رونالدینیو، ستاره ای که با پیراهن بارسلونا در برنابئو تحسین شد

به گزارش متافوتبال و به نقل از ایسنا، بیست و یکم مارس سال ۱۹۸۰ پسری به نام رونالدو د آسیس موریرا در پورتو الگره برزیل متولد شد که سال ها بعد به عنوان یکی ازبهترین بازیکن‌های تاریخ فوتبال در جهان لقب گرفت. سفیر کنونی بارسلونا روزی در این باشگاه  با نمایش خیره‌کننده‌اش فوتبال دوستان را به وجد آورد و بهترین دوران بازی اش را در این تیم تجربه کرد.

او که در جهان فوتبال به نام رونالدینیو شناخته می‌شود، در خانواده‌ای فوتبال‌دوست بزرگ شد. توانایی‌های رونالدینیو باعث شده خانواده اش آینده ای روشن برای او متصور شوند و حتی او را از رومرو، برادر بزرگترش که او نیز فوتبالیست بود، بهتر بدانند. برادری که پس از مرگ پدرش حامی‌اش شد اما بدترین خبر دوران کودکی رونالدینیو را به او داد.

خود رونالدینیو این اتفاق را این چنین روایت می‌کند:

«رونالدینیوی عزیز هشت ساله؛

فردا زمانی که از بازی فوتبال به خانه بازمی‌گردی، افراد زیادی در خانه‌ات خواهند بود. عموهایت، دوستان خانوادگی و حتی اشخاصی که نمی‌شناسی. همه آن ها در آشپزخانه جمع خواهند شد. ابتدا فکر می‌کنی به جشن تولد برادرت روبرتو دیر رسیده‌ای، برادری که ۱۸ ساله خواهد شد. اغلب وقتی از فوتبال بازمی‌گردی، مادر با لبخند و یا چهره‌ای خندان از تو استقبال می‌کند اما این بار او را در حال اشک ریختن خواهی دید.

سپس برادرت روبرتو را خواهی دید، او تو را در آغوش خواهد گرفت و تو را به اتاق خواهد برد تا تنها باشید. در اینجا به تو خواهد گفت که این لحظه را درک نخواهی کرد. یک اتفاق بود. پدر از دنیا رفته است. این جمله برایت معنا نخواهد داشت. او چه گفت؟ پدر کی به خانه برمی‌گردد؟ یعنی چه که پدر رفته است؟

پدر کسی بود که همیشه به تو می‌گفت خلاقانه فوتبال بازی کن. او به تو می گفت که رها بازی کن تا به راحتی با توپ کار کنی. او بیش از همه به تو اعتقاد داشت. زمانی که روبرتو فوتبال حرفه ای خود را با گرمیو سال گذشته شروع کرد، او همیشه به همه می‌گفت: روبرتو بازیکن خوبی است اما باید منتظر باشید تا روزی بازی برادر کوچک‌تر را ببینید. پدر یک ابر قهرمان بود...»

قهرمان رونالدینیو هشت ساله به علت خفگی در استخر خانه‌شان جان خود را از دست داد اما او توانست از این ضربه سخت عبور کند و به پیشرفت خود ادامه بدهد. زمانی که ۱۳ ساله بود، در مسابقات مدارس در یک بازی هر ۲۳ گل تیمش را به ثمر رساند.

سپس درسال ۱۹۹۷ به هدفش رسید و دوران حرفه‌ای مهاجم برزیلی با پیوستن به تیم شهرش یعنی گرمیو آغاز شد. رونالدینیو در آن سال قهرمانی جهان با تیم ملی زیر ۱۷ سال برزیل را با عنوان برترین گل بازی‌ها تجربه کرد.

موفقیت‌های بازیکن گرمیو ادامه داشت تا اینکه دوباره جشن قهرمانی به همراه تیم ملی در کوپا آمه ریکا ۱۹۹۹ را تجربه کرد. او پس از به ثمر رساندن ۶ گل در این رقابت‌ها، عنوان بهترین بازیکن را به خود اختصاص داد و گل زیبایش برابر ونزوئلا در یادها ماند.

ادامه درخشش در المپیک سیدنی باعث شد رونالدینیو برزیل را ترک و بازی در قاره سبز را آغاز کند. پاری سن ژرمن فرانسه نخستین تجربه او در اروپا بود.

ابتدا در حد انتظار ظاهر نشد اما پس از درخشش در جام جهانی ۲۰۰۲ کره جنوبی - ژاپن، همه به استعداد او پی بردند. سر الکس فرگوسن در منچستریونایتد در جذب ستاره برزیلی ناکام ماند. او به اسپانیا رفت تا درخشان ترین دوران فوتبالی‌اش را در این تیم تجربه کند.

این مهاجم برزیلی در اینجا بود که بخشی از زیبایی‌های جهان فوتبال را به نمایش گذاشت، علاوه بر مهارت فوق العاده‌اش در دریبل‌زنی، کنترل توپ و ضربات ایستگاهی، پاس‌های خاص او در یادها ماند. او نه تنها در دوران حضور پنج ساله‌اش در بارسا قهرمانی‌های متعددی را تجربه کرد بلکه دو بار به عنوان برترین بازیکن جهان شناخته شد و یک بار توپ طلا را از آن خود کرد.

عملکرد درخشان ستاره برزیلی باعث شد تا یکی از تاریخی‌ترین ال‌کلاسیکوها در ۱۹ نوامبر ۲۰۰۵ رقم بخورد و هواداران رئال مادرید در سانتیاگو برنابئو (ورزشگاه خودی) به تحسین ستاره حریف بپردازند. رونالدینیو پیش از این دیدار کار عجیبی انجام داد که آندرس اینیستا (هافبک بارسلونا) آن را این چنین روایت کرد: چند روز پیش از دیدار با رئال مادرید، رونالدینیو نیمه شب به من زنگ زد. تلفن را جواب دادم. او به من گفت: آندرس، می‌دانم که ساعت ۳ بامداد است اما باید یک موضوع مهمی را با تو در جریان بگذارم. در ژوئن بارسلونا را ترک خواهم کرد، برادرم تقریبا با رئال مادرید به توافق رسیده است. پیشنهاد فوق العاده‌ای به من دادند که نمی‌توانم نه بگویم. تو جوان هستی و می‌توانی مرا درک کنی... اما لطفا این موضوع را به هیچ یک از هم تیمی‌ها و اعضای باشگاه نگو. شب به خیر آندرس. فرصتی نداشتم که او به چیزی بگویم چون رونالدینیو تلفن را قطع کرده بود. روز بعد برای تمرین در ورزشگاه حاضر شدیم، سکوت عجیبی برقرار شده بود. همه تیم حالتی عجیب به خود گرفته بود و بازیکنان خیلی مهربانانه با رونالدینیو رفتار می‌کردند...

روز ال کلاسیکو فرا رسید. در رختکن رونالدینیو شروع به صحبت کرد و گفت: بچه‌ها، امروز بازی مهمی را پیش‌رو داریم. آن‌ها قوی‌تر هستند اما چند روز پیش متوجه شدم ما همچون یک خانواده هستیم. به همه‌تان جداگانه زنگ زدم اما هیچ یک هیچ حرفی نزدید. سال‌های زیادی در بارسا خواهم ماند... اکنون به میدان می‌رویم و درس بزرگی به رئال مادرید می‌دهیم.

رونالدینیو در پیروزی سه بر صفر تیمش بازی درخشانی بر جای گذاشت و زمانی که گل دوم خود را با حرکتی شبیه به گل مشهور دیگو مارادونا به ثمر رساند، هواداران مادرید برخواستند و او را تحسین کردند تا رونالدینیو همچون الگویش مارادونا، تنها بازیکنان بارسلونا باشند که در برنابئو تشویق می‌شوند.

روزهای خوب ستاره برزیلی در بارسلونا به پایان رسید و با حضور تیری آنری در این تیم، او دیگر در ترکیب اصلی تیمش جایی نداشت. این موضوع به جایی رسید که رونالدینیو با ۹۵ گل پس از پنج فصل بارسلونا را ترک کند. برخی‌ها حضور پپ گواردیولا را بر نیمکت این تیم دلیل جدایی مهاجم برزیلی می‌دانستند اما او در مصاحبه‌ای این موضوع را رد کرد و گفت: زمانی که گواردیولا در سال ۲۰۰۸ به بارسلونا آمد از من درخواست کرد همدیگر را ملاقات کنیم. او در جلسه‌ای به من گفت که دوست دارد در بارسلونا بمانم چون بازی‌ام را دوست داد. من از او تشکر کردم و گفتم که دورانم در بارسلونا به پایان رسیده است و تصمیم گرفتم این باشگاه را ترک کنم.

رونالدینیو دو سال بعد دوباره به نوکمپ بازگشت اما این بار با پیراهن میلان، تیمی که پس از جدایی‌اش از بارسا در آن بازی می‌کرد.

او درتیم ایتالیایی دوران پرفراز و نشیبی داشت و در نهایت در سال ۲۰۱۱ قراردادش را فسخ و به کشورش بازگشت. او پس از بازی در فلامنگو، به ماجراجویی‌هایش در تیم‌های اتلتیکو مینیه‌رو، کرتارو و فلومیننسه ادامه داد تا این که دوباره به بارسلونا بازگشت و به عنوان سفیر این باشگاه معرفی شد.