داستان آشنای اینتر: تغییر مداوم مربی‌ها و شکست‌های پی‌در‌پی / یا چرا الگو قراردادن رم برای نراتزوری اشتباه است؟

برخی ها محکومند به تکرار مکرر اشتباهاتشان و هرگز از اشتباه های خود درس نمی گیرند، این در حالی است تمام دور و بری هایشان به الگوی اشتباه های ایشان پی برده اند. شاید اینتر به تراپی نیاز داشته باشد. استفانو پیولی سه شنبه ی گذشته از سمت خود اخراج شد. بیانیه ی رسمی باشگاه در حالی که فقط پنج دقیقه مانده بود به اتمام دیدار یوونتوس و موناکو در نیمه نهایی لیگ قهرمانان صادر شد.

آن عده از شما که نسبتاً تازه با فوتبال ایتالیا آشنا شده اید ممکن است تصور کنید که این روند تازگی دارد، اما می توانم به شما تضمین دهم که اینتر برای مدت سالها و شاید دهه هاست که به طور منظم بر این مبنای خودویرانگرانه عمل می کند. سابق فکر می کردیم این روند به خاطر خیراندیشی ماسیمو مورانی است نه بی کفایتی او، اما حالا اریک توهیر و گروه مالی او هم به همان روند ادامه می دهند. به نظر می رسد چیز مسموم کننده ای در آب منطقه ی آپیانو جنتیله وجود دارد.

وقتی استفانو پیولی پس از شکست 1-0 تیمش برابر جنووا مشغول مصاحبه بود، خیلی از ما متوجه یک احساس آشنا شدیم. آیا شباهتی میان وضعیت او با اوضاع روبرتو مانچینی، والتر ماتزاری و حتا مارچلو لیپی احساس نکردید؟ شروع محکم و پر از اعتماد به نفس، صحبت از فتح عناوین، و بعد با اولین نشانه های دشواری، همه چیز دود می شود و به هوا می رود. هر کس ساز خودش را می زند و به ناگاه وحدت تیمی و باشگاهی نقش برآب می شود.

به نظر هم می رسد هیچ وقتِ خدا هیچ کس مسئول این اشتباهات نیست. مالکان باشگاه که انگار نه انگار. خاویر زانتی تا اندازه ی زیادی یک شخصیت تشریفاتی است. پیرو اوسیلیو علناً از چهار مربی گذشته ی اینتر تا یک روز پیش از اخراجشان حمایت می کرده، و هیچ کس هم گوشش بدهکار او نبوده. مربی، وقتی که بازیکنان می دانند سرنوشتی در باشگاه ندارد، کمترین اتوریته ای نخواهد داشت.

در گذشته، رهبری در میانه ی میدان بود به نام زانتی، اما او هم بازنشست شده و هیچ کس نتوانست جای خالی او را پر کند. مائورو ایکاردی در حال حاضر کاپیتانی را به عهده دارد، یکی از جوان ترین بازیکنان تیم که هیچ شباهتی به کاپیتان ها ندارد. باقی اعضای تیم هم دائم عوض می شوند، و هرگز نمی توانید کسی را در زمین پیدا کنید که نقطه ی اتکای باقی اعضا باشد. سمیر هاندانوویچ تنها کسی است که به نظر واقعاً نگران نتایج تیم است اما او هم سرانجام به این نتیجه رسیده که دارد فوتبال حرفه ای خود را در این باشگاه حرام می کند.

پیولی هیچ شانسی نداشت. هیچ کس هیچ شانسی ندارد. تنها دلایلی که چرا خوزه مورینیو توانست اینتر را به موفقیت برساند عبارت بود از الف) کلیه ی باشگاه را وادار به پذیرش ذهنیت پیروزمندانه کرد  و ب) تاکتیک های دفاعی و ضدحمله ای او موثر بودند.

البته مورینیو هم می دانست چه وقت باید از اینتر جدا شود. این هم یکی دیگر از مهارت های مورینیو است که به نظر در چند فصل اخیر از دست داده.

اگر آخرین شایعه ها صحیح باشد، این که گروه مالی توهیر قصد دارد والتر ساباتینی را به عنوان مدیر فنی استخدام کند و بعد از آن لوسیانو اسپالتی را به عنوان مربی فصل بعد به خدمت بگیرد، آن گاه این به این معنا خواهد بود که اینتر تلاش دارد با آوردن افراد باشگاه رم ذهنیت پیروزمندانه ی آن باشگاه را به خود نیز سرایت دهد. می دانید، رم، باشگاه ایتالیایی معروف دیگری که آن هم با هر بار عدم موفقیت دائم مربی عوض می کند، حالا شده الگوی اینتر. به این ترتیب به نظر می رسد هیچ برنامه ی مشخصی در این باشگاه یافت نمی شود.

شاید در این جا قانون فیزیک به کار آید که منفی در منفی مثبت شود،؛ ترکیب اینتر و رم شاید بتواند جریان برق را به کار اندازد و شاهد درخشش های نراتزوری در آینده باشیم. شاید هم نتیجه ی عکس دهد و به خاموشی همیشگی اینتر بیانجامد.