آیا این بهترین رئال مادرید تاریخ است؟

رئال مادرید در آستانه ی ال‌کلاسیکو فرصت آن را دارد تا رقیب اصلی خود را قاطعانه شکست دهد، آن هم در شرایطی که بارسا با توجه به امکانات خود، بیشتر از همیشه از قهرمانی در لالیگا فاصله می گیرد.

یکشنبه شب، شبی است که رئال مادرید می تواند – اگرچه نه روی کاغذ – لالیگا را فتح کند. آن ها در حال حاضر سه امتیاز بالاتر از بارسلونا هستند و یک بازی هم کمتر دارند، و اگر بتوانند فاتح ال‌کلاسیکو شوند آن هم در برابر رقیبی که به شدت روحیه ی خود را از دست داده و نیمار را نیز در اختیار ندارد، فاصله ای که میان صدر تا بارسلونا ایجاد خواهد شد به نظر جبران ناپذیر خواهد بود. رئال در این صورت به سی و سومین قهرمانی خود در لالیگا دست خواهد یافت، اما در پنج سال گذشته این اولین قهرمانی آن خواهد بود، یعنی یک خشکسالی افتخارات در اسپانیا برای باشگاهی که یکی از دو ثروتمندترین های جهان به حساب می آید.

همچنین اگر رئال مادرید قهرمانی را از آن خود کند، به دومین قهرمانی از زمان آمدن پپ گواردیولا در سال 2008 به بارسلونا دست خواهد یافت (بارسا در این مدت شش بار لالیگا را از آن خود کرده و هر بار هم رئال مادرید نایب قهرمان بوده). رئال با امکاناتی که در اختیار دارد، یک ناکامی بزرگ را در سال های اخیر در لالیگا تجربه کرده. آنها در این مدت دو بار قهرمان لیگ قهرمانان شدند و در این فصل هم به نیمه نهایی راه یافتند، که خود موفقیتی به حساب می آید، و این موفقیت را بیشتر از همه می توان به ثروت نسبت داد تا قابلیت های فوتبالی. داستان رئال مادرید داستان اقتصاد و فوتبال مدرن است.

این اولین بار در یک دهه ی گذشته است که نیمه نهایی لیگ‌قهرمانان نه شاهد بارسلونا است نه شاهد بایرن مونیخ. چهار تیم حاضر در نیمه نهایی شامل اتلتیکو مادرید(سومین نیمه نهایی‌اش طی چهار فصل)، یوونتوس(موفق ترین باشگاه تاریخ ایتالیا)  و رئال مادرید(در هفتمین نیمه نهایی پیاپی) هستند. این است طریقه‌ی فوتبال مدرن، قدرتمندی ثروتمندان.

مسئله فقط این نیست که ثروتمندترین باشگاه ها می توانند بهترین بازیکنان را بخرند، بلکه این است که آن ها با این کار مانع رشد و تکامل باشگاه های دیگر می شوند. همین مسئله بود که سال ها بوروسیا دورتموند را از رشد درخور بازداشت، آن ها نه فقط بهترین بازیکنان خود را از دست دادند، بلکه آن ها را به بزرگترین رقبای خود واگذار کردند. ناپولی و رم نیز درگیر مشکلاتی از این قبیل بودند. تقریباً تصورناپذیر است که بارسلونا، بایرن یا رئال مادرید نتوانند به مرحله ی حذفی لیگ قهرمانان برسند.

در حالی که اشتباه است اگر بگوییم قهرمانی رئال مادرید در فصل گذشته – با شکست رم، ولفسبورگ و منچستر سیتی ضعیف و شکست اتلتیکو مادرید در فینال روی ضربه های پنالتی – یک جورهایی به شانس خوب آن ها برمی گشت و مستحق آن قهرمانی نبودند، به طور حتم می توان گفت قهرمانی اخیر آن ها یکی از غیرتأثیرگذارترین موفقیت های آن ها در یازده قهرمانی گذشته بود. این جام اروپایی مانند یک تلاش طاقت فرسا است، به یک سفر سخت و نتیجه ای مقدس شباهت دارد؛ اما لیگ قهرمانان این روزها به نظر یک جام است که میان ابرباشگاه ها دست به دست می شود.

قضیه ی لالیگا اما کمی فرق می کند و در این زمینه، رکورد یک قهرمانی در نه سال، با توجه به سرمایه گذاری ها، نشان دهنده ی ناکامی رئال مادرید بوده. زین الدین زیدان، البته افتخار شکست این رکورد بد را دارد، همچنان که توانست رئال را به یازدهمین قهرمانی برساند. وی همچنین رکورددار چهل دیدار بی شکست است، در حالی که رئال مادرید در پنجاه و پنج دیدار اخیر خود موفق به گلزنی شده است. اما هنوز به نتیجه ی نهایی نرسیده.

رئال مادرید، در هشت دیدار از 13 دیدار اخیر خود، عقب افتاده. اولین آن ها را به والنسیا باخت، و سیزدهمین را در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان برابر بایرن مونیخ( که البته در پایان توانست در وقت‌های اضافه سه گل به ثمر برساند). این نشان دهنده ی کیفیت تهاجمی بالا و سطوح تأثیرگذار اعتماد به نفس و عزم آن هاست، هرچند همین مسئله ممکن است در درازمدت برای آن ها گران تمام شود. از نقطه نظر تاکتیکی با تیمی طرف هستیم که نمی تواند بازی های خود را کنترل کند و این در نهایت به ضرر آن ها خواهد بود.

این درسی بود که منچستر یونایتد پس از فتح سه گانه در سال 98-1999 گرفت – و کسی که این درس را به من یونایتد داد رئال مادرید بود آن هم در یک چهارم نهایی سال 2000. در نهایت، در همان عالی ترین سطوح، تیم ها نمی توانند به طور منظم بر رقبای خود چیره شوند. شاید رئال مادرید اولین باشگاه در تاریخ لیگ قهرمانان باشد که بتواند از عنوان قهرمانی خود دفاع کند، اما اگر موفق به انجام چنین کاری شود، سخت می توان رئال امسال را حتا نزدیک به رئال پارسال دانست، یا تیمی نزدیک به آث میلان 90-1989، آژاکس 73-1971، بنفیکای 62-1961، یا حتا به پنج بار قهرمانی خودشان در بین 60-1956.

این تیم هم مانند تیم دهه ی پنجاه متشکل از ستاره هاست و فوتبالیست های سلبریتی که به واسطه ی ثروت کلان به باشگاه آورده شده اند، اما بستر تحولات این روزها به کلی فرق می کند. فوتبال حالا سیستماتیک تر شده، یکپارچگی تیمی نقش پررنگ تری دارد، ساختار و برهم‌کنش حرف اول را می زند. و این شاید توضیح دهد که چرا پروژه ی کهکشانی فلورنتینو پرز تا این حد زیر سوآل رفته. این چهاردهمین فصل او در پست ریاست باشگاه است؛ وی به رغم هزینه های کهکشانی خود، فقط سه بار موفق به قهرمانی در لیگ شده.

این خود یک طنز بزرگ است که باید زیدان، سلبریتی فصل اول حضور پرس در مادرید باشد و حالا باید ثبات لازم را برای چهارمین قهرمانی در لالیگا به باشگاه بوجود بیاورد. اما پرز را به عزم و نیازش به فخر می شناسند، همچنان که در دوران زمام داری اش با فروش کلود مکله له مخالفت کرد. کاسمیرو می تواند چاره ی مسئله ی تعادل در خط میانه ی مادریدی ها باشد، کسی که اگر آریگو ساکی بود به طور حتم ردش می کرد.

آیا رئال مادرید تیم خوبی است؟ مسلماً. آیا شایسته ی قهرمانی در لالیگا است؟ تقریباً بله. آیا رئال به اندازه‌ی منابعی که در اختیار دارد تیم خوبی است؟ احتمالاً خیر. آیا آن ها از هر لحاظ تیم بزرگی هستند؟ هرگز.