متاگپ | ابراهیم صادقی: چه کسی گفته فوتبال کثیف است؟ / این فصل خیلی برایم سخت بود که در بازی‌ها تنها ۳ دقیقه بازی کنم

به گزارش متافوتبال، ابراهیم صادقی را حالا باوفاترین بازیکن فوتبال ایران می‌دانند. کسی که از ابتدا تا انتها در یک تیم بود؛ سایپا. صادقی در این سال‌ها بالا و پایینی‌های زیادی را تجربه کرده. او در گفت‌وگو با متافوتبال از این سال‌ها می‌گوید.

چی شد که وارد سایپا شدی؟ چون بچه کرج بودی؟

من واقعا عاشق فوتبال بودم هر روز با عشق سر تمرین می رفتم، از سال 71 فوتبال باشگاهی را در رده نوجوانان شروع کردم و تا 96 ادامه دادم، یعنی بیست و پنج سال بازی کردم. ما چهار پنج تا بچه محل داشتیم که همشون سایپا بازی می‌کردن، مقاومت هم همیشه سایپا رو می‌زد و منم جلوی سایپا خیلی خوب بازی می‌کردم. یعنی یه سال اصلا سایپا رو بردیم با دو تا پاس گل من رفتیم مسابقه فینال امیدهای تهران، سال بعدش دوباره بردیم که اون موقع خدا بیامرز آقای منوچهر واحدی سرمربی امیدهای ساپیا بود که به واسطه دوست های مشترک از من خواستن بیام سایپا.

سایپا این همه سال توش بودی تیمی بوده که طرفدار نداشته، هر جا رفتی شاید غریب بودی، میزبان بودین اما رسما مهمان بودین...این ها اذیت نمی کرد تو رو؟

چیزی که من رو تو این سال ها در ساپیا نگه داشت احترام باشگاه به من بود. به عنوان یک بازیکن وفادار و متعصب، این که در یه فوتبالی که سال به سال بازیکنا تیم عوض می‌کنن و به خاطر گرفتن پول بیشتر جای دیگه میرن خیلی داره مردم رو اذیت می‌کنه. مردم دوست دارن یه بازیکن در باشگاهش بمونه و اون احترامی که طرفدارای تیم های مختلف مثل استقلال و پرسپولیس هم به من می ذاشتن باعث شد بمونم. من از تیم های بزرگ مثل استقلال و پرسپولیس پیشنهاد داشتم، با رقم های خیلی بهتر ولی خوب میگم برای من همه چی پول نیست.

چه قدر از سایپا پول گرفتی که میگی کم بوده؟

من بیشترین قراردادی که از سایپا گرفتم، چهارصد میلیون بوده.

چه فصلی؟

همین فصلی که توش بودیم، چهارصد میلیون بوده.

واقعا بیشترین قراردادت همین بوده؟

بله

یعنی روزای اوجت از این کمتر می‌گرفتی؟

بله

اونایی که هشت، هشت، هشت می‌بستن.. شش، شش، شش...

نه اصلا این طور نبوده، من فصل 89-89 هفت تا گل زدم تو لیگ و 12 تا پاس گل دادم، که برای یه هافبک دفاعی خیلی آمار خیلی خوبیه؛ اما قراردادم 300 میلیون بود. من زندگی پرخرجی هیچ وقت نداشتم، بنز و بی‌ام‌و مثلا نداشتم. شاید بازیکنایی که نصف سابقه من رو تو فوتبال دارن یا نصف توانایی من، یکی دو فصل در پرسپولیس و استقلال بازی کردن و بنز و بی‌ام‌و و پورشه سوارشدن اما من اینطوری نبودم.

راستی همون سال که قهرمان شدین خیلی ها می‌گفتن لورانت تیم رو قهرمان کرد نه دایی. یادته اون سال رو؟

خوب ما شش هفت تا بازیکن بودیم که چهار پنج سال با هم بودیم از تیم های پایه با هم شروع کردیم و رشد کردیم و اومدیم بالا. بعد آقای لورانت اومد که کار بدنی بسیار خوبی انجام داد، بعد آقای دایی و امید شریفی نسب و احمد مومن زاده که اینا هم اضافه شدن و شخصیت خیلی خوبی به تیم ما دادن، حضور علی دایی کنار ما خیلی مثبت بود. در دوران جوانی و نوجوانی با گل هاش خاطره داشتیم، گل به عربستان، به چلسی به میلان، وقتی توی بایرن مونیخ و هرتابرلین بودن.. بعد می‌دیدیم که می‌تونیم کنارش بازی کنیم، باهاش شوخی کنیم. یه جو خیلی خوبی تو تیم ما ایجاد کرد. اما بی انصافیه که بگیم آقای دایی تاثیر نداشته، چون از هفته پنجم به بعد آقای دایی مربی ما بود، ولی واقعا خود آقای دایی همیشه این را گفته که بدنسازی آقای لورانت و فیرات خیلی موثر بوده.

امروز قبل از این که بیای متاگپ از باشگاه سایپا در مورد تو خیلی تحقیق کردیم. گفتن ابراهیم صادقی تو فصول مختلف به خصوص این فصلی که تموم شد اگه تو سایپا نبود قطعا تیم سقوط می کرد. این روحیه رهبری از کجا در تو به وجود آمد؟

یه جورایی در همین باشگاه سایپا آموزش دیدم؛ ببینید وقتی من 24 ساله بودم کاپیتانی تیم رو دادن به من. از همون موقع خیلی چیزا رو به من یاد دادن؛ برخورد با بازیکنای کوچک تر و بزرگ تر. من واقعا خودم را از باشگاه سایپا می‌دونم و زندگی من مدیون این باشگاه است.

ارتباطت با همه مربیا خوب بود؟

من دوازده مربی داشتم و با همه ارتباط خوبی داشتم.

حتی با حسین فرکی..

حتی با حسین آقای فرکی. با این که کمتر به من بازی می داد رابطه بسیار خوبی داشتیم و ایشون هم همیشه از من به خوبی یاد می‌کرد.

این همه بازیکنای جدید اومدن سایپا، این همه خرید این همه ولخرجی، بین فصل خلعت بری اومد، پورغاز اومد و لک اومدو معمولا هم بازیکنایی بودن که تو تیمای دیگه سر و صداشون زیاد بوده

به نظر من بزرگ ترین مشکل سایپا در همه این سال ها مشکل ثبات مدیریتی بوده، در سایپا فقط یه مدیر عامل بود که تونست پنج سال ونیم تو سایپا بمونه و این تیم را قهرمان کنه. آقای هاشمی در سایپا یه تغییراتی ایجاد کرد از جمله: یه زیر ساخت مناسب تمرینی با دو تا زمین چمن، سالن چند منظوره و سالن وزنه برداری، خوابگاه و ساختمان اداری خیلی خوب.. جزو باشگاه هایی است که زیرساخت های خیلی خوبی داره و این در همان ثبات مدیریتی به دست آمد، بعد از اون ما هیچ مدیرعامل ثابتی نداشتیم. مدیرعاملامون هر ۹ ماه، دو سال یا سه سال میموندن و می‌رفتن. ما امسال تغییر مدیریت داشتیم، تغییرات عمده در کادر فنی و در بازیکنا و همه اینا باعث شد که نتونیم موفق شیم.

بعد از علی دایی  آندارنیک تیموریان و جواد نکونام که کاپیتان تیم ملی بودن در سایپا هم کنار تو بودن، اینا تو رو اذیت نمی کرد؟

من همیشه با یه ظرافت خاصی ارتباط برقرار می‌کردم. مثلا زمانی که خود آقای دایی به عنوان بازیکن وارد شدن و بعد مربی اصرار کرد که من کاپیتان بشم، آقای دایی جایگاه خودشون رو داشتن من همه مسائل رو با ایشون چک می‌کردم و فقط بازوبند رو من می‌بستم و جایگاه ایشون به عنوان یک بزرگ تر حفظ می‌شد. در مورد نکونام هم همین طور وقتی نکونام اومد من یه سابقه 16 ساله با قدمت کاپیتانی 11 ساله داشتم دیگه اون ابراهیم صادقی جوان کم تجربه دوران آقای دایی نبودم. ولی خوب احترام جواد و آندو کاملا حفظ می‌شد.

در مورد آقای فرکی می‌گفتن که ایشون اول می‌گفته که ابراهیم صادقی تو ترکیبه بعد یه دفعه می‌گفتن تو ترکیب نیست. تو لیست نبودی یا دقیقه 30 که تیم ده نفره میشد تو هافبک دفاعی بودی چرا تو رو می‌کشیدن بیرون، باید یه فوروارد می آوردن بیرون. اینا تو رو اذیت نمی‌کرد؟

این خیلی اذیت کننده است. آن هم برای بازیکنی که شانزده سال بازی کرده و بازیکن جوانی نیست. ولی خوب من هیچ عکس العملی نشون نمی‌دادم. ببینید واسه یه بازیکنی مثل من با این قدمت مثلا در دیدار با سیاه جامگان فقط سه دقیقه بازی کردم! دقیقه 87 رفتم تو زمین. اما اینا واسه کسی ارزش نیست توی کشور ما باید حاشیه داشته باشی که به تو توجه کنن. هیچ کس به این نمی‌پردازد که بازیکنی تو یه باشگاه 17 سال سابقه داره دوازده سال کاپیتان تیمه وقتی هم بازی نمی‌کنه، به اون مربی هیچی نمی‌گه تیمش رو وارد چالش نمی‌کنه و به مربی اش احترام می ذاره به باشگاهش احترام می‌ذاره، ولی اگه شما مشکل داشته باشی، مثلا با آقای فرکی خریدهاش رو ببری زیر سوال نتایجش رو ببری زیر سوال اتفاقا دعوتش می‌کنن به تلوزیون که بیا این حرفا رو بزن.

ظاهرا وقتی جی پی اس ها رو چک می‌کردن دیدن میزان دوندگی تو در سایپا از همه بیشتر بوده...

حالا به غیر از جی پی اس، یک بار ما در هفته ششم یک تست بدنی دادیم که تو خط هافبک من اولین نفر شدم و تو کل تیم هم نفر سوم شدم.

تو با یه سری افراد در سایپا رفیق بودی، مثل امین منوچهری یا روزه شاه علی دوست، اما هیچ وقت برای خودت تیم و دسته تشکیل ندادی تو باشگاه...

ما همیشه منافع باشگاه رو در نظر می‌گرفتیم. با همه هم دوست بودیم چه بازیکنی که یک روز در باشگاه بوده چه بازیکنی که ده سال تو باشگاه بوده.

نظر خانواده چی بود در مورد این که تو کجا بازی کنی؟ مثلا نمی‌گفتن سایپا چیه برو پرسپولیس یا استقلال...

نه. من زود ازدواج کردم و مادرم رو هم خیلی زود از دست دادم، داداشم  کاظم با من در خونه بود که الانم مربی تیم ملی امید فوتساله که الانم تایلند هستند. پدرم بیمار بود دیالیزمی شد، فکر نکنم الان کسی بتونه تو سن هجده نوزده سالگی یه خونه رو بچرخونه، اما ما تو اون سن با حقوق بازنشستگی پدرم خونه رو می چرخوندیم. به پدرم خیلی توجه می‌کردیم حواسمون بود غذاش رژیمی باشه، تنها بودم و خیلی زود هم ازدواج کردم.

می‌ذاری پسرت فوتبالیست شه؟

پرهام هم علاقه داره ولی باید ببینی چه قدر استعداد فوتبال داره، بعضی ها رو دیدم میگن فوتبال چه قدر بده و کثیفه، اما نه من این رو قبول ندارم خاطرات تلخ وشیرین زیادی هست اما این رو که فوتبال کثیفه قبول ندارم.

قسمت دوم مصاحبه روز یکشنبه 7 خرداد و در بخش متاگپ منتشر خواهد شد.