چند دلیل برای اینکه فصل بعد ناپولی فوتبال اروپا را تسخیر می‌کند

برای من به عنوان یک فوتبال دوست، کمتر چیزی لذت بخش تر از تماشای بازیکنانی است که می توانند با عملکرد خود من را از سر جایم بلند کنند. آن چه در مورد تیم فعلی ناپولی خیلی ویژه است همین است؛ آنها کلی از این بازیکن‌ها دارند. به نظر من در فصلی که از مسابقات گذشت، ناپولی و موناکو دو تیم بسیار سرگرم کننده‌ی فوتبال اروپا بودند.

با این حال، ناپولی به رغم همتای فرانسوی خود، در حالی که فصل را بدون جام سپری می کند توانست یک گردش فوق العاده را در سیر وقایع ایجاد کند. بنابراین، مطبوعات این روزها در این باره حرف می زنند که مائوریسیو ساری چگونه می تواند ناپولی را در فصل بعد به فتح عناوین نزدیک کند؟

تعادل

اگر ناپولی قرار است در سال های آتی قهرمان سری آ شود، پس دست کم باید بالاتر از تیم یوونتوس به کار خود در فصل پایان دهد، و آن چه بانوی پیر این روزها بهتر از سایر تیم های اروپایی در آن تخصص دارد برقراری تعادل میان حمله و دفاع است. و این مستلزم آن است که پراگماتیک‌تر عمل کنید و مکس آلگری هم برایش مهم نیست گاهی زیبایی بازی تیم خود را فدای موفقیت کند.

پس از پیروزی 1-0 یوونتوس در بازی رفت برابر موناکو در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، آلگری بی هیچ تعارفی گفت "اگر می خواهید لذت ببرید، بهتر است بروید سیرک". برای ناپولی، از دست دادن فشار زیاد در عملکردهای خود به معنای نابودی هویت آن هاست، یعنی همان چیزی که ناپولی را به تیمی بزرگ تبدیل کرده – اما اگر قرار است به فتح عناوین برسند، باید تعادل بهتری در ساختارهای تیمی خود ایجاد کنند. به ویژه در بازی های بزرگ باید از دقایق خود بهتر استفاده کنند. عجیب است گفتن این مساله درباره‌ی تیمی که تمایل به حفظ توپ دارد، اما ناپولی پیش از هر چیز باید زمانی که توپ را در اختیار ندارد هم خوب بازی کند.

سیستم گردشی

بار دیگر اینجا به یوونتوس اشاره می کنم زیرا فکر می کنم کاملاً مربوط است. بیانکونری، در جست و جوی فتح سه گانه، در این فصل مجبور بوده با دقت زیاد از سیستم گردشی استفاده کند، و برای این کار امکانات تیمی لازم را هم در اختیار داشت. و ناپولی در این زمینه باید هوشیاری بیشتری از خود نشان دهد. تابستان گذشته فکر می کنم ناپولی پول حاصل از فروش گونزالو ایگواین را خیلی خردمندانه خرج کرد. ناپولی توانست با خرید گزینه های خوب، در زمان هایی که تیم دچار خستگی می شد، از توان اضافی خود استفاده کند و سیستم گردشی را به اجرا درآورد.

اما آیا ساری واقعاً از توان اضافی تیم کمال بهره را برده؟ آیا واقعاً به کسانی که در تابستان گذشته خریداری کرده اعتماد دارد؟ در حالی که مصدومیت یکی از دردسرهای بازیکنان تازه وارد بود، باز هم جای تعجب بود که چرا از افرادی مانند نیکلا ماکسیموویچ، لورنزو تونلی، مارکو راگ، آمادو دیاوارا، امانوئله جیاچرینی و زیلینسکی نتوانستند خیلی در بازی های لیگ حضور یابند.

انعطاف پذیری تاکتیکی

ساده است فراموش کردن این که زمانی که ساری به ناپولی آمد شروع بسیار دشواری داشت و از سه بازی اول خود فقط دو امتیاز گرفته بود و با ترکیب 2-1-3-4 بازی می کرد. آن ترکیب اولیه انتقادهای زیادی برانگیخت و شک و تردیدهای زیادی به وجود آورد، وی در ادامه به ترکیب 3-3-4 روی آورد و توانست تیم را به موفقیت های بزرگی برساند.

به نظر من این ترکیب هنوز هم مناسب بهترین بازیکنان ناپولی است، اما معتقدم تیم باید قابلیت سازگاری تاکتیکی بیشتری نسبت به آن چه تا کنون دیدیم داشته باشد. در عین حال باید بدانید که انتقادهای روزهای اولیه، ضمناً از سوی دیگو مارادونا، موجب شد ساری دست به عصاتر جلو برود و کمتر ریسک تغییر در ترکیب تیم را بپذیرد، اما هر تغییری حاوی عامل ریسک است و انعطاف پذیری تاکتیکی می تواند گاهی تبدیل به ضرورت شود اگر ساری قصد دارد میسر رسیدن به عناوین را بپیماید – و این شاید کمکی باشد به شکل گیری رویکرد پراگماتیک تر که پیشتر ذکر آن رفت.

ذهنیت

مصاحبه های بسیاری از بازیکنان را پیش از بازی خواندم، و مصاحبه ی یکی از آن ها به نام خوزه کایخون، که در مارس گذشته منتشر شد، فکر می کنم گویای خیلی چیزهاست.

وی در بخشی از آن مصاحبه می گوید:

"احساس می کنیم انگار تیمی مهم هستیم، اما باید به این جمله اعتقاد داشته باشیم زیرا گاهی فکر می کنم این ذهنیت را از دست می دهیم. افرادی که روی نیمکت و در میان انبوه هواداران می نشینند نیز باید بدانند که ما تیم قدرتمندی هستیم، و می توانیم به چیزی ارزشمند دست یابیم. در میدان، باید از عملکرد خود لذت ببریم، و این لذت را به جمعیت انبوه ورزشگاه و هم تیمی های خود انتقال دهیم."

درست یا غلط پیام های زیادی در این جمله نهفته است، به ویژه در سطر اول آن. آیا روحیه ی جمعی ناپولی هم، به همان اندازه که ناپولی تیم بزرگی است، به این رشد رسیده که نیازمند برداشتن گام های بعدی برای رسیدن به موفقیت است یا خیر؟ بار دیگر، یک تفاوت برجسته میان ناپولی و یوونتوس به چشم می آید.

ثبات

بگذارین این مقاله را با نگاهی مثبت تمام کنیم، زیرا خیلی چیزها در تیم ناپولی برای دوست داشتن وجود دارد، و شاید به همین خاطر است که بازیکنان این تیم هنوز مشتاق به ماندن در آن هستند. لورنزو اینسینیه به تازگی یک قرارداد بلند مدت به امضا رسانده و دریس مرتنس نیز قصد همین کار را دارد. همچنین گزارش شده که ساری نیز شاید به زودی یک قرارداد چهارساله با باشگاه امضا کند، و بسیاری از ناپلی ها نیز امیدوارند این گزارشها صحیح باشد.

مردی که در این شهر زاده شد، درست همان سالی که ورزشگاه سن پائولو گشایش یافت؛ از بچگی طرفدار باشگاه ناپولی بود، گرچه در توسکانی بزرگ شد؛ یک مربی خلاق و با ذهنیت تهاجمی و انگیزه ی فوق العاده و توجه به جزئیات – خیلی زود ساری برای سومین فصل پیاپی سکان هدایت باشگاه را به عهده خواهد گرفت، و این در حالی است که باشگاه های دیگری مانند اینتر، رم و فیورنتینا هنوز تکلیف مربیان خود را مشخص نکرده اند.

نظر به این که مربیان جدید آن باشگاه ها اندیشه های جدیدی را به تیم های خود خواهند آورد، هواداران ناپولی می دانند که در این مسیر خیلی جلوتر از رقبای خود هستند، خیلی از کارها انجام شده، و حالا نوبت ساری است تا میوه‌ی زحمات خود را بچیند و موفقیت باشگاه را به حد اعلا برساند.