به مناسبت تولد دیوید بکام بزرگ؛ مردی برای دوست داشتن فوتبال

علی کربلایی | همه‌مان در کودکی افسانه‌ای یکسان را شنیده‌ایم. ملکه‌ای بدجنس که صبح به صبح روبه‌روی آینه جادویی‌اش می‌ایستاد و از او در مورد جذاب‌ترین زن جهان سوال می‌کرد. الباقی داستان و ماجرای سفیدبرفی را همه حفظیم؛ اما قصه امروز کمی متفاوت است. از فضای کهن به دنیای مدرن کوچ می‌کنیم و می‌رویم به پایتخت مد؛ لندن!

لندن آن جاییست که در سال 1975 زیبایی را به شکل دیگری به ما هدیه داد. ادوارد و ساندرا، در دومین روز از ماه می این سال صاحب فرزندی شدند که معیارهای جدیدی را برای دنیا ساخت. پسری به دنبا آمد که 2 دهه بعد نیازی نبود جلوی هیچ آینه‌ای برود تا از او سوال کند جذاب‌ترین است یا نه، دنیا یک سره از عشق به او می‌گفت و همگان تحسینش می‌کردند. زیبایی او نه تنها در چهره، که در ساق پاهایش هم نهفته بود.

انگار خدا برای ظرافت این یکی مخلوقش وقت بیشتری گذاشته بود و روی تک تک معیارهایش کار کرده بود. دیوید بکام سال 1995 و وقتی تنها 20 سال داشت به همه دنیا معرفی شد. کدام تریبون از منچستر یونایتد بزرگ‌تر تا شما را یک شبه تبدیل به بت میلیون‌ها نفر کند؟ او در زمین فوتبال دروازه‌ها را باز می‌کرد و پشت خط مستطیل سبز، قلب‌ها طلسم خنده‌های او می‌شدند.

ضربات ایستگاهی بکام می‌توانند به عنوان یک شاهکار هنری برای نسل‌های بعد پخش شود. هیچ‌چیز آنطور که از او توقع می‌رفت نبود و همیشه فراتر از سطح انتظارات ظاهر می‌شد. همین مساله در سال 2003 بکام را تبدیل به یکی از با ارزش‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال کرد و با پیوستنش به کهکشانی‌ها، سبک جدیدی از دلبری را آغاز کرد. پاس‌های قطری 50-60 متری بکام از مبدا بند کفش خودش به مقصد بند کفش رونالدو نازاریو هنوز هم اشک شوق را در دیدگان فوتبال‌دوستان جاری می‌کند.

عشق‌بازی بکام و فوتبال با لباس لس‌‌آنجلس گلکسی و میلان هم ادامه پیدا کرد. و پاری‌سن‌ژرمن بود در نهایت که این افتخار را داشت که آخرین بازی رسمی بکام را در تاریخ باشگاهش ثبت کند. اصلا چه مکانی بهتر از پارک‌د پرنس، برای این پرنس انگلیسی؟ «پارک شاهزاده» میزبان اشک‌هایی بود که دل هر فوتبال‌دوستی را به درد می‌آورد. تولدت مبارک جنتلمن بزرگ!