یادداشت روز | این «یاغی پرست» فوتبال ایران

به گزارش متافوتبال و به نقل از عصرایران، همه مسوولان پرسپولیس به دنبال مسیری هستند که از مسوولیت جدایی رامین رضاییان از پرسپولیس شانه خالی کنند.

گرشاسبی عضوهیات مدیره پرسپولیس روز گذشته به یکی از خبرگزاری ها گفته بود که همه تلاششان را کرده اند برای اینکه برانکو بازگشت رضاییان را قبول کند و قبل تر هم جعفرکاشانی رییس هیات مدیره باشگاه پرسپولیس در مصاحبه ای گفته بود که برانکو به هیچ وجه راضی به بازگشت رضاییان نیست و توصیه کسی را قبول نمی کند.

اولین سوالی که باید از این دو مسوول پرسپولیس پرسید که با کدام عنوان در کار مسوول فنی پرسپولیس دخالت کرده اند؟ یعنی باید پرسید چه کسی از شما خواسته که وظایف خودتان را رها کنید و دنبال مساله ای فنی که بازگشت بازیکن یاغی است، باشید؟ مگر وظیفه هیات مدیره فراهم کردن امکانات برای طی مسیر موفقیت تیم نیست ؟ مگر آنها نباید مشکلات مالی را حل کنند و برای باشگاه سیاست گذاری و ریل گذاری کنند پس چطور می شود که به ریزترین مساله فنی پرسپولیس که هم انضباطی و هم فنی است ورود و دخالت می کنند؟

شاید مدیران پرسپولیس ندانند اما رامین رضاییان همان بازیکنی است که ابتدای فصل تمرینات پرسپولیس را رها کرد دو هفته ای دور ایران چرخید و بعد سر از ترکیه درآورد و با یک تیم دیگر قرارداد امضا کرد. اتفاقی که هم سبب دو دستگی در تیم پرسپولیس شد و هم با بازگشت این بازیکن دیسیپلن و نظم مورد نظر سرمربی را زیر سوال برد.

او همان بازیکنی است که در میانه های راه موفقیت پرسپولیس همه عکس ها و میمیک های ویژه اش را روی نیمکت پرسپولیس به خاطر دارند . بازیکنی که با همین شیوه از نیمکت به زمین برگشت اما در یک اردو تا توانست خلاف حرف مربی چرخید و در نهایت کنار گذاشته شد.

مدیران پرسپولیس ، یعنی 2نفر از تصمیم گیرندگان اصلی باشگاه که باید حافظ منافع تیم و هواداران هم باشند ، اما انگار نه انگار که این اتفاقات افتاده در مصاحبه هایشان از تلاش برای بازگشت رضاییان می گویند. مشکل البته فراتر از فقط مدیران باشگاه است. که پیشکسوتان پرسپولیس هم در مصاحبه های تلویزیونی از برانکو می خواهند که با مسجل شدن قهرمانی رضاییان را ببخشد و به تیم برگرداند.

هواداران باشگاه هم در نظرسنجی ای که انجام شده در کانال برنامه نود موضعی عجیب گرفته اند. موضعی که شاید با رای همراه با شوخی هواداران حریف همراه شده اما اگر 20 درصد تماشاگران پرسپولیس هم با بازگشت رضاییان موافق باشند باز هم اوضاع خراب است.

البته وقتی از رضاییان حرف می زنیم باید بدانیم که از چه بازیکنی می گوییم ، بازیکنی که در فصل جاری 3 پاس گل داده ، یک پنالتی گرفته و 4 گل زده که دو تایش از روی نقطه پنالتی بوده. مدافعی که حالا ترکیب اصلی تیم ملی را هم از دست داده و کلا آش دهان سوزی به حساب نمی آید که به خاطرش نظم و دیسیپلین باشگاه زیر سوال برود.

اینجا و در فوتبال ایران اما نظر دیگری دارند. مردم شاید در عمل از اعمال نظم در تیم ملی حمایت می کنند اما وقت رو در رویی باستاره باشگاهی همه فکر می کنند که باید سرمربی کوتاه بیاید. اینجا برای بازیکنانی که سروصدا دارند و جنجال درست می کنند ارزش بیشتری قائل هستند و هرچند که از کی روش برای مقابله با ستاره سالاری تمجید می کنند اما در حقیقت خیلی هم از مبارزه کی روش با یاغی سالاری خوشحال نیستند.

اینجا در فوتبال ایران قوانین فرق می کند و به همین دلیل است که هر کسی از خارج از ایران می آید و در نظم کمی تغییرات ایجاد می کند به سمت موفقیت می رود. فوتبال ایران با شیب تندی به سمت اضمحلال می رود مگر اینکه مربیان خارجی مانند کی روش و برانکو جلوی ستاره سالاری را بگیرند والا که اگر می خواهید حقیقت فوتبال ایران را پیدا کنید کافی است همین 6یا 7 سال پیش تیم ملی را با دایی و قلعه نویی و افشین قطبی ببینید. اصلا چرا راه دور برویم. نورافکن بازیکن 19 ساله استقلال با سابقه دو درگیری در یک سال همین جمعه به اردوی تیمش برگشت و بخشیده شد. خیلی شیک و مجلسی.

در فوتبال ایران در به پاشنه ستارگی و یاغی پرستی می چرخد. نه مدیرجایگاه خودش را دارد نه مربی ، نه بازیکن ، نه هوادار و نه حتی پیشکسوت. نظم ارزش خودش را از دست داده و موفقیت تیم به اولویت چندم تبدیل شده. این طور است که اگر دروازه بان تیم ملی یکدفعه به هر قصدی خداحافظی کرد و دست یک ملت را در پوست گردو گذاشت ، هنوز یک ماه نگذشته به قهرمان ملی تبدیل می شود و چشم ها به دهان سرمربی تیم ملی است که دوباره دعوتش کند .مدیران برایش مصاحبه می کنند ، سرمربیان حمایتش می کنند و برخی رسانه ها برای دروازه بان یاغی مدیحه سرایی می کنند.

در این یاغی پرستی اگر بازیکنی موهایش را ژل بزند و بعد از گل زدن ادای عجیب وغریب در بیاورد و در مصاحبه ها ویژه گویی کند حتی اگر یک مدافع  پردردسر باشد که 3 یا 4بار تیم را به هم ریخته. حتی اگر مسیرقهرمانی را برای تیم با حاشیه ها دور کرده باشد . باز نه در تیم با مشکل مواجه می شود ونه روی سکوها موضعی می بیند. در این فوتبال یک سرمربی منظم تنهاست و بایدیک تنه بازیکن را اخراجش کند چون نه حمایت صددرصدی سکوها را دارد ، نه حمایت پیشکسوتان و نه حتی حمایت مدیران تیمی که برای قهرمانی تلاش می کند.

او تنهاست و باید تنهایی همه بار را به دوش بکشد. نتواند هم اخراجش می کنند تا یک سرمربی دیگر بیاید کسی با ستاره های یاغی و کاغذی بهتر کار کند.