قدرت ترسناک در لیگ برتر تبدیل کرده و این تیم از یک تیم درجه دو که همواره زیر سایه بزرگان سنتی فوتبال انگلیس بود، حالا به تیمی بلند پرواز تبدیل شده است. پوچتینو با به کار گیری بازیکنان جوان و با استعداد و استفاده از یک فوتبال مدرن، تاتنهام را به تیمی تبدیل کرده که نه تنها بازی های جذابی ارائه می دهد بلکه خوب هم نتیجه می گیرد. آنها فصل گذشته تا یک قدمی فتح لیگ رفتند و این فصل هم اگرچه بعید است دیگر بتوانند به چلسی برسند اما رده دوم را فعلا از آن خود کرده اند.

یورگن کلوپ آلمانی هم برای احیای لیورپول این فصل پروژه خود را در آنفیلد پیگیری می کند. این مربی خاص که زمانی توانسته بود تک قطبی بایرن مونیخ در فوتبال آلمان بشکند و دورتموند را دو بار پیاپی قهرمان بوندس لیگا کند، این امید را به سرخپوشان لیورپول تزریق کرده که آنها بتوانند پس از سالها دوباره طعم قهرمانی در لیگ برتر را بچشند. البته عملکرد ضعیف تیم کلوپ در ابتدای سال 2017 باعث شد که آنها امتیازات زیادی را از دست بدهد و در کورس قهرمانی از چلسی عقب بیافتند اما لیورپول با کلوپ نشان داده که یک تیم پرقدرت است. آنها در این فصل در مقابل هیچ یک از ابرقدرت های فوتبال انگلیس شکست نخوردند و آرسنال را در دو بازی رفت و برگشت شکست دادند و مورینیو با منچستریونایتد هم به زحمت و با ارائه یک بازی تدافعی توانست دو تساوی از آنها در آنفیلد و اولدترافورد بگیرد.

زمانی که سر آلکس فرگوسن در سال 2013 بازنشسته شد، این فرصت برای ونگر و مورینیو شکل گرفت تا خود را به عنوان بزرگ مربیان لیگ برتر اثبات کنند. با این حال، در دو سه اخیر هیچ کدام از این دو مربی نتوانسته خود را به آن جایگاهی بزرگی برساند که سر آلکس فرگوسن در دوران طولانی حضور خود در فوتبال انگیس، توانست به آن دست یابد.

آرسن ونگر که زمانی به فرگوسن مقایسه می شد، در چند سال اخیر نتوانسته جام باارزشی با آرسنال کسب کند و اصرار او بر ماندن در شرایطی که بسیاری از طرفداران آرسنال خواهان رفتن او هستند، باعث شد که به چهره او به عنوان اسطوره باشگاه آرسنال خدشه وارد شود. این در حالی است که فرگوسن هیچگاه محبوبیت خود بین طرفداران منچستریونایتد را از دست نداد و حتی زمانی که از تصمیم به بازنشستگی گرفت هم خیلی از هواداران امیدوار بودند که او همچنان در راس باشگاه بماند.

ژوزه مورینیو هم که در دور دوم حضورش در چلسی می خواست برای حداقل یک دهه در این تیم بماند تا او هم مانند فرگوسن و ونگر به یک چهره ای اسطوره ای در مقام هدایت چلسی تبدیل شود، پس از اختلافات دامنه داری که با بازیکنان و سران باشگاه پیدا کرد، نهایتا از این تیم اخراج داشت. او حالا جای فرگوسن در اولدترافورد را گرفته است اما راه دشواری برای رسیدن به افتخاراتی دارد که فرگی با من یونایتد کسب کرد.

حالا با حضور چندین مربی جدید و بلند پرواز، ونگر و مورینیو نه تنها جایگاه خود به عنوان جانشین فرگوسن را از دست رفته می بینند، بلکه فراتر از آن شاید دیگر مربیانی مانند کونته، گواردیولا و ونگر دیگر هیچگاه به آنها اجازه قدرت نمایی در لیگ برتر را ندهند.