روزی روزگاری آسمان شهر لندن قرمز رنگ بود / خاطره‌بازی‌ها با تیم ۹۱-۹۰ توپچی‌ها

​

ابوالفضل کریم‌آبادی - متافوتبال | زمان سپری شده. روز ها آمدند و رفتند. دهه ای به دهه ای دیگر. سال ها چه زود سپری شدند. روزهای خوش و غمگین. خاطره ها ماندند و یاد بزرگانی که همیشه در ذهن ما ماندگار خواهد ماند. سال های باشکوهی که تکرار شدند اما هرکدام متفاوت بودند. هر پادشاهی شیرینی خودش را دارد و زمان امپراطوری گراهام رویایی تر از همیشه برای ما همچنان زنده خواهد بود؛ آرسنال هیولای ترسناک بریتانیا ملقب به توپچی های لندن.
دهه جدیدی آغاز شد فصلی نو و طرفداران آماده جدال های همیشه زیبا و هیجانی لیگ دسته اول انگلستان شده بودند.

آرسنال گراهام قدرت بلامنازع در کنار لیورپول بود. ناتینگهام فارست غول آن سال‌های بریتانیا بود و شیاطین در حال جان گرفتن بودند. لیدز مانند همیشه گربه سیاه بزرگان فوتبال انگلستان، و کریستال پالاس که آماده پدیده سازی و تاریخ نگری بود.

لیورپول مدافع عنوان قهرمانی و آرسنال که دو فصل قبلش بعد از جدال های پای با پایش با لک لک های مرسی ساید توانسته بود به لطف گل های بیشتر قهرمانی انگلستان را جشن بگیرد. آن روز های خوش با گراهام همان اسطوره اسبق توپچی و چلسی که زمانی هم در منچستر یونایتد بازی کرده بود و حال به عنوان مربی از آرسنال یک هیولا ترسناک ساخته بود.
لیورپول را در آنفیلد شکست داده بودند و قهرمان شده بودند و بعد از یک سال وقفه آماده جامی دیگر بودند تا با افتخار بالای سر ببرند.
مانند همیشه در همان صدر و لیورپول همان مشکل همیشگی پشت سر آن ها، پیروز می شدند و شکست در کارشان نبود، دو بازی یک بار تن به تساوی می دادند اما هرگز بازنده نبودند، زمانی که روز های شیرین را یکی پس از دیگری می گذراندند در دربی شهر لندن مقابل چلسی شکست خوردند، اما هیچ چیزی تغییر نکرد، همان صدر باقی ماندند و فصل را با همان شکست به پایان رساندند.
عبور از خط دفاعی قدرتمندشان غیر محال بود و این نظام تدافعی قابل ستایش بود.
لی دیکسون _ ادامز _ بولد _ نایجل _ وینتربرن کسانی بودند که هیچگاه آرسنال در خود چنین بزرگانی در پست دفاع ندیده بود، افسانه هایی که همیشه از قفس توری توپچی ها محافظت می کردند.
چه زیباست ، مرور خاطرات، چه شیرین است به یاد آوردن آلن اسمیت همان گلزن بزرگ آرسنالی ها، افسونگر هایبری و فرشته نجات گراهام و توپچی ها که گل ها و حرکات نابش مانند یاد خداوند همیشه در ذهن طرفداران توپچی ماندگار و جاری است.

آرسنال در سال ۱۹۸۹ بعد از ۱۸ سال قهرمان شده بود و هیچکس دوست نداشت این وقفه در قهرمانی باری دیگر رخ بدهد.
آری این واقعه رخ نداد و طرفداران برای قهرمانی التماس روز ها خوش نمی کردند، گراهام با پشت سر گذاشتن
لک لک ها قهرمان شدند، آن ها توانستند به لطف گلزنی پل مرسون در آنفیلد لیورپول را شکست بدهند و قهرمانی خود را به رخ همگان بکشند؛ بزرگی خودشان را ، قدرت رهبری و پادشاهی در بریتانیا.
زمانی که آسمان شهر لندن به رنگ قرمز بود و گراهام با آن تیپ خاص بر روی نیمکت هایبری مانند یک پادشاه بی رحم، تیم ها را یکی پس از دیگری خلاص می کرد.
گراهام بی رحم برای دیگران، برای ما طرفداران مانند یک پدر بود، یک رهبر، همان کسی که به آرسنال جان دیگری داد، خط تدافعی تیمش یک تیم کامل بود. یک آلن اسمیت داشت، که بودنش یعنی همان پیروزی و همان گل های فراموش نشدنی.

تاتنهام آن زمان بیش از ۲۰ امتیاز اختلاف با آرسنال داشت و در مکان دهم جدول جای گرفته بود، آن روز ها تاتنهام مهم ترین هدفش این بود که آرسنال را شکست بده. بالاتر از آرسنال بودند برای آن ها حکم قهرمانی را داشت!
رکورد را من‌سیتی زد، رکورد نقل انتقلات که سنگربان آن زمان  تونی کاتون محبوب را از واتفورد خریداری کردند تا جایگزین تارتمان بشود.
خریدی خوب که به سیتیزن ها کمک بسزایی کرد اما رسیدن به آرسنال و لیورپول غیر ممکن بود. در مکان پنجم جای گرفتند، بالا تر از منچستر یونایتد که در حال جان گرفتن بود و جان هم گرفت.
اورتون در مکان نهم جدول جای داشت، و چلسی قدرت فعلی انگلستان در مکان یازدهم کار را به پایان رساند، روزنامه های انگلستان در تیتر خود زدند «چلسی قهرمان شد» به شکل تمسخر زیرا آن ها بعد از پیروزی مقابل آرسنال با چندین تماشاگر از حال رفته شان مواجه شدند؛ انگار که قهرمان شده باشند.
در هفته پایانی آرسنال مقابل منچستر یونایتد با هتریک اسطوره خودشان آلن اسمیت پیروز می‌شوند و لیورپول در حانه ناتینگهام فارست زمینگیر شد و دو بر یک شکست خورد.
آلن هنسن در همان بازی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد که با ۳۵ سال سن کاپیتان محبوب مرسی ساید به شمار می رفت، با گریه زیرا دست آن ها از تکرار قهرمانی کوتاه مانده بود.
گراهام بزرگ با ۸۳ امتیاز و شش امتیاز بیشتر نسبت به لیورپول قهرمان شد و کریستال پالاس تاریخ ساز نشد امادر رتبه بزرگی جای گرفت.
لیدز همان گربه سیاه در مکان چهارم قرار گرفت. اما اسطوره خودشان جیم بگلین را به علت مصدومیت برای همیشه از دست دادند.
زمانی آسمان شهر لندن به رنگ قرمز بوده است! اری گراهام پادشاه بزرگ آرسنال نامش برای همگان ترسناک خواهد بود.