گزارش ویژه | برای عقاب‌های سیمونه ‌اینزاگی / لاتزیو و درخششی فراتر از یوونتوس!

مکس آلگری پس از فینال کوپا ایتالیا، لاتزیو را تیمی شایسته خواند که دیدن بازی‌های آن هر بیننده‌ای را وسوسه می‌کند!

قرار نیست همواره از درخشش‌های همیشگی یوونتوس در سری ‌آ بگوییم و بعضاً لازم‌است از جنبه‌ای دیگر به لیگ‌ایتالیا نگاه بکنیم; یوونتوس به فینال لیگ‌قهرمانان صعود کرده، کوپا ایتالیا و سری‌آ را مال خود کرده و حالا یک قدم تا سه‌گانه‌ی طلایی فاصله دارد. به‌هرحال طی روزهای اخیر تمام کارشناسان و نویسندگان فوتبال جهان از بانوی پیر نوشته‌اند و به‌اندازه‌ی کافی از آن‌ها تعریف کرده‌اند. اتفاقی که شایسته‌ی آن‌هم هستند و از همین‌روست که حالا شاگردان مکس را بهترین تیم سرزمین چکمه می‌دانند. اما بگذراید از جدول لیگ‌ایتالیا، یوونتوس، رم و ناپولی را کنار بگذاریم و واقع بینانه به شرایط تیم‌ها نگاه بکنیم; قهرمانی برای یووه، و نایب قهرمانی برای رم در شرایط کنونی، که اینتر و میلان توان رقابت با کروتونه را نیز ندارند، اتفاقی عجیب و پیچیده‌ به حساب نمی‌آید!

نسبت به دارایی‌های این دو باشگاه و توان‌شان این کمترین خواسته‌ایست که هواداران می‌توانند از این دو تیم داشته باشند ولی شرایط برای لاتزیو اینگونه به‌حساب نمی‌آید; آن‌ها از ستاره‌های کمتری بهره می‌برند و همچون تورینی‌ها نمی‌توانند میلیون‌ها دلار در راه نقل‌و انتقالات خرج بکنند. لاتزیو برای حضور در پنجره نقل‌و انتقالات، مجبورست بازیکنان سطح‌بالای خود را به‌فروش برساند و با درآمد حاصل از آن، دو یا سه بازیکن را به خدمت بگیرد. با این همه به لطف حضور مردی متخصص به‌نام سیمونه اینزاگی، عقاب‌های پایتخت فوق‌العاده کار کرده‌اند و شگفتی آفرین شده‌اند. یقیناً اگر ابتدای فصل از هواداران لاتزیو پرسیده می‌شد که چشم اندازشان در پایان فصل ۲۰۱۷-۲۰۱۶ چه خواهد بود، همگان حضور در رتبه دهم تا هفتم سری‌آ را موفقیتی بزرگ تلقی می‌کردند و به نتیجه گرفتن در کوپا ایتالیا نیز امید چندانی نداشتند; با این همه سیمونه و شاگردانش معادلات را به‌هم ریختند و تمام پیش‌بینی‌ها را خراب کردند. لاتزیو این فصل خالق لحظه‌های دراماتیک و هیجان‌انگیز بوده و اجازه نفس کشیدن به هر تیمی را نداده.

تا قبل از فینال حذفی نتایج خوبی برای این تیم به ثبت رسید و حالا سیمونه می‌تواند امیدوار باشد تا شاگردانش را فصل بعد در لیگ اروپا ببیند. لاتزیو از ۳۶ بازی خود در سری‌آ، آمار ۲۱برد، ۷ تساوی و ۸ باخت را به ثبت رسانده و در این راه ۷۲ بار موفق به گلزنی شده و ۴۵ بار نیز دروازه‌اش باز شده. آن‌ها قدرت تهاجمی خودشان را به‌خوبی به نمایش گذاشته‌اند و گواه آن‌چیزی‌نیست جز تعداد گل‌های برابر این تیم با یوونتوس! ۶ بازی آخر یاران ایموبیله در لیگ مصادف بوده با به‌دست آوردن۴ برد، ۱ تساوی و ۱ باخت; زدن ۷ گل به سمپدوریا و ۶ گل به پالرمو طی همین مسابقات، باعث شد تا اینزاگی بازیکنانش را لایق بهترین‌ها بداند و حالا برای فصل‌های آینده برنامه‌های محکم‌تری را بریزد.

عقاب‌ها اولین تیم ایتالیایی به‌حساب می‌آیند که بعد از سال ۱۹۳۸ در ۲۵ دقیقه‌ی اول بازی موفق به زدن ۵ گل شده‌اند و این رکورد را در نبرد برابر پالرمو به نام خود ثبت کردند; با این حساب اکنون از لاتزیو به‌عنوان یکی از جذاب‌ترین تیم‌های سرزمین چکمه یاد می‌کنند و مسلماً تماشای مسابقات این تیم جذابیت خاص به‌خود را نیز دارد. بیانکوچِلستی در هر لحظه امکان غالفگیر کردن همگان را دارد. خط حمله‌ی شان بین‌نظیر بوده و در هر شرایطی توان گل زدن را دارند، از آن طرف نیز در خط دفاع به مراتب گل‌های زیادی خورده‌اند و دقیقاً همین نکته بازی‌های‌شان را بیش از هر تیم دیگری دیدنی و جذاب می‌کند. اما سوالی که اینجا به میان می‌آید این است که آیا به دست آوردن این نتایج در فصل جاری، سقف‌آرزوها‌ی سیمونه اینزاگی و شاگردانش بوده‌؟ به طور قطع این فصل مقدمه‌ای خواهد بود برای آرزوهای بزرگ‌تر شاگردان اینزاگی!

پروژه‌های باشگاه در نیم فصل اول جواب نداد و عملا آن‌ها بازی‌های بزرگ نیم فصل ابتدایی را شکست خوردند ولی این پایان کار نبود و در نیم فصل دوم، به لطف هوش سرمربی و توانایی بازیکنان، انتقام بسیاری از این‌شکست‌ها گرفته شد. سیمونه برای این‌کار نیازمند یک ترکیب جوان و با انگیزه بود که البته‌آن را هم مدیون حضور خودش است: بدنیست بدانید اینزاگی از سال ۲۰۱۰، شش سال هدایت رده‌های پایه‌ی باشگاه را عهده‌دار بود و پس از دوره‌ای موقت در نیمکت تیم بزرگسالان، توانست این سمت را به‌طور دائم مال خود بکند. اینزاگی تا بدین جای کار به‌جز لاتزیو، حتی یک هفته‌هم در باشگاهی دیگر سرمربی‌گری نکرده و این نشان از آن‌دارد که مرد ایتالیایی کاملاً حواسش را به ساختن تیم دلخواه خود جمع‌کرده‌است.

فرصت‌طلبی‌های برادران اینزاگی اکنون تعغیر مسیر داده و به‌جای درخشش در زمین فوتبال، به روی نیمکت مربی‌گری انتقال داده‌شده. فیلیپوِ هم این‌روزها کارش را در دسته‌های پایین تر ایتالیا پی‌گیری می‌کند و توانست با تیم ونیزیا در لیگاپرو به مقام قهرمانی برسد و در فصل آینده به دنبال جستجوی خوشبختی در سری‌بی باشد.

لاتزیو هفته‌ی گذشته با شکست برابر یوونتوس عنوان قهرمانی جام حذفی را از دست داد ولی کیست که نداند آن‌ها حتی برای یک‌لحظه‌هم دست از تلاش برنداشتند: درست است که یووه‌ با مکس آلگری در هر ۱۰ بازی اخیر مقابل لاتزیو پیروز بوده و در کنار ۲۰ گل‌زده، تنها ۱ بار دروازه‌اش باز شده اما، نمایش عقاب‌ها جای تامل داشت. شاگردان سیمونه حتی در تصاحب توپ ۵۲ به ۴۸ از بانوی پیر جلو بودند و ۱۴ بار نیز بر روی دروازه‌ی بوفون، موقعیت‌سازی کردند.

اکنون جدای از این حجم از تعریف و تمجید‌ها، چالش‌های سختی و پیچیده‌ای نیز رو‌در روی بیانکوچلستی وجود دارد; بحث اول درخشش بازیکنان و احتمال جدایی آن‌هاست! چیرو ایموبیله مجدداً همان ستاره‌ی سابق تورینو شده و در کنار بالده کیتا، زوج بی‌نظیری را تشکیل داده‌اند. جالب است بدانید هر دوی این مهاجمان، روی‌هم ۳۷ بار در سری آ موفق به گلزنی شده‌اند و آمارشان از گل‌های زده‌ی باشگاه‌های، پسکارا، پالرمو، کروتونه، امپولی و جنوا بیشتر است. البته بدون‌شک این درخشش را آن‌ها مدیون سیستم ۲-۵-۳ سیمونه اینزاگی، و خط هافبک خلاق تیم خود نیز هستند. به نحوی‌که اگر درخشش و خلاقیت لوییز بیلیا، پارولو، سِناد لولیچ، فیلیپ اندرسون و سرژی ساویچ نبود آمار گل‌های لاتزیو بسیار پایین‌تر از حد درخشش امروزی بود.

این هجم ار هنرنمایی‌ها، پیشنهادات مختلف برای بازیکنان لاتزیو را روانه‌ی باشگاه کرده‌است: به‌عنوان مثال به غیر از ایموبیله و بیلیا، از کیتا بالده به‌عنوان یکی‌از اصلی‌ترین گزینه‌های اینتر و میلان به‌حساب می‌آید و در چنین شرایطی رفتن او ممکن‌ست پروژه‌های باشگاه را با شکست روبه رو سازد. سال ۲۰۱۸ قرارداد مرد سنگالی به پایان خواهد رسید و دو باشگاه میلانی حاضرند برای جذب او ۲۵ میلیون یورو بپردازند.

بیانکوچلستی تنها ۲ بازی تا پایان لیگ فاصله‌دارد و اینتر و کروتونه رقیبان آن‌ها خواهند بود: آتالانتا با ۶۶ امتیاز سهمیه‌ی اروپایی و چه‌بسا آینده‌ی یاشگاه را تهدید می‌کند و به‌قول کارشناسان گاتزتا دلو اسپورت سرنوشت لاتزیو، فقط و فقط به این دو بازی بستگی دارد: باشگاه برای حفظ ستاره‌های خود دست به هر کاری خواهد زد و چه‌بسا بهتراست به جای تضعیف، به تقویت خود بپردازند! اما آن‌چیز که ترس و استرس را برای آبی‌های پایتخت به ارمغان می‌آورد، بجث جدایی سیمونه‌اینزاگی است; او رفتن را تکذیب می‌کند ولی بوده‌اند مربیانی که در اوج عشق و علاقه به تیم خاصی، به صدد رسیدن به هدف‌های بزرگتر وسوسه‌شده و ساز جدایی کوک کرده‌اند. خودِ سیمونه اینزاگی از باشگاه‌های مختلفی همچون وست‌هم و فیورنتینا پیشنهاد دارد ولی در خصوص رفتن از لاتزیو می‌گوید:"احساس می‌کنم به رویایم رسیده ام، زیرا در شهرم و برای باشگاهی که طرفدارش هستم کار می‌کنم. از همین رو تمدید قرارداد من تشریفاتی‌ست. در طول چند روز اخیر، من و رئیس با هم صحبت کرده ایم و در زمان مناسب تصمیم‌مان را اعلام خواهیم کرد."

ایگلی تاره مدیر باشگاه لاتزیو نیز در جواب سوال خبرنگاران مبنی بر ماندن یا رفتن سیمونه تنها به یک جمله اکتفا کرد و گفت:" سیمونه اینزاگی برای مدت طولانی مربی لاتزیو خواهد بود."

لاتزیو از دوست‌داشتنی‌ترین تیم‌های ایتالیا به‌حساب می‌آید و به‌اوج رسیدن این باشگاه یقیناً خواسته‌ی خیلی از هواداران فوتبال در سرتاسر جهان خواهد بود.

عقاب‌ها در صورت حفظ سیمونه اینزاگی و ستاره‌های‌خود، راه پیشرفت را با سرعتی چند برابر، در سال‌های آتی طی خواهند کرد و هر تیمی را با مشکل روبه‌رو خواهند ساخت.

بنابراین از این‌رو می‌گوییم پیشرفتِ عقاب‌ها خواسته‌یِ همگان‌ به حساب می‌آید که بدون‌شک، یکی از فاکتور‌های اصلی بازگشت سری‌آ به دوران طلایی، اوج گرفتنِ مجددِ همین لاتزیو خواهد بود!