سوال روز | چرا پرسپولیسی‌ها برانکو را دوست دارند؟

به گزارش متافوتبال و به نقل از روزنامه ایران ورزشی، 15سال قبل وقتی تیم زیر 23 سال ایران با دو ستاره بزرگسال قهرمان بازی‌های آسیایی بوسان شد هنوز هیچ کس برانکو را به‌عنوان یک مربی موفق نمی‌شناخت. درخشش در جام ملت‌های آسیای 2004 و مقام سومی- که اگر ناداوری بازی با چین نبود فینال در دسترس به نظر می‌رسید - هم این عنوان را به مرد مودب کروات نرساند و انگار هنوز او زیر سایه نام بزرگ چیرو و ناکامی در راه رسیدن به جام جهانی 2002 گم بود و همه این افتخارات به‌عنوان تقلایی برای خودنمایی و باز کردن راهی به سوی قلب مردم به شمار می‌آمد.
صعود بی دردسر به جام جهانی همان چیزی بود که سال‌ها از مربیان بزرگ خارجی و داخلی که در راس کادر فنی تیم ملی قرار می‌گرفتند طلب می‌کردیم اما پروفسور این مهم را به فوتبال ایران هدیه داد. بعد از صعود به جام جهانی برانکو مربی موفقی در فوتبال ایران به حساب می‌آمد و یکی از بهترین خارجی‌هایی که روی نیمکت تیم ملی نشسته اما اتفاقات جام جهانی و شرایطی که پیش آمد دوباره او را از فوتبال ایران دور کرد.
در آن سال‌ها حتی مقطعی که برانکو به‌عنوان مربی موفق در فوتبال ایران خودی نشان داده بود او به لحاظ محبوبیت همسنگ اعتبار فنی‌اش صعود نکرده بود.برانکو نه کاریزما و سیاهکاری‌های چیرو را بلد بود نه می‌توانست با جمله‌های فریبنده و کارهای عجیب از راه‌های میانبر به قلب فوتبال دوستان ایرانی راه یابد.
او برای این مهم روش درست را انتخاب کرده بود؛ کار، تلاش و نتیجه گرفتن و کسب افتخار اما نمی‌دانست که اینجا در ایران همیشه روش اصلی دیر جواب می‌دهد.
همین شد که وقتی برانکو از ایران رفت و چند سالی این طرف‌ها آفتابی نشد او را به‌عنوان بهترین مربی خارجی بعد از انقلاب شناختند.قبل از این هر چند صعود بی دردسر به جام جهانی و البته کسب عنوان سومی جام ملت‌ها او را در زمره مربیان موفق قرار داده بود اما بسیاری از اهالی رسانه و هواداران فوتبال به خاطر ارائه فوتبال محتاطانه و انتخاب سیستم‌هایی که ظاهرا و در نگاه عوامانه به سیستم‌های تدافعی شبیه بود از برانکو به‌عنوان مربی موفق و البته محبوب شان یاد نمی‌کردند اما ده سال بعد همه چیز انگار عوض شده بود.
در یک نظرسنجی برانکو به عنوان موفق ترین مربی خارجی بعد از انقلاب شناخته شد و همین می‌توانست زمینه بازگشت سه باره‌اش به فوتبال ایران را فراهم کند و البته رسانه‌ها و فوتبال‌دوستان با آغوش باز او را پذیرا باشند.
حالا نزدیک به دوسال از بازگشت برانکو به فوتبال ایران می‌گذرد اما پروفسور طی این مدت کاری کرده که تقریبا دوست و دشمن از او به‌عنوان یک مربی موفق یاد کنند و البته به لحاظ محبوبیت به جایی برسد که قطعا هیچ مربی خارجی تاکنون به آن دست نیافته بود.
برانکو برای بازگشت به فوتبال ایران حضور در پرطرفدارترین تیم باشگاهی را انتخاب کرد و می‌دانست در صورت موفقیت و افتخارآفرینی در کسب عنوان بهترین، رقیبی نخواهد داشت. برانکو در شش هفته ابتدایی حضورش در پرسپولیس تیم بحران زده‌ای را تحویل گرفت و البته نتایج اصلا خوب نبود اما این شناخت نسبی پایه‌ای شد برای تشکیل تیم دلخواه خودش.
تیم دلخواه او در فصل گذشته شروع خوبی نداشت اما به یکباره اوج گرفت و وارد کورس قهرمانی هم شد اما در نهایت عنوان قهرمانی را از دست داد.با این حال همه از برانکو و تیمش راضی بودند چرا که او پرسپولیس را به آنچه هوادارانش سال‌ها در ذهن شان جست و جو می‌کردند نزدیک کرده بود.پرسپولیس فصل گذشته تیمی تهاجمی و دوست داشتنی بود که البته به لحاظ ابزار برای قدرتنمایی در سطح یک قهرمانی ناقص به نظر می‌رسید. در ناقص گذاشتن این پروژه البته خود برانکو هم تقصیرهایی داشت اما نمایش‌های تیم آنقدر دلپذیر و حتی فریبنده بود که می‌شد از اشتباهات او عبور کرد.
از کف رفتن قهرمانی در روز پایانی برخلاف اینکه هواداران پرسپولیس و دو ستداران این تیم را از برانکو و تیمش ناامید کند امیدوارتر کرد و همین پایه محکمی شد برای تداوم درخشش و البته بزرگی کردن در حد یک قهرمان.برانکو با درس گرفتن از اشتباهات خود تیم کامل‌تر و بهتری بست تا از همان ابتدای فصل دنبال مهم‌ترین هدف باشد و لحظه به لحظه به آن نزدیک‌تر شود. پرسپولیسی که امسال او بست و روانه میدان کرد تیم کامل‌تری نسبت به فصل گذشته به نظر می‌رسید و این را می‌شد جدا از کیفیت بازیکنان و کارآیی‌شان و به صورت کلی‌تر کیفیت فنی تیم و بازی‌هایی که ارائه می‌دهد در ابعاد دیگری هم پیدا کرد.تیم امسال پرسپولیس تحت هدایت برانکو تیم کامل تری به لحاظ شخصیت و پرستیژ یک تیم نامدار به نظر می‌رسید. بازیکنان جوان و شاگردان پروفسور با ذهنیت قهرمانی و میل به پیروزی وارد میدان می‌شدند و البته به لحاظ انضباطی و دیسیپلین هم به خواسته‌های او و تیمی ایده‌آل در حد یک قهرمان همه چیز تمام نزدیک شده بودند.
با مرور کیفیت کار و نحوه تلاش برانکو برای اضافه کردن چیزهایی که فوتبال ما نیاز به آن دارد می‌توان به این نتیجه رسید که او برای محبوب شدن در فوتبال ایران این بار هم از اصولش کوتاه نیامد؛ دنبال کسب افتخار و موفقیت رفت اما با اتخاذ استراتژی متفاوت و ارائه فوتبالی تهاجمی رگ خواب هواداران پرسپولیس و فوتبال ایران را پیدا کرد تا نشان دهد طی دو دوره قبلی حضورش در فوتبال ایران فهمیده چطور می‌توان لقب موفق را جلوی اسم یک مربی گذاشت و البته دوستش داشت.
واقعیت این است که حالا موفقیت‌ها و استمرار در کسب نتایج خوب و ارائه فوتبالی که به نظر می‌رسد یکی دو پله از سایر تیم‌های لیگ برتری بالاتر باشد کاری کرده همه پرسپولیسی‌ها و حتی هواداران تیم‌های دیگر برای این مربی احترام ویژه‌ای قایل باشند و حتی آرزوی داشتن یکی مثل برانکو را روی نیمکت رهبری تیم شان کنند.
جدا از این شخصیت برانکو و پایبندی‌اش به اصول تیمی و دل دادن به کار و تلاش در کسب این تقبل و محبوبیت کم تاثیر نبود.
برانکو طی این دو سال برای مدت کوتاهی به استراحت و تعطیلات رفت و همواره پای کار بود و بازیکنان پرسپولیس را همپا با دیسیپیلن بالای خودش رشد داد تا موفق ترین مربی ایران در سال گذشته و البته محبوب ترین شان باشد.